onze
|
|
© www.automuseumpje.nl 2024
Scroll naar beneden voor meer berichten. Onderaan de pagina kunt u verder of terug met <<vorige of >>volgende. Zoeken kan in de Index of via de zoekbalk.
|
Het was op een oudjaarsdag en het zal ‘91 of ‘92 zijn geweest. We hadden de zaak om 12 uur afgesloten en we zaten binnen met Steven, destijds onze monteur aan de borrel, oliebollen en appelflappen. We waren nog net niet aan het inventariseren en dat was maar goed ook. Waarom weten we nog niet maar de ene naar de andere klant kwam en kocht een auto. We verkochten er 8!! Van 7 heb ik geen flauw idee meer wat, waar of aan wie, maar de allerlaatste staat mij nog altijd helder voor de geest en moet ik soms wel aan denken.  Via Toyota dealer Tiemens kochten wij de inruilers van Rijkswaterstaat en daar zaten ook twee Toyota Land Cruisers bij, verlengde grijs kentekens en 6 cilinder benzine. En op die bewuste oudjaarsdag was deze de laatste die wegging! Een Nederlander die woonachtig was in Amerika was op bezoek bij zijn moeder in Groningen. Het was inmiddels al zo laat dat het postkantoor al dicht was of dat hij hem zelf niet op naam kreeg omdat hij was uitgeschreven in Nederland maar hij zou de auto op naam van zijn moeder zetten.
Kleinigheidje was dat de Toyota meeging met de boot naar Amerika en de auto moest zo snel mogelijk worden aangeleverd plus zijn vliegtuig ging 2 of 3 januari, hellup! Pa en ik hadden na overleg besloten de Land Cruiser mee te geven in goed vertrouwen op onze groene platen. "Stuur de groene platen met ons handelaarskenteken samen met het vrijwaring maar aangetekend op als alles klaar is" en daar heeft de beste man zich keurig aan gehouden. Mooie tijden waar ik met ontzettend veel plezier op terugkijk! Ik wens jullie allemaal een fijne jaarwisseling!
0 Opmerkingen
 Je hebt van die dagen die in je geheugen gegrift staan! 6 december 1990 is er een van. Ik reed 4,5 jaar met de Nissan Cherry bestel en zat inmiddels in de zaak, ging steeds meer kilometers rijden en 's avonds op cursus in Linschoten en kwam dan laat thuis. Pa en ma waren dan blij dat ik weer veilig thuis was. Dus op een ochtend zei pa: Ïk heb ook altijd met een knappe auto gereden, zeg maar wat je hebben wil dan gaan we er een zoeken, want je moeder heeft slapeloze nachten".  Een paar jaar daarvoor had ik bij De Toyota dealer in Arnhem de nieuwe Toyota Camry stationwagon zien staan op een draaiplateau en daar was ik helemaal weg van, dus mijn keuze was zeer snel gemaakt. Een zilvergrijze in dieseluitvoering moest het worden. Ik had onder andere Fred van Velthoven die bij Toyota dealer Polderman werkte in Rotterdam gevraagd om uit te kijken en die kregen er een terug uit de lease. Een '88-er met 120.000 kilometer, precies wat ik wou.  Dus 6 december togen wij in de donkerblauwe Peugeot 505 van pa en ma naar Rotjeknor. Na 18.000,- gulden plus btw telefonisch overgemaakt te hebben, gingen de groene platen erop en reed ik in mijn auto terug richting Apeldoorn met pa achter mij aan. Mourik Groot-Ammers nog bezocht en een hapje gegeten bij AC Meerkerk. Ik had Wiener Rostbraten want dat nam ik daar altijd.
