onze
|
|
© www.automuseumpje.nl 2024
Scroll naar beneden voor meer berichten. Onderaan de pagina kunt u verder of terug met <<vorige of >>volgende. Zoeken kan in de Index of via de zoekbalk.
|
Vandaag precies 5 jaar geleden was het aan mij de eer om mijn vader Cees naar zijn graf te rijden in onze besteleend. Een paar dagen geleden schreef ik ook op mijn tijdlijn dat sterkte wensen niet nodig is voor mij en zo staat moeder er ook in. Dat het op Valentijnsdag was zien we de humor wel van in want hij was a-romantisch.
Niet dat we hem niet missen maar als we het over hem hebben dan doen we dat met en lach van oor tot oor. Want het was een mooie kerel en zijn leven was een jongensboek. Het filmpje heb ik voorgaande jaren ook gepost en daarom heb ik getwijfeld of ik hem weer moest plaatsen maar het is en blijft een mooi eerbetoon aan een mooi en goed mens.
0 Opmerkingen
 Ons bedrijf bestaat 100 jaar en daar zijn we maar wat trots op! Ik vertel het nu in het kort want het complete verhaal is boekformaat. Opa Bart was buschauffeur en op een dag kreeg hij een opdracht die hem niet zinde. Hij zette de bus inclusief passagiers aan de kant en is naar huis gelopen, een trekje die ik ook herken bij mijn vader en mijzelf!  Zo kreeg ik ooit de opdracht om een tweede krantenwijk te lopen omdat er een zieke was. Je gaat die wijk lopen of je levert je krantentas in! Die zat al vol, heb hem van mijn fiets afgehaald en bij mijn chef op zijn buro gegooid en ben naar huis gegaan. Later hoorde ik dat mijn chef beide krantenwijken moest lopen van de directie. Maar opa begon dus in de autohandel en woonde met oma Berendina hier 400 meter vandaan en ze hadden geen ruimte om de handel neer te zetten maar 200 meter daarvandaan zat Hotel Suisse en daar mocht hij er een paar in de garage zetten. Oma was coupeuse en pa heeft wel verteld dat hij een pak nodig had en er was weinig geld. Oma sneed uit sloopauto’s het wollen hemeltje en naaide een pak ik elkaar. In 1932 kocht opa ons huidige pand met woonhuis voor NLG 5600,- en mijn vader Cees was toen net een jaar oud. Vader nam al op vrij jonge leeftijd de zaak over omdat opa de ziekte MS had.   In 1990 ben ik officieel in de zaak gekomen nadat ik al een jaar of wat meehielp en ondertussen lekker met mijn eigen bromfietshandel bezig was geweest, vlieguren maken!
Hoe ik nu mijn dagen invul is redelijk bekend, samen met mijn moeder Thea wonen we nog altijd op het adres wat opa dus 93 jaar geleden kocht. Ben erg trots op de mensen waar ik van afstam. We gaan het vieren op een manier waar ik mij prettig bij voel en daar hoort geen drukte en poespas bij, wel mensen waar ik gek mee ben en die bij de inventaris horen  De handel in bestelauto’s kwam bij ons pas echt op gang toen we contact kregen met de Toyota dealer Tiemens in Arnhem waar we alle inruilers kochten van Rijkswaterstaat. Ik herinner mij nog als de dag van gisteren dat we op een woensdagmorgen kennis gingen maken. Op de terugweg waren we gelijk al 17 stuks rijker! Mooie tijden waten dat. We hadden het vertrouwen gewonnen en niemand kwam daar tussen. Die tijden komen nooit meer terug want het gunnen is compleet verdwenen.
Volgend jaar bestaan wij 100 jaar en daar zijn we maar wat trots op. Bestaansrecht is er niet echt meer, maar dat heb ik een plek kunnen geven. En de hele dag uit het raam kijken dat is niet mijn ding dus blijf lekker aanrommelen.  Eén van de oudste foto’s uit ons rijke archief is deze van opa Bart en mij vader Cees hier in de Spoorstraat voor de garage. Wij zitten hier sinds 1932 en pa was van ‘31 dus tel maar uit! De auto was een Ford Model A Tudor Sedan en op de achtergrond zie je ons boerderijtje waar vroeger meneer Warmels woonde en zijn familie. Ik denk dat de boerderij ook al 70 jaar in de familie is.
 Samen met mijn vader Cees bij onze Besteleend die hij kocht in 1969. De eend was net klaar en ik ging in 2013 voor het eerst met hem rijden na de restauratie. 25 jaar stond deze in een hoek van de loods en niemand had ooit kunnen bedenken dat ik mijn vader in dezelfde Besteleend naar zijn graf zou rijden.
 Mijn vader Cees pakweg 40 jaar terug voor een Henschel H261 Deze stond klaar voor aflevering aan van Panhuis te Hierden. Mijn vader en Gerrit van Panhuis konden het goed vinden met elkaar en ze hebben veel handel met elkaar gedaan, volgens mij alleen al een stuk of 15 Henschels die pa hem leverde.
