Ons bedrijf bestaat 100 jaar en daar zijn we maar wat trots op! Ik vertel het nu in het kort want het complete verhaal is boekformaat. Opa Bart was buschauffeur en op een dag kreeg hij een opdracht die hem niet zinde. Hij zette de bus inclusief passagiers aan de kant en is naar huis gelopen, een trekje die ik ook herken bij mijn vader en mijzelf!

In 1987 had ik ook een Opel Commodore. Meneer Grintjes, oud verkoper van Magirus-Deutz dealer de Spaanse Polder uit Schiedam raakte op leeftijd en stopte met autorijden. Mijn vader en hij hebben altijd contact gehouden, ook al deden ze een jaar of 20 geen zaken meer omdat het bedrijf failliet was gegaan. Hij belde ieder jaar op 10 maart om mijn vader te feliciteren en een week later op de 17e was het precies andersom.

Meneer Grintjes wist dat de huidige Commodore coupe inmiddels van of voor mij was en vroeg of ik die van hem ook wou overnemen. Deze was oorspronkelijk goud metallic maar Grintjes had deze met de hand in de kleur beige geschilderd en dat had de beste man erg netjes gedaan, je moest goed kijken om het te zien! Ik heb deze tot 1994 gehad en verkocht hem aan een zakenrelatie die hem waarschijnlijk nog steeds heeft.
​
Het kleine ventje die er voor staat is mijn neef Chris. Inmiddels ook al 42 Jaar jong en vader van 2 zonen die al een stuk groter zijn dan hij destijds

'Ome Evert' of 'ouwe Evert' in zijn 58er Nekaf Jeep. Evert Koldenhof heb ik mijn hele leven gekend. Koopman, Autohandelaar, autoliefhebber, paradijsvogel, mooie kerel!

Evert werkte vroeger bij Johan Zevenhuizen bij ons om de hoek. Vreselijk harde werker en hij kon alles. Hij kwam ooit truckonderdelen halen bij opa en mopperde dat hij in de sneeuw met een truck aan het werk was, hij kroop er dan ook gewoon onder. Oma vroeg:  "Wat verdien je? Nou dan krijg je een knaak in de week meer als je bij ons komt werken". Hij ging terug naar Johan Zevenhuizen om ontslag te nemen en dezelfde dag of de dag daarna was hij bij ons. Hij was toen net 18.

Mijn vader en Evert hebben altijd een klik gehad. Wat later is Evert voor zichzelf begonnen en mijn vader heeft hem altijd de handel gegund. De inruilers, de personenauto’s en de busjes die pa er bij moest nemen als hij partijen kocht bij Mourik en andere bedrijven. Ik heb als jochie vaak meegemaakt dat hij de ene dag met een Mercedes 608 bus naar huis reed en een dag later met dezelfde auto bij ons door de straat reed en er al provisorisch een oprijwagen van had gemaakt. Opbouw eraf geslepen en stalen platen op het chassis. Dan had hij de hele dag en tot middenin de nacht doorgewerkt.

Pa en Evert zijn altijd vrienden gebleven en ik heb mijn vader nooit een kwaad woord over Evert horen praten en andersom ook niet. Ze hadden respect voor elkaar. Vandaar dat ik ook ome Evert moest zeggen en ouwe Evert omdat zijn zoon ook Evert heet. Je raad het al, dat was jonge Evert.

Pa kocht de Chevrolet Caprice ook van hem in 1979 want later gunde hij pa ook weer de handel. Veel privéauto’s waar wij mee hebben gereden kwamen van Evert, inclusief de huidige auto van moeder.

Twee jaar geleden deed ik 's morgens mijn gordijn open en toen stond de ambulance voor zijn deur. Hij woonde bij ons om de hoek en ik kan zijn huis zien vanuit mijn slaapkamerraam. Hij lag dood bovenaan de trap, 82 jaar jong. De dag daarvoor heb ik nog vreselijk hard met hem gelachen bij mij op kantoor. Sindsdien geen Evert meer die binnendoor de werkplaats binnen liep voor een praatje of handel. Zijn verzekeringsman hoeft ook geen 12-15 x per jaar zijn vers aangekochte auto te verzekeren.

Er gaan zoveel verhalen over deze man rond in de autowereld en die zijn niet opgeblazen, je vergeet gewoon het merendeel en  ze zijn vrijwel zeker waar!

Al die jaren had ik Evert honderden keren in een andere auto op de foto kunnen zetten als hij bij ons was. Blij dat ik deze ene heb genomen. Twee jaar geleden verloren wij een vriend.

Er zijn wel 4 boeken over deze man te schrijven. Over honderd gaan zijn verhalen nog rond. En één ding is zeker: een figuur als ome Evert kom ik in mijn hele leven nooit meer tegen.

