onze
|
|
© www.automuseumpje.nl 2024
Scroll naar beneden voor meer berichten. Onderaan de pagina kunt u verder of terug met <<vorige of >>volgende. Zoeken kan in de Index of via de zoekbalk.
 Het was november 2008 dat we een Ford Transit te koop hadden staan. Op een dinsdag kwamen er 4 Georgiërs of Roemenen die we de Ford verkochten. Ze hadden haast om weg te komen, maar hij moest nog een apk hebben. Ze hadden geen tijd dus we bestelden een 5-daags Duits exportkenteken met verzekering. Ze zouden in de middag de auto op komen halen want dan gingen ze eerst naar de automarkt, maar ze kwamen pas woensdagmiddag en dan zouden we tijd zat hebben gehad om de apk te regelen. We hadden vooraf al verteld dat de politie lastig kon zijn met deze Duits exportkenteken dus de kortste weg het land uit bij Zevenaar was ons advies. Dat begrepen ze! (Niet)  Vrijdagmorgen werd ik gebeld door een man die zich voorstelde als politieagent van de KLPD. "Spreek ik met de eigenaar van van Burik b.v?" Ja daar spreekt u mee. "Wij hebben zojuist op de A67 richting de grens met Turnhout 4 heren uit Oost Europa aangehouden in een schitterende rode Ford Transit". Ja die is echt mooi hè!  "U bent gevestigd in Apeldoorn?" Ja dat klopt. "En de Ford Transit is een voertuig met het kenteken VX-HH-05". Ja dat klopt ook. "Maar het exportkenteken is Duits, leg mij dat eens uit!" De heren hadden haast om weg te komen maar de apk was verlopen. "Vindt u dat niet de weg van de minste weerstand?' Nou dat was inderdaad de achterliggende gedachte. "U kunt daar nu wel onverschillig over doen maar beseft u dat u een misdrijf heeft begaan?"  Nu stelt u mij zoveel vragen en heb ik er één voor u: moet ik dit afkopen met een transactie of kan ik beter mijn tandenborstel vast inpakken? De man werd steeds kwader en autoritair. "U heeft echt een probleem want de Ford staat langs de A67 ter hoogte van kilometerpaal… en wij hebben de exportplaten in beslag genomen". Nou daar staan ze dan toch prima? Ik zou wel de spiegels inklappen. Hij begon weer over het misdrijfverhaal en ik opnieuw over mijn tandenborstel.  "Is uw bedrijf nog steeds gevestigd aan de Spoorstraat 37?" Jazeker, het arrestantenbusje kan het beste stoppen voor het bedrijf of als u een keer zin in koffie hebt dan kom gerust een keer aan, vluchten doe ik toch niet.
Nooit meer wat van gehoord.
0 Opmerkingen
 Ja mijn broer Bert stond zelfverzekerd op foto’s! Hier deed hij dat bij een Peugeot 305 voor de werkplaats en als je goed kijkt zie je binnen nog net een stukje van de Chevrolet Caprice coupe die er nog altijd is. Die Peugeot kocht pa van de eigenaar van transportbedrijf Jan Zevenhuizen die tegenwoordig letterlijk aan de andere kant van het spoor zitten en waar we dus tegenaan kijken. Zij waren vroeger klant bij ons in de periode van de Magirus Deutz trucks. Ik meen mij te herinneren dat de Peugeot ook van mijn andere broer is geweest. Die heeft ermee voor de stoplichten gestaan en toen zakte de Peugeot van achteren door zijn hoeven. De foto zal begin jaren tachtig zijn genomen.
Bert zakt tegenwoordig ook door zijn benen want die kreeg 20 jaar geleden de diagnose m.s. en kan erg slecht. Zo stoer als hij hier was is hij in mijn ogen nog altijd. Hoe slecht zijn dag ook is, hij zal nooit klagen en is altijd opgewekt. Hij reed met de dikste auto’s en verplaatst zich nu in een scootmobiel. Het leven neemt soms rare afslagen.  Autohandelaren, automarkt, Apeldoorn.
