© www.automuseumpje.nl 2024
Scroll naar beneden voor meer berichten. Onderaan de pagina kunt u verder of terug met <<vorige of >>volgende. Zoeken kan in de Index of via de zoekbalk.
Er zijn vele verkoopgesprekken die mij bij zijn gebleven en nog lang zullen doen. Zo verkocht ik ooit een Fiat Ducato aan een dierenarts uit Deventer. Ik kende de beste man niet maar achteraf bleek dat mijn tante en nicht daar ook in zijn praktijk kwamen met hun huisdieren. Hij ging een camper bouwen. U heeft een westers accent zo te horen, waar komt u vandaan? Hij deed daar behoorlijk geheimzinnig over. "Nou ik kom ergens uit de driehoek Rotterdam - Amsterdam - Utrecht en dan precies in het midden daarvan". Oh, uit de Woerdense Verlaat, antwoorde ik direct. "Hoe weet u dat?" Ja u zegt precies in het midden dus Woerdense verlaat!
Ik heb zelden iemand zo verbaasd zien kijken. Wikipedia even erop nageslagen; Woerdense verlaat telde op 01-01-2023 795 inwoners en de oppervlakte is 7,53 km2. Logisch toch dat ik dat dan als antwoord gaf! En als ik zo door de foto’s scroll komen er zoveel herinneringen naar boven! Ik kan voorlopig wel vooruit met dit soort verhalen.
0 Opmerkingen
Foto van een jaar of 11 terug. Wij (lees pa) kochten altijd heel veel overtollig materiaal bij Mourik Groot Ammers, maar dit keer ging ik met een volle vracht die kant op. Rechtstreeks afleveren op een klus bij een raffinaderij in de Botlek. Op de terugweg de Jeep opgehaald waarvan ik het een en ander had uitbesteed.
Het is voor mij onvoorstelbaar maar de Iveco EuroCargo is er inmiddels alweer 29 jaar!!! De autoambulance kochten wij in 1994 nieuw bij Witteveen in Raalte die ook de opbouw van de truck heeft verzorgt. De truck kwam bij Mercedes dealer Spijker in Nijkerk vandaan. Ik was destijds op de bedrijfsauto Rai in Amsterdam en zat met verkoper Arie Kwak aan de koffie en hij vertelde dat hij drie hele jonge EuroCargo’s met weinig kilometers in moest ruilen. Ik kom met inruil niet hoger dan 27.500,- gulden. Dan past mij er wel een en zo geschiedde. Het was 2002 w,ant we schakelden om van de gulden naar de euro. Nlg 6.500,- werd €2.950,- voor deze Hyundai H100 Satellite personenbus. We adverteerden hem met defecte motor en om misverstanden te voorkomen vermeldden we dit in het Nederlands / Duits / Engels.
"Chef! Motor good? Getriebe good? Keine kratze, keine buile?" Ik herinner mij een echtpaar met kinderen die hevig met een vergrootglas om de auto heen liepen. "Voor dat geld mag hij wel perfect rijden. Laten we er eerst maar eens een stukje mee rijden dan kijken we straks wel hoe we er met de prijs uitkomen". Ja hoor prima ik zal de groene platen pakken, hek opendoen en een stuk of 3 auto’s die ervoor staan weghalen. Pak ik gelijk een sleepkabel. Als u dan uw auto ervoor zet dan trek ik jullie met uw eigen auto. "Waarom met mijn auto trekken? dat begrijp ik niet". Omdat u dan beter oplet als u moet remmen natuurlijk want dan hebben we allebei schade! "Wat is dat voor manier van proefrijden vroegen ze zich af". Hoe wilt u het anders doen dan als de motor kapot is! "Dat had u dan ook wel eerder kunnen zeggen!", riepen ze op zeer beledigde toon. In welke taal had ik het er dan nog bij moeten vermelden volgens u? Kwaad verlieten zij ons bedrijf en nooit meer iets van gehoord. Maar een week of twee later kwam er een bergingsbedrijf met een afsleeptruck onaangekondigd uit ik meen Zeeuws Vlaanderen. Waar komt u voor, vroegen wij. "Ja, dat vraag ik mij eerlijk gezegd ook af", was zijn antwoord. "Mijn opdrachtgever is onderweg". We gaven de beste man koffie en een plekje bij de kachel en een half uur later kwam een ander echtpaar binnen. "Ah chauffeur u bent er al, dat is mooi. We komen voor de Hyundai met kapotte motor, mogen wij hem even zien?" Ja natuurlijk en ik pakte de sleutels en liep met ze mee. Ze maakten even een kort rondje om de auto, keken een keer naar binnen en ze hadden het gezien. "Is er een postkantoor in de buurt? Als u de rekening maakt zal ik eerst even betalen en dan gaan we gauw weer terug want we moeten nog een eind rijden". Soms ging het stroef en soms ging het soepel, maar mooie tijden waren het zeker! Vandaag precies 5 jaar geleden was het aan mij de eer om mijn vader Cees naar zijn graf te rijden in onze besteleend. Een paar dagen geleden schreef ik ook op mijn tijdlijn dat sterkte wensen niet nodig is voor mij en zo staat moeder er ook in. Dat het op Valentijnsdag was zien we de humor wel van in want hij was a-romantisch.