Ik heb 11 jaar gereden met de Camry en hij is verkocht met 688.000 kilometer. één van de fijnste auto's die ik heb gehad. Typisch die ene auto waarbij je zegt: "Die had ik nooit moeten verkopen", al heb ik geen klagen met wat er bewaard is gebleven. En die Nissan Cherry bestel was al een zeldzame verschijning toen ik er nog mee reed, laat staan hoe uniek nu!  Jaren ‘50. Pa was wel van het mooie spul en liefhebber vooral van coupé of cabrio. M-2960 was zijn provinciaal kenteken waarbij de M voor Gelderland was. Als ik nu uit het raam kijk kan ik het plekje zo ongeveer aanwijzen. Ons oude huis waar ik geboren ben links is in 1977 afgebroken en het nieuwe gedeelte van de werkplaats is pas in 1964 gebouwd. Die uitstulping van de garage was het schijthuis en die is decennia lang als verfhok in gebruik geweest en niet meer in gebruik. En die Dodge dan? Die stond daar gewoon mooi te wezen
 De handel in bestelauto’s kwam bij ons pas echt op gang toen we contact kregen met de Toyota dealer Tiemens in Arnhem waar we alle inruilers kochten van Rijkswaterstaat. Ik herinner mij nog als de dag van gisteren dat we op een woensdagmorgen kennis gingen maken. Op de terugweg waren we gelijk al 17 stuks rijker! Mooie tijden waten dat. We hadden het vertrouwen gewonnen en niemand kwam daar tussen. Die tijden komen nooit meer terug want het gunnen is compleet verdwenen.
Volgend jaar bestaan wij 100 jaar en daar zijn we maar wat trots op. Bestaansrecht is er niet echt meer, maar dat heb ik een plek kunnen geven. En de hele dag uit het raam kijken dat is niet mijn ding dus blijf lekker aanrommelen.  Eén van de oudste foto’s uit ons rijke archief is deze van opa Bart en mij vader Cees hier in de Spoorstraat voor de garage. Wij zitten hier sinds 1932 en pa was van ‘31 dus tel maar uit! De auto was een Ford Model A Tudor Sedan en op de achtergrond zie je ons boerderijtje waar vroeger meneer Warmels woonde en zijn familie. Ik denk dat de boerderij ook al 70 jaar in de familie is.
Op een druilerige zondag zoals vandaag was ik pakweg 45-50 jaar geleden gegarandeerd aan het tekenen. Op een mooie zondag, zaterdag of doordeweeks trouwens ook hoor! Eén van de volgers is een oud klasgenoot en die herinnerde mij nog zo. Ik tekende altijd vrachtwagens.  Moeder had afgelopen week een kast leeg geruimd en daar kwam een zak met tekeningen uit die periode tevoorschijn met inderdaad bijna alleen vrachtwagens en deze. Hoe bijzonder is het dat ik destijds auto’s tekende waarvan er één nooit verdwenen is. Anders had ik nu gedacht "verrek ja, die hebben we ook nog gehad". Fiatjes 500, 600, 850 en 127 hebben we bulten van gehad. Allemaal van Mourik. De Besteleend was wel aardig goed gelukt al zeg ik het zelf .
 Van oud ijzer naar oldtimer in pakweg 30 jaar. Deze vertrok in stukken naar Egypte.
 Niet al onze serviceauto’s zijn bewaard gebleven! In de jaren 50 gebruikten we deze Ford als onze seviceauto. Een bordje M-2960 hangt nog altijd op kantoor en was een provinciaal kenteken, waarbij de M voor Gelderland was en 2960 in gebruik voor de zaak en pa zijn privé auto’s. M-8550 hangt ernaast en die gebruikte opa. Jarenlang hingen beide hoog aan de muur achter de hefbrug en mij en mijn broers werd door vader goed duidelijk gemaakt dat we daar met onze poten vanaf moesten blijven en als hij iets vertelde dan begrepen wij dat.
Pa heeft me ooit verteld dat de letters A van Burik & zn handgeschilderd waren in bladgoud. Het telefoonnummer is nooit veranderd, alleen langer geworden door er 521 voor te plaatsen. Nog altijd ben ik apetrots op mijn beide voorgangers en volgend jaar bestaat ons bedrijf 100 jaar!  Samen met mijn vader Cees bij onze Besteleend die hij kocht in 1969. De eend was net klaar en ik ging in 2013 voor het eerst met hem rijden na de restauratie. 25 jaar stond deze in een hoek van de loods en niemand had ooit kunnen bedenken dat ik mijn vader in dezelfde Besteleend naar zijn graf zou rijden.