De combinatie van deze drie woorden is nogal beladen voor een hoop mensen. Mijn vader had zelfs een hekel aan het woord autohandelaar omdat er inderdaad een hoop gespuis tussen zat in ons mooie dorp Apeldoorn. Zo had mijn oudste broer ooit op moeten schrijven wat het beroep van pa was: Autohandelaar! "Fout", riep pa: "Directeur ener handelsonderneming". Waar ik dan weer de schurft aan krijg is dat ze tegenwoordig meer beginnen met Automotive! Ik kan mezelf garagehouder noemen, ondernemer en vul ze in, maar ik heb er geen enkele moeite mee om te zeggen dat ik autohandelaar uit Apeldoorn ben in ons 99 jarig bestaan. De man die hier op de bumper zit is mijn opa Bart op de automarkt in Apeldoorn tussen zijn collega’s. Mijn opa was een heer en correct zakenman die geen rotzooi moest hebben maar mooie, frisse, eerlijke handel. Mijn vader was precies hetzelfde, die was recht door zee. Goed is goed en als hij het niet vertrouwde zei hij dat er gewoon bij. En zo heb ik het ook geleerd en altijd gedaan. Het bedrijf stelt niet veel meer voor en verkoop en werk kun je het bijna niet meer noemen vanwege mijn gezondheid. En toch ben ik nog altijd waanzinnig trots op wat we allemaal gedaan hebben en de manier waarop. Pa zei dan: "Als je ‘s morgens in de spiegel kijkt, moet je naar je eigen kop kunnen kijken zonder je te schamen!" En die ouwe had gelijk. Ik moest eraan denken met de onlangs nieuwe kentekenserie GBB-01-B In 1996 toen ik de Iveco kocht had ik keuze uit 3 jonge chassis cabines die werden vervangen voor Mercedes. Twee waren de voor mij ideale wielbasis 369cm en 120pk. Bovendien waren deze van 1994 en de nieuwe kentekenserie BB-BB-01. Voor pa was het duidelijk: dan pak je toch een van die twee!  De andere die het ook werd was dus de VX-54-XZ Die was van november 1993 en daardoor nog net de oude kentekenreeks op zijn eind en dus een jaar ouder al scheelde het maar een paar maanden. Waarom ik voor deze ging was omdat dit een 7,5 tons was en de andere twee 6,5 tons. En het belangrijkste was de 140pk motor plus een mooie middenconsole met veel aflegruimte waarbij de anderen een bijrijdersbankje hadden. Alleen deze had weer een te lange wielbasis van 420cm. Daardoor zou de baklengte ruim 7 meter worden terwijl er nu een voor mij ideale lengte op zit van 5.75 die Witteveen Raalte voor ons heeft gebouwd. De Mercedes dealer Spijker in Nijkerk waar ik de Iveco kocht heeft het chassis voor ons ingekort. Zal alle facturen een keer opzoeken want die heb ik allemaal apart gehouden in een map.  Ik vond die oude kentekenreeks destijds best wel een dingetje. Nu 28 jaar later is het juist weer leuk en zie je ze steeds minder. Verder gaan de series zo hard dat ik het niet meer bij houd en er ook niet meer om geef. Het enige waar ik nog steeds niet aan kan wennen is een veel te jong import kenteken of die lelijke duplicaatcodes. Maar import heb ik zowel voor mezelf als voor de handel altijd de schurft aan gehad.
En de Lexus! Die werd in precies dezelfde periode dat ik de Iveco kocht voor Fl 200.000,- afgetikt bij Lexus dealer Tiemens Arnhem aan een man uit Vorden. Ik was al een tijdje op zoek naar een soortgelijk promotie-reclamemateriaal van Magirus maar dan van de club van vier cabine en wist dat het ergens moest zijn want hier raakt niets weg, hooguit zoek! Hiermee kon je je vrachtwagen of bestelbus samenstellen. Dit komt ergens uit de jaren 1975-1977 en lag in een kast waar ik niet eerder had gezocht. Van deze van de Magirus Zeta wist ik niet meer dat die er lag en is zeker een schitterende vondst en aanvulling op het Automuseumpje. Ik ben er vrijwel zeker van dat ik deze ooit heb gekregen van meneer van de Ploeg, destijds eigenaar van Magirus Deutz dealer en transportbedrijf W.E.B. te Groningen. De andere hoop ik ook nog een keer te vinden maar voorlopig ben ik erg blij dat deze boven water is.
 Ook van de kant van mijn moeder kom ik uit een autonest. Ma vertelt soms over opa en dat ze het arm hadden en opa Schippers zo graag auto reed. Mijn moeder stond als klein meisje vaak aan de pomp en ging ook geregeld centjes halen bij de klanten. Andere tijden. Hij kwakkelde met zijn gezondheid en stierf al op 42 jarige leeftijd in 1958.   Mijn opa Bart met mijn vader Cees op de motor voor ons pand waar wij al sinds 1932 zitten. Wij denken dat de foto is genomen rond 1933/1934. Opa begon 2 straten verderop in de Sophialaan, waar nu de parkeerplaats is van Royal Talens, in 1925 ons familiebedrijf. Dat huis is later in de oorlog platgebombardeerd! Ik ben altijd ontzettend trots een nazaat van die twee te zijn. Opa heb ik nooit gekend want die stierf in 1969 toen ik anderhalf jaar jong was.