Niet dat we hem niet missen maar als we het over hem hebben dan doen we dat met en lach van oor tot oor. Want het was een mooie kerel en zijn leven was een jongensboek. Het filmpje heb ik voorgaande jaren ook gepost en daarom heb ik getwijfeld of ik hem weer moest plaatsen maar het is en blijft een mooi eerbetoon aan een mooi en goed mens. Dat ik het hier automuseumpje noem sla ik helemaal geen raar figuur mee! Eind november vroeg een kennis of ik een pompwagen had? Ja die heb ik maar het is wel een oudje. "Geen probleem als hij het maar doet". We hebben hier in verhouding redelijk recente garagekrikjes en die moet je 100 keer pompen willen ze een slag geven, lekken en zakken langzaam naar beneden. Deze pompwagen schatte ik +/- 60 jaar oud, kan 10 jaar ongebruikt in het magazijn staan maar je pompt één keer hij gaat omhoog en blijft daar! Maar de kennis kwam hem dus halen met twee man in een Mercedes Vito, het ding was met twee man amper te tillen! Een dag later kwamen ze hem terugbrengen in een bakwagen met laadklep. "Hij is niet geschikt voor europallets, dat ding is echt antiek man!" Ja ik had toch gezegd dat hij oud was?
Nu had ik nog een mapje met oude foto’s al tijden op mijn buro liggen om te scannen. Ik keek daar een paar weken terug in en zag dit plaatje ertussen. Mijn grote broer Bert in de werkplaats voor de deur van ons kantoortje. Bert is nu 61 en moeder schat hem hier 1 jaar oud. Met een cardan op dezelfde pompwagen! Best duidelijk te zien dat het toen ook al een oudje was zelfs dus mijn schatting van 60 jaar was krap. In de jaren zeventig hebben we de pompwagen een keer opnieuw gespoten, dat is weer een verhaal van 200 liter vaten vol met groene verf waar we nu na al die jaren nog steeds her en der aan worden herinnerd. En dat mapje met foto’s dan? Boodschappentasjes, mapjes, kistjes, schoenendozen vol hebben we met oude foto’s dus ik kan nog wel een tijdje vooruit Het was ergens begin deze eeuw en we hadden een verschrikkelijk mooie Opel Movano in de verkoop staan. Afkomstig van de eerste eigenaar en ingeruild met een mooie kilometerstand bij de Mercedes dealer in Harderwijk, destijds nog Spijker of Pordon waar het later in over is gegaan. Ik werd gebeld door een garagehouder die mij een salvo aan vragen stelde. - Liggen de boekjes erin? - Zijn ze ook afgestempeld? - Is de distributieriem vervangen? - Is het een nette auto? - Van binnen ook netjes? - Hebben ze in de auto gerookt? - Geen brandgaatjes in de bekleding? - Heeft hij schade gehad? - Is de voorruit heel? - Rijd hij goed? - Schakelt hij goed? - Heeft u er zelf mee gereden? - Wanneer is de laatste beurt geweest? - Wat hebben ze ermee gedaan? Mijn antwoord was gereden. - Maar hij schakelt en rijd dus goed? Na alle vragen positief te hebben beantwoord, vroeg de beste man wat voor hem de garageprijs was. Na een voor hem bruikbare prijs te hebben genoemd was gelijk zijn reactie hierop: "DIE VERSNELLINGSBAKKEN GAAN ALLEMAAL KAPOT ! ! ! !"