Mijn vader kocht ze van Mourik Groot Ammers die Weber Jutphaas hadden overgenomen inclusief de zandafgraving. Nu bekend als de put van Mourik in Nieuwegein. Van Panhuis bestaat nog steeds en ze rijden nog in dezelfde kleuren, wat in feite de kleur dus is van Weber met slechts een subtiele aanpassing. De spatbordranden en bumper waren bij Weber donkerblauw!  Autohandelaren, automarkt, Apeldoorn.
De combinatie van deze drie woorden is nogal beladen voor een hoop mensen. Mijn vader had zelfs een hekel aan het woord autohandelaar omdat er inderdaad een hoop gespuis tussen zat in ons mooie dorp Apeldoorn. Zo had mijn oudste broer ooit op moeten schrijven wat het beroep van pa was: Autohandelaar! "Fout", riep pa: "Directeur ener handelsonderneming". Waar ik dan weer de schurft aan krijg is dat ze tegenwoordig meer beginnen met Automotive! Ik kan mezelf garagehouder noemen, ondernemer en vul ze in, maar ik heb er geen enkele moeite mee om te zeggen dat ik autohandelaar uit Apeldoorn ben in ons 99 jarig bestaan. De man die hier op de bumper zit is mijn opa Bart op de automarkt in Apeldoorn tussen zijn collega’s. Mijn opa was een heer en correct zakenman die geen rotzooi moest hebben maar mooie, frisse, eerlijke handel. Mijn vader was precies hetzelfde, die was recht door zee. Goed is goed en als hij het niet vertrouwde zei hij dat er gewoon bij. En zo heb ik het ook geleerd en altijd gedaan. Het bedrijf stelt niet veel meer voor en verkoop en werk kun je het bijna niet meer noemen vanwege mijn gezondheid. En toch ben ik nog altijd waanzinnig trots op wat we allemaal gedaan hebben en de manier waarop. Pa zei dan: "Als je ‘s morgens in de spiegel kijkt, moet je naar je eigen kop kunnen kijken zonder je te schamen!" En die ouwe had gelijk.  Mijn opa Bart met mijn vader Cees op de motor voor ons pand waar wij al sinds 1932 zitten. Wij denken dat de foto is genomen rond 1933/1934. Opa begon 2 straten verderop in de Sophialaan, waar nu de parkeerplaats is van Royal Talens, in 1925 ons familiebedrijf. Dat huis is later in de oorlog platgebombardeerd! Ik ben altijd ontzettend trots een nazaat van die twee te zijn. Opa heb ik nooit gekend want die stierf in 1969 toen ik anderhalf jaar jong was.
 Mijn vader Cees samen met zijn moeder voor de garagedeur. Deze is destijds vervangen voor de grote harmonicadeuren die er nu nog steeds zijn. Wij zitten al 92 jaar op hetzelfde adres en bestaan 99 jaar. Daar ben ik natuurlijk enorm trots op.
 Op de laatste dag van de maand post ik steevast een oude foto of document. En aangezien het vandaag precies 54 jaar geleden is dat pa de Commodore kocht en het deze maand ook 44 jaar geleden is dat hij de Caprice kocht, is geen een foto meer treffend dan deze uit 1985/1986 waar hij met beide auto’s poseert voor de garage.
 Mijn vader Cees in 1966 bij zijn '64-er Chevrolet Impala tijdens de vakantie in Oostenrijk. Moeder heeft de foto gemaakt. Deze Impala zit bij ons in de familie in het collectief geheugen. Pa uiteraard ook.
 1937! Zonder twijfel het coolste document uit onze rijke geschiedenis. Het enige wat ik dan kan bedenken is wat ben ik trots dat ik een kleinzoon ben van opa Bart. De man heeft samen met oma Berendina het bedrijf opgebouwd vanuit niets. Net als mijn vader Cees een echte koopman en heer.
 In 1987 had ik ook een Opel Commodore. Meneer Grintjes, oud verkoper van Magirus-Deutz dealer de Spaanse Polder uit Schiedam raakte op leeftijd en stopte met autorijden. Mijn vader en hij hebben altijd contact gehouden, ook al deden ze een jaar of 20 geen zaken meer omdat het bedrijf failliet was gegaan. Hij belde ieder jaar op 10 maart om mijn vader te feliciteren en een week later op de 17e was het precies andersom.