Peter achter het stuur van de Opel Commodore GS Coupé.  Wij hebben deze 2,5 liter 6 cilinder nieuw gekocht in 1969 bij Hessing in De Bilt voor 13.000 gulden. Dat was destijds veel geld voor een nieuwe auto. En dan nu het bijzondere van dit verhaal: hij is nog steeds in ons bezit! Doordat de Opel in 1978 is stilgezet, heeft hij nog maar weinig kilometers op de teller staan. 

Het is 1976 en hier staat Cor bovenop Een Magirus Deutz 156, afkomstig uit een partij van de Firma Tichelaar uit Winschoten. Aangekocht bij de Groningse Magirus dealer W.E.B. Het huis rechts op de achtergrond wordt hier gesloopt om het terrein voor de handelsvoorraad uit te breiden. Het huis links is een jaar later ook gesloopt.

Hier is het dus een jaar later en wordt en wordt een begin gemaakt met de sloop van het oude woonhuis. Hier is ook een serie DAF's te zien, afkomstig van Mourik. Verder de Opel Commodore, die nog steeds in ons bezit is, maar nu in de kleur blauw. En op de voorgrond de Ford Capri van Steven, waarmee hij 17 jaar heeft gereden!

Hier wordt één van de terreinen uitgebreid door broer Cor met een O&K graafmachine. Toen Cor 8 jaar oud was, reed hij op het terrein al met alles wat rijden kon. Hoezo met de paplepel ingegoten? De beide broers stonden erbij en keken ernaar. Ook de Caterpiller op de achtergrond werd ingezet. Alles in de kleur geel, afkomstig van Mourik uit Groot-Ammers. 

Oude en nieuwe generatie naast elkaar. Tegen de muur de Magirus Deutz 156, daarnaast het nieuwe model, de 256. Beide 6x6 trucks. Daarnaast een Mercedes-Benz 307D pickup met dubbele cabine, een 207D verlengde personenbus en een DAF benzine brandweerwagen. De blauwe Mercedes-Benz bolkop was een 4x4, afkomstig van de Gelderse wegen- en waterbouw GWW. Deze werd verkocht aan Bean Sing Quatta Middenpad in Suriname. De voorste Magirus Deutz 156 D26 staat nog in de grondverf, zodat de kleur bij verkoop kon worden bepaald. Duidelijk zichtbaar is het verschil in lengte van de motorkap met de rode 256. Een verschil tussen zescilinder in de 156D en achtcilinder in de 256D.

1982. Boabap Travel kocht bij ons een Magirus Deutz 156. De kieper werd verwijderd, het chassis werd verlengd en er werd een huifgesloten laadbak gemonteerd. Met deze auto werden safari's in Kenia georganiseerd. Over deze auto en de ombouw heeft destijds een reportage in het tijdschrift Truckstar gestaan. Op de foto staan voor de Magirus Willem Blijderveen en Rick Vizee van Boabap Travel en Peter. 

Op deze foto uit 1990 zien we Peter voor zijn tweede auto staan; een Nissan Cherry uit 1982 met het kenteken BF-58-DP.  De Mitsubishi Galant met het kenteken        GN-52-BP was één van de eerste auto's die na de val van de Muur naar Oost-Europa verdween. Naar Bulgarije om precies te zijn. De man wist ons te vinden omdat hij vanuit de trein ons bedrijf zag. 

1973. Uit de USA kwam een exportorder voor 5 betonmixers voor bouwbedrijf Morrison Knudson uit Idaho. In Koudekerk aan den Rijn werden ze gevonden bij GAVAKO. In de nieuwe kleuren geel met bruin werden ze verscheept via de havens van Rotterdam naar Blida Algerije. 

Op de foto's één van de Magirussen met Peter achter het stuur. Het is jaren terug, maar hij weet het zich nog te herinneren. ​

Meerdere keren is Steven naar Rotterdam gereden om ze in de Haven af te leveren. Dit werd spannend, want er was staking bij de stuwadoors, die de schepen moesten laden. Gelukkig is dit goed gegaan en vertrok het schip met alle betonmixers aan boord. 

De huidige eigenaar Peter in zijn eerste auto, lang voordat hij wist wat hij later wilde worden. Op de achtergrond een Citroën besteleend type AK350. We hebben hem nog steeds en zijn er zuinig op. 

In 1992 kochten we een Mitsubishi Canter oprijtruck van het bouwjaar 1986, de BP-18-LR. Deze foto is gemaakt op de terugweg vanuit Haaksbergen. Links op de foto Peter, rechts neef Chris, die een dagje meeging. Achterstevoren geladen een Mercedes-Benz 207D uit 1987 met een defecte motor.