'Ome Evert' of 'ouwe Evert' in zijn 58er Nekaf Jeep. Evert Koldenhof heb ik mijn hele leven gekend. Koopman, Autohandelaar, autoliefhebber, paradijsvogel, mooie kerel!

Evert werkte vroeger bij Johan Zevenhuizen bij ons om de hoek. Vreselijk harde werker en hij kon alles. Hij kwam ooit truckonderdelen halen bij opa en mopperde dat hij in de sneeuw met een truck aan het werk was, hij kroop er dan ook gewoon onder. Oma vroeg:  "Wat verdien je? Nou dan krijg je een knaak in de week meer als je bij ons komt werken". Hij ging terug naar Johan Zevenhuizen om ontslag te nemen en dezelfde dag of de dag daarna was hij bij ons. Hij was toen net 18.

Mijn vader en Evert hebben altijd een klik gehad. Wat later is Evert voor zichzelf begonnen en mijn vader heeft hem altijd de handel gegund. De inruilers, de personenauto’s en de busjes die pa er bij moest nemen als hij partijen kocht bij Mourik en andere bedrijven. Ik heb als jochie vaak meegemaakt dat hij de ene dag met een Mercedes 608 bus naar huis reed en een dag later met dezelfde auto bij ons door de straat reed en er al provisorisch een oprijwagen van had gemaakt. Opbouw eraf geslepen en stalen platen op het chassis. Dan had hij de hele dag en tot middenin de nacht doorgewerkt.

Pa en Evert zijn altijd vrienden gebleven en ik heb mijn vader nooit een kwaad woord over Evert horen praten en andersom ook niet. Ze hadden respect voor elkaar. Vandaar dat ik ook ome Evert moest zeggen en ouwe Evert omdat zijn zoon ook Evert heet. Je raad het al, dat was jonge Evert.

Pa kocht de Chevrolet Caprice ook van hem in 1979 want later gunde hij pa ook weer de handel. Veel privéauto’s waar wij mee hebben gereden kwamen van Evert, inclusief de huidige auto van moeder.

Twee jaar geleden deed ik 's morgens mijn gordijn open en toen stond de ambulance voor zijn deur. Hij woonde bij ons om de hoek en ik kan zijn huis zien vanuit mijn slaapkamerraam. Hij lag dood bovenaan de trap, 82 jaar jong. De dag daarvoor heb ik nog vreselijk hard met hem gelachen bij mij op kantoor. Sindsdien geen Evert meer die binnendoor de werkplaats binnen liep voor een praatje of handel. Zijn verzekeringsman hoeft ook geen 12-15 x per jaar zijn vers aangekochte auto te verzekeren.

Er gaan zoveel verhalen over deze man rond in de autowereld en die zijn niet opgeblazen, je vergeet gewoon het merendeel en  ze zijn vrijwel zeker waar!

Al die jaren had ik Evert honderden keren in een andere auto op de foto kunnen zetten als hij bij ons was. Blij dat ik deze ene heb genomen. Twee jaar geleden verloren wij een vriend.

Er zijn wel 4 boeken over deze man te schrijven. Over honderd gaan zijn verhalen nog rond. En één ding is zeker: een figuur als ome Evert kom ik in mijn hele leven nooit meer tegen.

Op deze foto uit 1990 zien we Peter voor zijn tweede auto staan; een Nissan Cherry uit 1982 met het kenteken BF-58-DP.  De Mitsubishi Galant met het kenteken        GN-52-BP was één van de eerste auto's die na de val van de Muur naar Oost-Europa verdween. Naar Bulgarije om precies te zijn. De man wist ons te vinden omdat hij vanuit de trein ons bedrijf zag.