 Het was november 2008 dat we een Ford Transit te koop hadden staan. Op een dinsdag kwamen er 4 Georgiërs of Roemenen die we de Ford verkochten. Ze hadden haast om weg te komen, maar hij moest nog een apk hebben. Ze hadden geen tijd dus we bestelden een 5-daags Duits exportkenteken met verzekering. Ze zouden in de middag de auto op komen halen want dan gingen ze eerst naar de automarkt, maar ze kwamen pas woensdagmiddag en dan zouden we tijd zat hebben gehad om de apk te regelen. We hadden vooraf al verteld dat de politie lastig kon zijn met deze Duits exportkenteken dus de kortste weg het land uit bij Zevenaar was ons advies. Dat begrepen ze! (Niet)  Vrijdagmorgen werd ik gebeld door een man die zich voorstelde als politieagent van de KLPD. "Spreek ik met de eigenaar van van Burik b.v?" Ja daar spreekt u mee. "Wij hebben zojuist op de A67 richting de grens met Turnhout 4 heren uit Oost Europa aangehouden in een schitterende rode Ford Transit". Ja die is echt mooi hè!  "U bent gevestigd in Apeldoorn?" Ja dat klopt. "En de Ford Transit is een voertuig met het kenteken VX-HH-05". Ja dat klopt ook. "Maar het exportkenteken is Duits, leg mij dat eens uit!" De heren hadden haast om weg te komen maar de apk was verlopen. "Vindt u dat niet de weg van de minste weerstand?' Nou dat was inderdaad de achterliggende gedachte. "U kunt daar nu wel onverschillig over doen maar beseft u dat u een misdrijf heeft begaan?"  Nu stelt u mij zoveel vragen en heb ik er één voor u: moet ik dit afkopen met een transactie of kan ik beter mijn tandenborstel vast inpakken? De man werd steeds kwader en autoritair. "U heeft echt een probleem want de Ford staat langs de A67 ter hoogte van kilometerpaal… en wij hebben de exportplaten in beslag genomen". Nou daar staan ze dan toch prima? Ik zou wel de spiegels inklappen. Hij begon weer over het misdrijfverhaal en ik opnieuw over mijn tandenborstel.  "Is uw bedrijf nog steeds gevestigd aan de Spoorstraat 37?" Jazeker, het arrestantenbusje kan het beste stoppen voor het bedrijf of als u een keer zin in koffie hebt dan kom gerust een keer aan, vluchten doe ik toch niet.
Nooit meer wat van gehoord.  Ja mijn broer Bert stond zelfverzekerd op foto’s! Hier deed hij dat bij een Peugeot 305 voor de werkplaats en als je goed kijkt zie je binnen nog net een stukje van de Chevrolet Caprice coupe die er nog altijd is. Die Peugeot kocht pa van de eigenaar van transportbedrijf Jan Zevenhuizen die tegenwoordig letterlijk aan de andere kant van het spoor zitten en waar we dus tegenaan kijken. Zij waren vroeger klant bij ons in de periode van de Magirus Deutz trucks. Ik meen mij te herinneren dat de Peugeot ook van mijn andere broer is geweest. Die heeft ermee voor de stoplichten gestaan en toen zakte de Peugeot van achteren door zijn hoeven. De foto zal begin jaren tachtig zijn genomen.
Bert zakt tegenwoordig ook door zijn benen want die kreeg 20 jaar geleden de diagnose m.s. en kan erg slecht. Zo stoer als hij hier was is hij in mijn ogen nog altijd. Hoe slecht zijn dag ook is, hij zal nooit klagen en is altijd opgewekt. Hij reed met de dikste auto’s en verplaatst zich nu in een scootmobiel. Het leven neemt soms rare afslagen.  Mijn vader Cees pakweg 40 jaar terug voor een Henschel H261 Deze stond klaar voor aflevering aan van Panhuis te Hierden. Mijn vader en Gerrit van Panhuis konden het goed vinden met elkaar en ze hebben veel handel met elkaar gedaan, volgens mij alleen al een stuk of 15 Henschels die pa hem leverde.