 Drie broers poseren voor de camera van vader. Het zal 1986 zijn geweest. De Mercedes was een van de eerste die we verkochten uit de grote partij van een stuk of 17 van bouwbedrijf Reusken. Pa kocht ze allemaal op de veiling en deze stond klaar in de nieuwe kleur voor van Beek en Efdè. De kleurstelling was gelijk aan die van Reusken, alleen groen in plaats van rood. Niet geheel toevallig want beide heren waren oud medewerkers daarvan. Ik ben er vrijwel zeker van dat het een benzine uitvoering is geweest, dat was destijds heel normaal. En met de huidige Caprice coupe op de achtergrond kun je er de donder op zeggen dat het weekend is geweest want doordeweeks reed pa er zelden mee.
 Mijn vader Cees samen met zijn moeder voor de garagedeur. Deze is destijds vervangen voor de grote harmonicadeuren die er nu nog steeds zijn. Wij zitten al 92 jaar op hetzelfde adres en bestaan 99 jaar. Daar ben ik natuurlijk enorm trots op.
Mijn eerste auto was een Fiat 127. Ik was net 18 en had drie maand later mijn rijbewijs. De eerste tijd stond er altijd wel een auto om de deur die ik kon gebruiken. Pa was weer eens in Groot-Ammers om handel te doen bij Mourik op kantoor met Cees Middelkoop. "Die jongste van mij heeft zijn rijbewijs gehaald en daar heb ik een auto voor nodig". Cees Middelkoop keek naar de overkant van de Voorstraat waar de werkplaats was, pakte de telefoon en belde de chef werkplaats. Dat bruine Fiatje leegpakken! Die gaat nu mee naar Apeldoorn. De GV-42-TD in Confort Lusso uitvoering. Mijn oudste broer was mee met pa en die heeft de auto teruggereden. Onze monteurs Steven en Joop hebben de Fiat optisch en technisch klaargemaakt en ik heb er maar vier maanden mee gereden. Het voordeel als je vader een autobedrijf heeft is dat er altijd auto’s staan, maar ook klanten zijn. Ik kon hem ook leegpakken.  De Kever had ik volgens mij samen met mijn broer voor de handel, maar dat vonden mijn ouders geen auto voor mij om mee te beginnen. De rode Fiat zal later ook bij Mourik vandaan zijn gekomen want die gebruikten ze veel. Helemaal links staat een rode Chevrolet Blazer diesel pick-up en als je goed kijkt zie je dat hij op een platte band staat. Het was bloedheet en we hoorden in de werkplaats een enorme knal! Een van de monteurs ging buiten kijken wat er was gebeurd en zag de lege band. Wat bleek nou, die band was spontaan ontploft. Pa had hem gekocht van een auto- en bandenhandelaar. Ik heb hem rondom vrijwel nieuw in de banden gezet had hij bij de verkoop verteld. Aan de hand hiervan weet ik dat de foto’s zomer 1986 zijn gemaakt. Pa wist genoeg en liet de jongens de andere drie ook controleren. Alle vier mooi profiel maar aan de binnenkant vol met pleisters. Gek hè dat de handel in Apeldoorn een slechte naam heeft!  Als laatste noem ik de blauwe Mercedes truck. Dit was een 808 en die kocht pa bij de VW dealer Autohaas. Deze was volgens mij van de vader of opa van Arie Tamboer geweest die een aardappelhandel hadden. Arie heeft nu een spuiterij die ik vanuit mijn slaapkamer aan de overkant van het spoor kan zien.
 Een foto van vóór 1964, want dit is nu de binnenmuur waar de Jeep, Besteleend en de Kever op hun vaste stekje staan. En het nieuwe gedeelte van de werkplaats is dus ook alweer 60 jaar oud!   Een Lincoln Coupé die in onze takelwagen hangt, terwijl deze de Spoorstraat inrijdt. Op de achtergrond de Nettenfabriek en het station.  Op deze foto is goed te zien wat een klapper deze gemaakt had. Pa verkocht hem aan een handelaar ergens in Noord-Holland. Het zal begin jaren '60 zijn geweest. Mooi restauratieklusje.