Meneer Grintjes wist dat de huidige Commodore coupe inmiddels van of voor mij was en vroeg of ik die van hem ook wou overnemen. Deze was oorspronkelijk goud metallic maar Grintjes had deze met de hand in de kleur beige geschilderd en dat had de beste man erg netjes gedaan, je moest goed kijken om het te zien! Ik heb deze tot 1994 gehad en verkocht hem aan een zakenrelatie die hem waarschijnlijk nog steeds heeft. Het kleine ventje die er voor staat is mijn neef Chris. Inmiddels ook al 42 Jaar jong en vader van 2 zonen die al een stuk groter zijn dan hij destijds  Vandaag 61 jaar geleden was dit de trouwstoet van mijn ouders. Je dacht toch niet dat pa in een koets met paarden zou gaan trouwen? Voor de locals: de foto is genomen op de Brouwersmolenweg. Nu Europaweg ter hoogte van het BP station van Wieringa. Moeder is een geboren en getogen Ugchelse, dus die zat net een paar minuten in de auto. Deze foto hangt al jarenlang uitvergroot op kantoor. Gewoon te mooi om alleen in het album te staan.
 Mijn vader Cees bij zijn ‘36-er Ford Roadster V8 Cabrio. Na zijn dood vonden we een mapje foto’s in zijn bureau en kwam een zoon van een oude vriend aan met kopietjes van dezelfde foto’s. Zijn vader, moeder en tante staan er ook op bij dezelfde auto. Het had dus zo moeten zijn dat ik ze onder ogen kreeg. Mijn moeder weet precies dat deze foto is genomen in 1951 en dat het zijn allereerste auto is geweest. Hij was er zo trots op! Ook omdat hij hem zelf netjes klaar had gemaakt. Voor die tijd was het al een oude auto maar vlak na de oorlog was je snel tevreden. En dat is mijn vader zijn hele leven gebleven. Ben nog altijd trots op hem.
 Ik zal het eerlijk bekennen, mooier dan deze foto gaat het naar mijn bescheiden mening nooit meer worden. Mijn vader Cees in 1966 op de Spoorstraat bij een GMC. Deze stond hier klaar voor aflevering aan de Nationale Wegenbouw alhier. Voorzien van een nieuwe Daf 100PK diesel, nieuwe Netam kieper en gespoten in hun bedrijfskleur. 2 jaar geleden hebben wij deze foto ook geheel terecht geplaatst op zijn rouwkaart.
 Mijn vader Cees bij zijn '60-er Chevrolet Impala Coupe. Pa was een echte coupé- liefhebber. De Impala heeft hij later wit gespoten met zwart dak en hij heeft er een jaar of 5 mee gereden. Met deze reed hij veel op Frankrijk om Amerikaanse dumptrucks te kopen. Pa was een goede koopman, goudeerlijk en altijd zichzelf gebleven.
Ons oude woonhuis waar ik geboren ben heeft in 1976 plaats gemaakt voor de huidige en op de achtergrond de oude garage waar in 1964 de grote werkplaats tegenaan is gebouwd. Foto zal dus begin jaren '60 zijn gemaakt.  Links Jan Dekker en rechts Cees bij een Mercedes-Benz. Jan was in dienst bij Albertus als monteur. Op de achtergrond een Chevrolet en een GMC.
 Cees en zoon Bert voor een GMC truck met linnen kap, omstreeks 1966.  Deze GMC's waren allemaal afkomstig van het Franse leger. Hoeveel we ervan gehad hebben, is niet meer na te gaan. Het zullen er honderden geweest zijn.  Ook deze GMC's werden voorzien van een wagenmakerscabine en een nieuwe DAF dieselmotor. De GMC kreeg altijd een 100PK uitvoering.   Op de plek van onze huidige werkplaats stond vroeger deze open loods. Deze foto's zullen eind jaren '50 gemaakt zijn. Links een GM, de andere 2 zijn GMC trucks.
 Cees staat bij een Jeep langs het Apeldoorns Kanaal.
 Onder de noemer 'hadden we ze nog maar', een Plymouth, een Opel Kapitän en een Chevrolet.      Op deze foto uit 1950 staat Cees met moeder Berendina voor de oude garage.
 Jaren '80. In de oranje kleur gespoten is deze Henschel klaar voor vertrek naar Van Panhuis i Hierden, jarenlang een goede klant van ons.
 De 45-PB-00 een van de eerste Volkswagen Transporters T3 voorzien van een luchtgekoelde 1600 motor. Die trokken nog geen vette worst van een porseleinen bord. De bus was van 1979 en de foto moet 2e helft jaren 80 zijn gemaakt. Mijn vader Cees poseert naast de bus die bij ons een tijdje dienst heeft gedaan als serviceauto. Hij kocht hem van de buren verderop, witgoedzaak Wascombi, die in de straat hun magazijn hadden.
Ik heb er ook nog een blauwe maandag mee gereden omdat mijn Nissan Cherry toen schade heeft gehad. Ik kan mij nog herinneren dat ik er gas mee ging tanken en dat er zoveel gas inging dat ik de pompbediende onder de bus ging kijken of ergens een lek zat. Het was niet alleen een hele grote tank, maar de 80% vulling werkte ook niet. |
Index
Alles
|
RSS-feed