Oh, maar dan gaat deze ook kapot, was mijn reactie. 'Hoe bedoelt u? U zegt net dat hij goed rijdt en schakelt". Ja klopt, maar u zegt dat alle bakken kapot gaan. "Ja waar slaat dat nou op? U vertelt net wat anders". Beste man, ik ga een echte kenner toch niet tegenspreken. U vertelde mij niet dat alle bakken kapot gaan behalve die van ons. "Jij vieze vuile arrogante kloo....ak!" Ik vrees dat u gelijk heeft want dat hoor ik vrijwel dagelijks. Lang verhaal kort, we zijn nooit vrienden geworden maar het gesprek staat mij helder voor de geest en ik kan er na al die jaren nog altijd om lachen. Een paar jaar geleden was ik op zoek naar iets op zolder in ons magazijn, vraag me niet meer wat maar ik heb het niet gevonden. Wat ik wel tegenkwam ergens op een bovenste plank was een gitzwart stuur van een vrachtwagen. Ik klom op het schap, haalde hem er vandaan en nam hem mee naar beneden. Inmiddels was het mij wel duidelijk dat het een DAF stuur was en dat die oorspronkelijk wit was geweest. Op de werkbank ging ik aan de slag met Dasty en binnen de kortste keren was deze weer wit. Notabene bij de eerste foto was ik al met de schoonmaak begonnen en bedacht mij ineens een foto te maken, hij was veel zwarter. Het stuur zal afkomstig zijn geweest van een Daf AZ1900 zoals op de foto. Dat het stuur 40+ jaar op de plank heeft gelegen is een ding wat zeker is. Deze sturen zijn de laatste jaren erg gewild onder de truckers die maar wat graag in hun dikke truck een old skool wit stuur willen en daar ook serieus geld voor over hebben (zoek maar op barre gaanders) Ik voel daar niets voor en het stuur ligt inmiddels in het schap met mooie dingen uit ons verleden in het oude gedeelte onder de trap. Wat ik in 2019 ook tegenkwam uit diezelfde periode is een ongeopende 60 liter drum hydrauliek olie. Gefrankeerd 30 juli 1975 en dat is best bijzonder want er stond altijd een oliedrum met deze olie voorhanden op de lekbak met handpomp voor het grijpen. Er zullen tientallen vaten na deze zijn besteld dus waarom deze is blijven staan. Inmiddels staat dit vat op de lekbak want als ze het op de grond zien staan tijdens een controle staat er nog net geen doodstraf op. Maar bijzonder blijft het zeker!
Gisteravond stond een pakketbezorger aan de voordeur. Wat een ontzettend leuke verrassing van een van mijn volgers! Marco, Danielle en Jill ontzettend bedankt hiervoor, ook namens moeder want we waren er stil van!
Ons bedrijf bestaat 100 jaar en daar zijn we maar wat trots op! Ik vertel het nu in het kort want het complete verhaal is boekformaat. Opa Bart was buschauffeur en op een dag kreeg hij een opdracht die hem niet zinde. Hij zette de bus inclusief passagiers aan de kant en is naar huis gelopen, een trekje die ik ook herken bij mijn vader en mijzelf! Zo kreeg ik ooit de opdracht om een tweede krantenwijk te lopen omdat er een zieke was. Je gaat die wijk lopen of je levert je krantentas in! Die zat al vol, heb hem van mijn fiets afgehaald en bij mijn chef op zijn buro gegooid en ben naar huis gegaan. Later hoorde ik dat mijn chef beide krantenwijken moest lopen van de directie. Maar opa begon dus in de autohandel en woonde met oma Berendina hier 400 meter vandaan en ze hadden geen ruimte om de handel neer te zetten maar 200 meter daarvandaan zat Hotel Suisse en daar mocht hij er een paar in de garage zetten. Oma was coupeuse en pa heeft wel verteld dat hij een pak nodig had en er was weinig geld. Oma sneed uit sloopauto’s het wollen hemeltje en naaide een pak ik elkaar. In 1932 kocht opa ons huidige pand met woonhuis voor NLG 5600,- en mijn vader Cees was toen net een jaar oud. Vader nam al op vrij jonge leeftijd de zaak over omdat opa de ziekte MS had. In 1990 ben ik officieel in de zaak gekomen nadat ik al een jaar of wat meehielp en ondertussen lekker met mijn eigen bromfietshandel bezig was geweest, vlieguren maken!