Mijn vader kocht ze van Mourik Groot Ammers die Weber Jutphaas hadden overgenomen inclusief de zandafgraving. Nu bekend als de put van Mourik in Nieuwegein. Van Panhuis bestaat nog steeds en ze rijden nog in dezelfde kleuren, wat in feite de kleur dus is van Weber met slechts een subtiele aanpassing. De spatbordranden en bumper waren bij Weber donkerblauw!  Line-up ergens rond 1986. Je ziet nog net de kont van de Caprice van pa die deze in 1979 kocht. Gisteren een rit mee gedaan en onderweg stond de teller op 55.000 miles.
 Autohandelaren, automarkt, Apeldoorn.
De combinatie van deze drie woorden is nogal beladen voor een hoop mensen. Mijn vader had zelfs een hekel aan het woord autohandelaar omdat er inderdaad een hoop gespuis tussen zat in ons mooie dorp Apeldoorn. Zo had mijn oudste broer ooit op moeten schrijven wat het beroep van pa was: Autohandelaar! "Fout", riep pa: "Directeur ener handelsonderneming". Waar ik dan weer de schurft aan krijg is dat ze tegenwoordig meer beginnen met Automotive! Ik kan mezelf garagehouder noemen, ondernemer en vul ze in, maar ik heb er geen enkele moeite mee om te zeggen dat ik autohandelaar uit Apeldoorn ben in ons 99 jarig bestaan. De man die hier op de bumper zit is mijn opa Bart op de automarkt in Apeldoorn tussen zijn collega’s. Mijn opa was een heer en correct zakenman die geen rotzooi moest hebben maar mooie, frisse, eerlijke handel. Mijn vader was precies hetzelfde, die was recht door zee. Goed is goed en als hij het niet vertrouwde zei hij dat er gewoon bij. En zo heb ik het ook geleerd en altijd gedaan. Het bedrijf stelt niet veel meer voor en verkoop en werk kun je het bijna niet meer noemen vanwege mijn gezondheid. En toch ben ik nog altijd waanzinnig trots op wat we allemaal gedaan hebben en de manier waarop. Pa zei dan: "Als je ‘s morgens in de spiegel kijkt, moet je naar je eigen kop kunnen kijken zonder je te schamen!" En die ouwe had gelijk. Ik moest eraan denken met de onlangs nieuwe kentekenserie GBB-01-B In 1996 toen ik de Iveco kocht had ik keuze uit 3 jonge chassis cabines die werden vervangen voor Mercedes. Twee waren de voor mij ideale wielbasis 369cm en 120pk. Bovendien waren deze van 1994 en de nieuwe kentekenserie BB-BB-01. Voor pa was het duidelijk: dan pak je toch een van die twee!  De andere die het ook werd was dus de VX-54-XZ Die was van november 1993 en daardoor nog net de oude kentekenreeks op zijn eind en dus een jaar ouder al scheelde het maar een paar maanden. Waarom ik voor deze ging was omdat dit een 7,5 tons was en de andere twee 6,5 tons. En het belangrijkste was de 140pk motor plus een mooie middenconsole met veel aflegruimte waarbij de anderen een bijrijdersbankje hadden. Alleen deze had weer een te lange wielbasis van 420cm. Daardoor zou de baklengte ruim 7 meter worden terwijl er nu een voor mij ideale lengte op zit van 5.75 die Witteveen Raalte voor ons heeft gebouwd. De Mercedes dealer Spijker in Nijkerk waar ik de Iveco kocht heeft het chassis voor ons ingekort. Zal alle facturen een keer opzoeken want die heb ik allemaal apart gehouden in een map.  Ik vond die oude kentekenreeks destijds best wel een dingetje. Nu 28 jaar later is het juist weer leuk en zie je ze steeds minder. Verder gaan de series zo hard dat ik het niet meer bij houd en er ook niet meer om geef. Het enige waar ik nog steeds niet aan kan wennen is een veel te jong import kenteken of die lelijke duplicaatcodes. Maar import heb ik zowel voor mezelf als voor de handel altijd de schurft aan gehad.