Twee Volkswagen Transporter T3 personenbusjes. Ex-KLM, je ziet er nog een paar achter staan in de bekende blauwe kleur.  Deze stonden klaar voor de plaatselijke bekende taxi Klaas Blom. Wij verzorgden het spuiten en wij brachten ze naar zijn beletteraar of die kwam hier. Een jaar of 40 geleden praten we over.
In december 1993 was de introductie van de Hyundai H100 bedrijfswagen en daarmee gaf het merk zich op nieuw terrein.
Ik zag hiermee nieuwe kansen en we lieten een mailing en taxatierapport opmaken en stuurden die naar alle Hyundai dealers in Nederland voorjaar 1994. We hebben heel wat taxaties gedaan via de fax ( vraag maar aan je opa of oma wat dat was) of telefonisch en heb de inruilers op de gekste plaatsen weg mogen halen. Uitschieter was Hyundai dealer de Leeuw waar wij monopolie positie kregen en dus geen enkele concurrentie hadden. Helaas zijn zij bij gebrek aan opvolging in 2006 op een hele gezonde manier gestopt. Nog altijd koester ik hele warme herinneringen aan de vrijdagavonden met de verkopers Arno en Cor. Wat hebben we gelachen! En hoelaat ik ook thuis kwam, als ik de truck met aanhanger achterwaarts het pad in stak stond mijn vader te kijken wat ik bij me had. Al moest er een zaklamp aan te pas komen. Ook kregen wij bij andere merkdealers naam dat wij later ook weer veel Hyundai H100 en H200 op voorraad hadden en waar hun afzetkanaal weer geen Hyundai inkochten. Dus kwamen we weer veel bij VW en Fiat delers over de vloer. Zelfs via een zijsprong hadden we het contact met Century Groningen te danken waar letterlijk 2000 bestelauto’s vandaan zijn gekomen. Maar dat is weer een verhaal apart, dat vertel ik een andere keer wel.  Deze vertrokken net geen 20 jaar geleden naar Finland. Ik bracht ze zelf met de Iveco EuroCargo naar de haven van Rotterdam. Hier stond ik de Spoorstraat uit de hoek om te wachten voor de spoorwegovergang, sinds 2007 ook geschiedenis en sindsdien afgesloten.
 De EuroCargo oprijtruck was vorige maand precies 30 jaar oud waarvan 27,5 jaar in ons bezit. Als iets bevalt en goed functioneert waarom zou je het dan vervangen.
Nu zijn er in dit geval wel een paar extra redenen dat deze zolang is gebleven. Ook wij hadden last van de crisis in 2008 en toen we daar langzaam uit krabbelden deed mijn gezondheid rare dingen. Vervangen was dus niet meer aan de orde, net zoals dat bij de Opel Astra serviceauto het geval is. En nu ze er zolang staan heb ik zoiets van ze staan mij niet in de weg en doen me herinneren aan mooie tijden. Ik ben nog altijd vrijwel iedere middag in de zaak en dan geniet ik met volle teugen. De foto is gemaakt in 1997 op de terugweg van Century Groningen, geladen met 2 Volkswagen Taro’s. Volgens Toyota liefhebbers de beste Volkswagen ooit geleverd. Eén van de eerste bestelauto's die ik destijds op onze toen net nieuwe website plaatste in '98 was deze Renault Master T35D koelwagen uit 1993. We kochten deze bij de Mercedes dealer Spijker Nijkerk die veel klanten had in Bunschoten Spakenburg, waar deze ook vandaan kwam. Van Spijker hebben we veel handel gehad, ook via de vestigingen in Veenendaal en Harderwijk.  Later werd dit Pordon en toen de naam Wensink op de gevel kwam hebben we de eer aan onszelf gehouden en zijn we er nooit meer geweest. En een Toyota Hi-ace ernaast waar we er veel van hebben gehad.
Zoveel accu's op de grond zetten, daar staat nu de doodstraf op. Destijds kwam je er ook niet mee weg dus ik denk dat ze klaar stonden om afgevoerd te worden. Handle with care! Dat had pa volgens mij een beetje letterlijk genomen. Zoekende naar iets compleet anders vond ik drie jaar geleden deze Pioneer radio in de doos. Compleet met boekje, garantiebewijs, frontplaatje en alle schroefjes en dingetjes in één van de kasten op kantoor. Uit onderzoek op internet bleek deze radio uit de periode '82-'85 te komen. De radio zal er een jaar of 35 hebben gelegen. Ik vermoed dat deze is meegekomen met een auto voor de handel, want zelf gaf hij daar geen geld aan uit. Deze radio komt in de Renault 5 Bestel van 1986, daar zit nu een te jonge en gammele radio in. En nee er lag er maar 1, dus maximaal 20 opgestapeld was niet aan de orde. Alhoewel, ach dat vertel ik nog wel een keer.