Hoe ik nu mijn dagen invul is redelijk bekend, samen met mijn moeder Thea wonen we nog altijd op het adres wat opa dus 93 jaar geleden kocht. Ben erg trots op de mensen waar ik van afstam. We gaan het vieren op een manier waar ik mij prettig bij voel en daar hoort geen drukte en poespas bij, wel mensen waar ik gek mee ben en die bij de inventaris horen Het was op een oudjaarsdag en het zal ‘91 of ‘92 zijn geweest. We hadden de zaak om 12 uur afgesloten en we zaten binnen met Steven, destijds onze monteur aan de borrel, oliebollen en appelflappen. We waren nog net niet aan het inventariseren en dat was maar goed ook. Waarom weten we nog niet maar de ene naar de andere klant kwam en kocht een auto. We verkochten er 8!! Van 7 heb ik geen flauw idee meer wat, waar of aan wie, maar de allerlaatste staat mij nog altijd helder voor de geest en moet ik soms wel aan denken. Via Toyota dealer Tiemens kochten wij de inruilers van Rijkswaterstaat en daar zaten ook twee Toyota Land Cruisers bij, verlengde grijs kentekens en 6 cilinder benzine. En op die bewuste oudjaarsdag was deze de laatste die wegging! Een Nederlander die woonachtig was in Amerika was op bezoek bij zijn moeder in Groningen. Het was inmiddels al zo laat dat het postkantoor al dicht was of dat hij hem zelf niet op naam kreeg omdat hij was uitgeschreven in Nederland maar hij zou de auto op naam van zijn moeder zetten.
Kleinigheidje was dat de Toyota meeging met de boot naar Amerika en de auto moest zo snel mogelijk worden aangeleverd plus zijn vliegtuig ging 2 of 3 januari, hellup! Pa en ik hadden na overleg besloten de Land Cruiser mee te geven in goed vertrouwen op onze groene platen. "Stuur de groene platen met ons handelaarskenteken samen met het vrijwaring maar aangetekend op als alles klaar is" en daar heeft de beste man zich keurig aan gehouden. Mooie tijden waar ik met ontzettend veel plezier op terugkijk! Ik wens jullie allemaal een fijne jaarwisseling! Je hebt van die dagen die in je geheugen gegrift staan! 6 december 1990 is er een van. Ik reed 4,5 jaar met de Nissan Cherry bestel en zat inmiddels in de zaak, ging steeds meer kilometers rijden en 's avonds op cursus in Linschoten en kwam dan laat thuis. Pa en ma waren dan blij dat ik weer veilig thuis was. Dus op een ochtend zei pa: Ïk heb ook altijd met een knappe auto gereden, zeg maar wat je hebben wil dan gaan we er een zoeken, want je moeder heeft slapeloze nachten". Een paar jaar daarvoor had ik bij De Toyota dealer in Arnhem de nieuwe Toyota Camry stationwagon zien staan op een draaiplateau en daar was ik helemaal weg van, dus mijn keuze was zeer snel gemaakt. Een zilvergrijze in dieseluitvoering moest het worden. Ik had onder andere Fred van Velthoven die bij Toyota dealer Polderman werkte in Rotterdam gevraagd om uit te kijken en die kregen er een terug uit de lease. Een '88-er met 120.000 kilometer, precies wat ik wou. Dus 6 december togen wij in de donkerblauwe Peugeot 505 van pa en ma naar Rotjeknor. Na 18.000,- gulden plus btw telefonisch overgemaakt te hebben, gingen de groene platen erop en reed ik in mijn auto terug richting Apeldoorn met pa achter mij aan. Mourik Groot-Ammers nog bezocht en een hapje gegeten bij AC Meerkerk. Ik had Wiener Rostbraten want dat nam ik daar altijd.