En de Lexus! Die werd in precies dezelfde periode dat ik de Iveco kocht voor Fl 200.000,- afgetikt bij Lexus dealer Tiemens Arnhem aan een man uit Vorden. Ik was al een tijdje op zoek naar een soortgelijk promotie-reclamemateriaal van Magirus maar dan van de club van vier cabine en wist dat het ergens moest zijn want hier raakt niets weg, hooguit zoek! Hiermee kon je je vrachtwagen of bestelbus samenstellen. Dit komt ergens uit de jaren 1975-1977 en lag in een kast waar ik niet eerder had gezocht. Van deze van de Magirus Zeta wist ik niet meer dat die er lag en is zeker een schitterende vondst en aanvulling op het Automuseumpje. Ik ben er vrijwel zeker van dat ik deze ooit heb gekregen van meneer van de Ploeg, destijds eigenaar van Magirus Deutz dealer en transportbedrijf W.E.B. te Groningen. De andere hoop ik ook nog een keer te vinden maar voorlopig ben ik erg blij dat deze boven water is.
 Ook van de kant van mijn moeder kom ik uit een autonest. Ma vertelt soms over opa en dat ze het arm hadden en opa Schippers zo graag auto reed. Mijn moeder stond als klein meisje vaak aan de pomp en ging ook geregeld centjes halen bij de klanten. Andere tijden. Hij kwakkelde met zijn gezondheid en stierf al op 42 jarige leeftijd in 1958.   Mijn opa Bart met mijn vader Cees op de motor voor ons pand waar wij al sinds 1932 zitten. Wij denken dat de foto is genomen rond 1933/1934. Opa begon 2 straten verderop in de Sophialaan, waar nu de parkeerplaats is van Royal Talens, in 1925 ons familiebedrijf. Dat huis is later in de oorlog platgebombardeerd! Ik ben altijd ontzettend trots een nazaat van die twee te zijn. Opa heb ik nooit gekend want die stierf in 1969 toen ik anderhalf jaar jong was.
 Drie broers poseren voor de camera van vader. Het zal 1986 zijn geweest. De Mercedes was een van de eerste die we verkochten uit de grote partij van een stuk of 17 van bouwbedrijf Reusken. Pa kocht ze allemaal op de veiling en deze stond klaar in de nieuwe kleur voor van Beek en Efdè. De kleurstelling was gelijk aan die van Reusken, alleen groen in plaats van rood. Niet geheel toevallig want beide heren waren oud medewerkers daarvan. Ik ben er vrijwel zeker van dat het een benzine uitvoering is geweest, dat was destijds heel normaal. En met de huidige Caprice coupe op de achtergrond kun je er de donder op zeggen dat het weekend is geweest want doordeweeks reed pa er zelden mee.
 Mijn vader Cees samen met zijn moeder voor de garagedeur. Deze is destijds vervangen voor de grote harmonicadeuren die er nu nog steeds zijn. Wij zitten al 92 jaar op hetzelfde adres en bestaan 99 jaar. Daar ben ik natuurlijk enorm trots op.