 Mijn voorliefde voor bestelauto’s komt niet helemaal uit de lucht vallen. Van jongs af aan ben ik opgegroeid met bedrijfswagens en sinds halverwege jaren '80 kocht en verkocht ik ze samen met mijn vader Cees. Mijn eerste auto waar ik echt een serieuze tijd heb gereden was deze Nissan Cherry bestel. Pa had er twee ingekocht van vriend Evert Koldenhof. Ze waren ingeruild bij de plaatselijke Nissan dealer van de leesmap. Denk dat de dealer toen nog Veer was. Ik heb er 4,5 jaar en bijna 100.000 kilometer mee gereden. Ik handelde destijds ook nog in bromfietsen en daar was deze perfect voor gemaakt! Overigens was mijn allereerste auto een Fiat 127 Grand Lusso, de GV-42-TD. Hier heb ik echter maar 3 maanden en 3.000 kilometer mee gereden totdat pa er een klant voor had.  Bij stom toeval blader ik vanmiddag in een oude klapper op zoek naar een andere oude factuur. Kom ik de inkoopfactuur van bovengenoemde Fiat tegen.
 Ik gok dat deze foto rond '97-'98 is gemaakt. De Nissan op de truck had ik opgehaald bij Hyundai de Leeuw in Rotterdam. Van beide vestigingen die ze hadden kregen we alle inruilers gegund. Het vertrouwen in ons was dusdanig dat de directie letterlijk tegen de verkopers hadden gezegd: "Als je een personenauto in moet ruilen mag je de hele wereld bellen als je denkt dat dat nodig is. Moet je een bestelauto inruilen bel je van Burik". Kom je er dan niet uit met de klant dan geef je hem een hand en wens hem succes. Hetzelfde hadden wij bij AutoKuijer, de Fiat dealer in Veenendaal. Dat waren prachtige tijden die nooit meer terugkomen en waar ik met veel plezier aan terug denk.
De truck is volgende maand precies 30 jaar oud en 27,5 jaar in ons bezit. De Witteveen ambulance kocht ik 29 jaar geleden nieuw in Raalte en beide zijn er nog. Ook dit is onderdeel van onze geschiedenis. Op ons bedrijfsterrein staat een oud boerderijtje in oude originele staat uit +/- 1875. Meneer Warmels heeft er gewoond tot aan zijn dood rond 1980 en sindsdien staat het onbewoond en word het gebruikt als opslag. Mijn opa Bart van Burik kocht de boerderij voor de grond, want er zat een lel van een tuin achter. Het is minstens 65 jaar eigendom van mijn familie en is bij de Apeldoorners bekend als 'dat oude boerderijtje aan het kanaal achter het gele hek'. Afgelopen maandag was fotograaf Ruud Zeeman hier voor de 2e keer nu de begroeiing zo mooi in de herfstkleuren waren. Mag ik nog een keer foto’s maken? Ja hoor geen probleem, krijg ik dan wat mooie foto’s? En zo geschiedde! Kijk en geniet. www.fotofineart.nl  Op de laatste dag van de maand post ik steevast een oude foto of document. En aangezien het vandaag precies 54 jaar geleden is dat pa de Commodore kocht en het deze maand ook 44 jaar geleden is dat hij de Caprice kocht, is geen een foto meer treffend dan deze uit 1985/1986 waar hij met beide auto’s poseert voor de garage.
 Begin jaren '90 moet ik deze foto gemaakt hebben. De Toyota Lite-ace prominent in beeld, maar de Mercedes 508D en de Fiat Ducato staan mij ook nog helder voor de geest. En de Mercedes trekker uiteraard, die heb ik zelf met de groene platen uit Rotterdam naar huis gereden.
 Opa Bart van Burik lekker in het zonnetje voor de garagedeur.
 Mijn vader Cees in 1966 bij zijn '64-er Chevrolet Impala tijdens de vakantie in Oostenrijk. Moeder heeft de foto gemaakt. Deze Impala zit bij ons in de familie in het collectief geheugen. Pa uiteraard ook.
|
Index
Alles
|
RSS-feed