Ik heb 11 jaar gereden met de Camry en hij is verkocht met 688.000 kilometer. één van de fijnste auto's die ik heb gehad. Typisch die ene auto waarbij je zegt: "Die had ik nooit moeten verkopen", al heb ik geen klagen met wat er bewaard is gebleven. En die Nissan Cherry bestel was al een zeldzame verschijning toen ik er nog mee reed, laat staan hoe uniek nu! Jaren ‘50. Pa was wel van het mooie spul en liefhebber vooral van coupé of cabrio. M-2960 was zijn provinciaal kenteken waarbij de M voor Gelderland was. Als ik nu uit het raam kijk kan ik het plekje zo ongeveer aanwijzen. Ons oude huis waar ik geboren ben links is in 1977 afgebroken en het nieuwe gedeelte van de werkplaats is pas in 1964 gebouwd. Die uitstulping van de garage was het schijthuis en die is decennia lang als verfhok in gebruik geweest en niet meer in gebruik. En die Dodge dan? Die stond daar gewoon mooi te wezen
De handel in bestelauto’s kwam bij ons pas echt op gang toen we contact kregen met de Toyota dealer Tiemens in Arnhem waar we alle inruilers kochten van Rijkswaterstaat. Ik herinner mij nog als de dag van gisteren dat we op een woensdagmorgen kennis gingen maken. Op de terugweg waren we gelijk al 17 stuks rijker! Mooie tijden waten dat. We hadden het vertrouwen gewonnen en niemand kwam daar tussen. Die tijden komen nooit meer terug want het gunnen is compleet verdwenen.
Volgend jaar bestaan wij 100 jaar en daar zijn we maar wat trots op. Bestaansrecht is er niet echt meer, maar dat heb ik een plek kunnen geven. En de hele dag uit het raam kijken dat is niet mijn ding dus blijf lekker aanrommelen. Eén van de oudste foto’s uit ons rijke archief is deze van opa Bart en mij vader Cees hier in de Spoorstraat voor de garage. Wij zitten hier sinds 1932 en pa was van ‘31 dus tel maar uit! De auto was een Ford Model A Tudor Sedan en op de achtergrond zie je ons boerderijtje waar vroeger meneer Warmels woonde en zijn familie. Ik denk dat de boerderij ook al 70 jaar in de familie is.
Op een druilerige zondag zoals vandaag was ik pakweg 45-50 jaar geleden gegarandeerd aan het tekenen. Op een mooie zondag, zaterdag of doordeweeks trouwens ook hoor! Eén van de volgers is een oud klasgenoot en die herinnerde mij nog zo. Ik tekende altijd vrachtwagens. Moeder had afgelopen week een kast leeg geruimd en daar kwam een zak met tekeningen uit die periode tevoorschijn met inderdaad bijna alleen vrachtwagens en deze. Hoe bijzonder is het dat ik destijds auto’s tekende waarvan er één nooit verdwenen is. Anders had ik nu gedacht "verrek ja, die hebben we ook nog gehad". Fiatjes 500, 600, 850 en 127 hebben we bulten van gehad. Allemaal van Mourik. De Besteleend was wel aardig goed gelukt al zeg ik het zelf .
Niet al onze serviceauto’s zijn bewaard gebleven! In de jaren 50 gebruikten we deze Ford als onze seviceauto. Een bordje M-2960 hangt nog altijd op kantoor en was een provinciaal kenteken, waarbij de M voor Gelderland was en 2960 in gebruik voor de zaak en pa zijn privé auto’s. M-8550 hangt ernaast en die gebruikte opa. Jarenlang hingen beide hoog aan de muur achter de hefbrug en mij en mijn broers werd door vader goed duidelijk gemaakt dat we daar met onze poten vanaf moesten blijven en als hij iets vertelde dan begrepen wij dat.
Pa heeft me ooit verteld dat de letters A van Burik & zn handgeschilderd waren in bladgoud. Het telefoonnummer is nooit veranderd, alleen langer geworden door er 521 voor te plaatsen. Nog altijd ben ik apetrots op mijn beide voorgangers en volgend jaar bestaat ons bedrijf 100 jaar! Samen met mijn vader Cees bij onze Besteleend die hij kocht in 1969. De eend was net klaar en ik ging in 2013 voor het eerst met hem rijden na de restauratie. 25 jaar stond deze in een hoek van de loods en niemand had ooit kunnen bedenken dat ik mijn vader in dezelfde Besteleend naar zijn graf zou rijden.