Mijn eerste auto was een Fiat 127. Ik was net 18 en had drie maand later mijn rijbewijs. De eerste tijd stond er altijd wel een auto om de deur die ik kon gebruiken. Pa was weer eens in Groot-Ammers om handel te doen bij Mourik op kantoor met Cees Middelkoop. "Die jongste van mij heeft zijn rijbewijs gehaald en daar heb ik een auto voor nodig". Cees Middelkoop keek naar de overkant van de Voorstraat waar de werkplaats was, pakte de telefoon en belde de chef werkplaats. Dat bruine Fiatje leegpakken! Die gaat nu mee naar Apeldoorn. De GV-42-TD in Confort Lusso uitvoering. Mijn oudste broer was mee met pa en die heeft de auto teruggereden. Onze monteurs Steven en Joop hebben de Fiat optisch en technisch klaargemaakt en ik heb er maar vier maanden mee gereden. Het voordeel als je vader een autobedrijf heeft is dat er altijd auto’s staan, maar ook klanten zijn. Ik kon hem ook leegpakken.  De Kever had ik volgens mij samen met mijn broer voor de handel, maar dat vonden mijn ouders geen auto voor mij om mee te beginnen. De rode Fiat zal later ook bij Mourik vandaan zijn gekomen want die gebruikten ze veel. Helemaal links staat een rode Chevrolet Blazer diesel pick-up en als je goed kijkt zie je dat hij op een platte band staat. Het was bloedheet en we hoorden in de werkplaats een enorme knal! Een van de monteurs ging buiten kijken wat er was gebeurd en zag de lege band. Wat bleek nou, die band was spontaan ontploft. Pa had hem gekocht van een auto- en bandenhandelaar. Ik heb hem rondom vrijwel nieuw in de banden gezet had hij bij de verkoop verteld. Aan de hand hiervan weet ik dat de foto’s zomer 1986 zijn gemaakt. Pa wist genoeg en liet de jongens de andere drie ook controleren. Alle vier mooi profiel maar aan de binnenkant vol met pleisters. Gek hè dat de handel in Apeldoorn een slechte naam heeft!  Als laatste noem ik de blauwe Mercedes truck. Dit was een 808 en die kocht pa bij de VW dealer Autohaas. Deze was volgens mij van de vader of opa van Arie Tamboer geweest die een aardappelhandel hadden. Arie heeft nu een spuiterij die ik vanuit mijn slaapkamer aan de overkant van het spoor kan zien.
 Een foto van vóór 1964, want dit is nu de binnenmuur waar de Jeep, Besteleend en de Kever op hun vaste stekje staan. En het nieuwe gedeelte van de werkplaats is dus ook alweer 60 jaar oud!   Een Lincoln Coupé die in onze takelwagen hangt, terwijl deze de Spoorstraat inrijdt. Op de achtergrond de Nettenfabriek en het station.  Op deze foto is goed te zien wat een klapper deze gemaakt had. Pa verkocht hem aan een handelaar ergens in Noord-Holland. Het zal begin jaren '60 zijn geweest. Mooi restauratieklusje.
Twee Volkswagen Transporter T3 personenbusjes. Ex-KLM, je ziet er nog een paar achter staan in de bekende blauwe kleur.  Deze stonden klaar voor de plaatselijke bekende taxi Klaas Blom. Wij verzorgden het spuiten en wij brachten ze naar zijn beletteraar of die kwam hier. Een jaar of 40 geleden praten we over.
In december 1993 was de introductie van de Hyundai H100 bedrijfswagen en daarmee gaf het merk zich op nieuw terrein.
Ik zag hiermee nieuwe kansen en we lieten een mailing en taxatierapport opmaken en stuurden die naar alle Hyundai dealers in Nederland voorjaar 1994. We hebben heel wat taxaties gedaan via de fax ( vraag maar aan je opa of oma wat dat was) of telefonisch en heb de inruilers op de gekste plaatsen weg mogen halen. Uitschieter was Hyundai dealer de Leeuw waar wij monopolie positie kregen en dus geen enkele concurrentie hadden. Helaas zijn zij bij gebrek aan opvolging in 2006 op een hele gezonde manier gestopt. Nog altijd koester ik hele warme herinneringen aan de vrijdagavonden met de verkopers Arno en Cor. Wat hebben we gelachen! En hoelaat ik ook thuis kwam, als ik de truck met aanhanger achterwaarts het pad in stak stond mijn vader te kijken wat ik bij me had. Al moest er een zaklamp aan te pas komen. Ook kregen wij bij andere merkdealers naam dat wij later ook weer veel Hyundai H100 en H200 op voorraad hadden en waar hun afzetkanaal weer geen Hyundai inkochten. Dus kwamen we weer veel bij VW en Fiat delers over de vloer. Zelfs via een zijsprong hadden we het contact met Century Groningen te danken waar letterlijk 2000 bestelauto’s vandaan zijn gekomen. Maar dat is weer een verhaal apart, dat vertel ik een andere keer wel. |
Index
Alles
|
RSS-feed