Het was november 2008 dat we een Ford Transit te koop hadden staan. Op een dinsdag kwamen er 4 Georgiërs of Roemenen die we de Ford verkochten. Ze hadden haast om weg te komen, maar hij moest nog een apk hebben. Ze hadden geen tijd dus we bestelden een 5-daags Duits exportkenteken met verzekering. Ze zouden in de middag de auto op komen halen want dan gingen ze eerst naar de automarkt, maar ze kwamen pas woensdagmiddag en dan zouden we tijd zat hebben gehad om de apk te regelen. We hadden vooraf al verteld dat de politie lastig kon zijn met deze Duits exportkenteken dus de kortste weg het land uit bij Zevenaar was ons advies. Dat begrepen ze! (Niet) Vrijdagmorgen werd ik gebeld door een man die zich voorstelde als politieagent van de KLPD. "Spreek ik met de eigenaar van van Burik b.v?" Ja daar spreekt u mee. "Wij hebben zojuist op de A67 richting de grens met Turnhout 4 heren uit Oost Europa aangehouden in een schitterende rode Ford Transit". Ja die is echt mooi hè! "U bent gevestigd in Apeldoorn?" Ja dat klopt. "En de Ford Transit is een voertuig met het kenteken VX-HH-05". Ja dat klopt ook. "Maar het exportkenteken is Duits, leg mij dat eens uit!" De heren hadden haast om weg te komen maar de apk was verlopen. "Vindt u dat niet de weg van de minste weerstand?' Nou dat was inderdaad de achterliggende gedachte. "U kunt daar nu wel onverschillig over doen maar beseft u dat u een misdrijf heeft begaan?" Nu stelt u mij zoveel vragen en heb ik er één voor u: moet ik dit afkopen met een transactie of kan ik beter mijn tandenborstel vast inpakken? De man werd steeds kwader en autoritair. "U heeft echt een probleem want de Ford staat langs de A67 ter hoogte van kilometerpaal… en wij hebben de exportplaten in beslag genomen". Nou daar staan ze dan toch prima? Ik zou wel de spiegels inklappen. Hij begon weer over het misdrijfverhaal en ik opnieuw over mijn tandenborstel. "Is uw bedrijf nog steeds gevestigd aan de Spoorstraat 37?" Jazeker, het arrestantenbusje kan het beste stoppen voor het bedrijf of als u een keer zin in koffie hebt dan kom gerust een keer aan, vluchten doe ik toch niet.
Nooit meer wat van gehoord. Ja mijn broer Bert stond zelfverzekerd op foto’s! Hier deed hij dat bij een Peugeot 305 voor de werkplaats en als je goed kijkt zie je binnen nog net een stukje van de Chevrolet Caprice coupe die er nog altijd is. Die Peugeot kocht pa van de eigenaar van transportbedrijf Jan Zevenhuizen die tegenwoordig letterlijk aan de andere kant van het spoor zitten en waar we dus tegenaan kijken. Zij waren vroeger klant bij ons in de periode van de Magirus Deutz trucks. Ik meen mij te herinneren dat de Peugeot ook van mijn andere broer is geweest. Die heeft ermee voor de stoplichten gestaan en toen zakte de Peugeot van achteren door zijn hoeven. De foto zal begin jaren tachtig zijn genomen.
Bert zakt tegenwoordig ook door zijn benen want die kreeg 20 jaar geleden de diagnose m.s. en kan erg slecht. Zo stoer als hij hier was is hij in mijn ogen nog altijd. Hoe slecht zijn dag ook is, hij zal nooit klagen en is altijd opgewekt. Hij reed met de dikste auto’s en verplaatst zich nu in een scootmobiel. Het leven neemt soms rare afslagen. Mijn vader Cees pakweg 40 jaar terug voor een Henschel H261 Deze stond klaar voor aflevering aan van Panhuis te Hierden. Mijn vader en Gerrit van Panhuis konden het goed vinden met elkaar en ze hebben veel handel met elkaar gedaan, volgens mij alleen al een stuk of 15 Henschels die pa hem leverde.
Mijn vader kocht ze van Mourik Groot Ammers die Weber Jutphaas hadden overgenomen inclusief de zandafgraving. Nu bekend als de put van Mourik in Nieuwegein. Van Panhuis bestaat nog steeds en ze rijden nog in dezelfde kleuren, wat in feite de kleur dus is van Weber met slechts een subtiele aanpassing. De spatbordranden en bumper waren bij Weber donkerblauw! Line-up ergens rond 1986. Je ziet nog net de kont van de Caprice van pa die deze in 1979 kocht. Gisteren een rit mee gedaan en onderweg stond de teller op 55.000 miles.
Autohandelaren, automarkt, Apeldoorn.
De combinatie van deze drie woorden is nogal beladen voor een hoop mensen. Mijn vader had zelfs een hekel aan het woord autohandelaar omdat er inderdaad een hoop gespuis tussen zat in ons mooie dorp Apeldoorn. Zo had mijn oudste broer ooit op moeten schrijven wat het beroep van pa was: Autohandelaar! "Fout", riep pa: "Directeur ener handelsonderneming". Waar ik dan weer de schurft aan krijg is dat ze tegenwoordig meer beginnen met Automotive! Ik kan mezelf garagehouder noemen, ondernemer en vul ze in, maar ik heb er geen enkele moeite mee om te zeggen dat ik autohandelaar uit Apeldoorn ben in ons 99 jarig bestaan. De man die hier op de bumper zit is mijn opa Bart op de automarkt in Apeldoorn tussen zijn collega’s. Mijn opa was een heer en correct zakenman die geen rotzooi moest hebben maar mooie, frisse, eerlijke handel. Mijn vader was precies hetzelfde, die was recht door zee. Goed is goed en als hij het niet vertrouwde zei hij dat er gewoon bij. En zo heb ik het ook geleerd en altijd gedaan. Het bedrijf stelt niet veel meer voor en verkoop en werk kun je het bijna niet meer noemen vanwege mijn gezondheid. En toch ben ik nog altijd waanzinnig trots op wat we allemaal gedaan hebben en de manier waarop. Pa zei dan: "Als je ‘s morgens in de spiegel kijkt, moet je naar je eigen kop kunnen kijken zonder je te schamen!" En die ouwe had gelijk. Ik moest eraan denken met de onlangs nieuwe kentekenserie GBB-01-B In 1996 toen ik de Iveco kocht had ik keuze uit 3 jonge chassis cabines die werden vervangen voor Mercedes. Twee waren de voor mij ideale wielbasis 369cm en 120pk. Bovendien waren deze van 1994 en de nieuwe kentekenserie BB-BB-01. Voor pa was het duidelijk: dan pak je toch een van die twee! De andere die het ook werd was dus de VX-54-XZ Die was van november 1993 en daardoor nog net de oude kentekenreeks op zijn eind en dus een jaar ouder al scheelde het maar een paar maanden. Waarom ik voor deze ging was omdat dit een 7,5 tons was en de andere twee 6,5 tons. En het belangrijkste was de 140pk motor plus een mooie middenconsole met veel aflegruimte waarbij de anderen een bijrijdersbankje hadden. Alleen deze had weer een te lange wielbasis van 420cm. Daardoor zou de baklengte ruim 7 meter worden terwijl er nu een voor mij ideale lengte op zit van 5.75 die Witteveen Raalte voor ons heeft gebouwd. De Mercedes dealer Spijker in Nijkerk waar ik de Iveco kocht heeft het chassis voor ons ingekort. Zal alle facturen een keer opzoeken want die heb ik allemaal apart gehouden in een map. Ik vond die oude kentekenreeks destijds best wel een dingetje. Nu 28 jaar later is het juist weer leuk en zie je ze steeds minder. Verder gaan de series zo hard dat ik het niet meer bij houd en er ook niet meer om geef. Het enige waar ik nog steeds niet aan kan wennen is een veel te jong import kenteken of die lelijke duplicaatcodes. Maar import heb ik zowel voor mezelf als voor de handel altijd de schurft aan gehad.
En de Lexus! Die werd in precies dezelfde periode dat ik de Iveco kocht voor Fl 200.000,- afgetikt bij Lexus dealer Tiemens Arnhem aan een man uit Vorden. Ik was al een tijdje op zoek naar een soortgelijk promotie-reclamemateriaal van Magirus maar dan van de club van vier cabine en wist dat het ergens moest zijn want hier raakt niets weg, hooguit zoek! Hiermee kon je je vrachtwagen of bestelbus samenstellen. Dit komt ergens uit de jaren 1975-1977 en lag in een kast waar ik niet eerder had gezocht. Van deze van de Magirus Zeta wist ik niet meer dat die er lag en is zeker een schitterende vondst en aanvulling op het Automuseumpje. Ik ben er vrijwel zeker van dat ik deze ooit heb gekregen van meneer van de Ploeg, destijds eigenaar van Magirus Deutz dealer en transportbedrijf W.E.B. te Groningen. De andere hoop ik ook nog een keer te vinden maar voorlopig ben ik erg blij dat deze boven water is.
|
Index
Alles
|