In 1987 had ik ook een Opel Commodore. Meneer Grintjes, oud verkoper van Magirus-Deutz dealer de Spaanse Polder uit Schiedam raakte op leeftijd en stopte met autorijden. Mijn vader en hij hebben altijd contact gehouden, ook al deden ze een jaar of 20 geen zaken meer omdat het bedrijf failliet was gegaan. Hij belde ieder jaar op 10 maart om mijn vader te feliciteren en een week later op de 17e was het precies andersom.

Meneer Grintjes wist dat de huidige Commodore coupe inmiddels van of voor mij was en vroeg of ik die van hem ook wou overnemen. Deze was oorspronkelijk goud metallic maar Grintjes had deze met de hand in de kleur beige geschilderd en dat had de beste man erg netjes gedaan, je moest goed kijken om het te zien! Ik heb deze tot 1994 gehad en verkocht hem aan een zakenrelatie die hem waarschijnlijk nog steeds heeft.
​
Het kleine ventje die er voor staat is mijn neef Chris. Inmiddels ook al 42 Jaar jong en vader van 2 zonen die al een stuk groter zijn dan hij destijds

'Ome Evert' of 'ouwe Evert' in zijn 58er Nekaf Jeep. Evert Koldenhof heb ik mijn hele leven gekend. Koopman, Autohandelaar, autoliefhebber, paradijsvogel, mooie kerel!

Evert werkte vroeger bij Johan Zevenhuizen bij ons om de hoek. Vreselijk harde werker en hij kon alles. Hij kwam ooit truckonderdelen halen bij opa en mopperde dat hij in de sneeuw met een truck aan het werk was, hij kroop er dan ook gewoon onder. Oma vroeg:  "Wat verdien je? Nou dan krijg je een knaak in de week meer als je bij ons komt werken". Hij ging terug naar Johan Zevenhuizen om ontslag te nemen en dezelfde dag of de dag daarna was hij bij ons. Hij was toen net 18.

Mijn vader en Evert hebben altijd een klik gehad. Wat later is Evert voor zichzelf begonnen en mijn vader heeft hem altijd de handel gegund. De inruilers, de personenauto’s en de busjes die pa er bij moest nemen als hij partijen kocht bij Mourik en andere bedrijven. Ik heb als jochie vaak meegemaakt dat hij de ene dag met een Mercedes 608 bus naar huis reed en een dag later met dezelfde auto bij ons door de straat reed en er al provisorisch een oprijwagen van had gemaakt. Opbouw eraf geslepen en stalen platen op het chassis. Dan had hij de hele dag en tot middenin de nacht doorgewerkt.

Pa en Evert zijn altijd vrienden gebleven en ik heb mijn vader nooit een kwaad woord over Evert horen praten en andersom ook niet. Ze hadden respect voor elkaar. Vandaar dat ik ook ome Evert moest zeggen en ouwe Evert omdat zijn zoon ook Evert heet. Je raad het al, dat was jonge Evert.

Pa kocht de Chevrolet Caprice ook van hem in 1979 want later gunde hij pa ook weer de handel. Veel privéauto’s waar wij mee hebben gereden kwamen van Evert, inclusief de huidige auto van moeder.

Twee jaar geleden deed ik 's morgens mijn gordijn open en toen stond de ambulance voor zijn deur. Hij woonde bij ons om de hoek en ik kan zijn huis zien vanuit mijn slaapkamerraam. Hij lag dood bovenaan de trap, 82 jaar jong. De dag daarvoor heb ik nog vreselijk hard met hem gelachen bij mij op kantoor. Sindsdien geen Evert meer die binnendoor de werkplaats binnen liep voor een praatje of handel. Zijn verzekeringsman hoeft ook geen 12-15 x per jaar zijn vers aangekochte auto te verzekeren.

Er gaan zoveel verhalen over deze man rond in de autowereld en die zijn niet opgeblazen, je vergeet gewoon het merendeel en  ze zijn vrijwel zeker waar!

Al die jaren had ik Evert honderden keren in een andere auto op de foto kunnen zetten als hij bij ons was. Blij dat ik deze ene heb genomen. Twee jaar geleden verloren wij een vriend.

Er zijn wel 4 boeken over deze man te schrijven. Over honderd gaan zijn verhalen nog rond. En één ding is zeker: een figuur als ome Evert kom ik in mijn hele leven nooit meer tegen.

Het zal een jaar of 30 geleden zijn dat ik samen met chauffeur Willem Reusken op een vrijdagavond naar Opel dealer Autopelle in Capelle ad Ijssel reed om een Toyota Hiace koelwagen op te halen.

Toen we langs Woerden reden zei ik tegen Willem: "Op de terugweg rijden we even naar de Fiat dealer want daar heb ik nog een bieding lopen". De Hiace was volgens afspraak, dus Willem reed met de groene platen achter mij aan naar Auto Rijnstad.
We liepen de showroom binnen en de vertegenwoordiger was telefonisch in gesprek, dus we stonden een tijdje te wachten. Toen het gesprek klaar was kwam hij zijn kantoor uit. "Heren wat kan ik voor u betekenen?" "Van Burik Apeldoorn. We waren in de buurt en waren benieuwd of het nog wat geworden was met de Fiat Ducato!"
De mond viel open van de beste man en hij dacht dat hij in de maling werd genomen. Wat bleek: Hij had ons gebeld om te zeggen dat de Fiat binnen was en gooide dus net de hoorn op de haak met pa. Mijn vader had gezegd: "Ik bel Peter, want die heeft telefoon in de auto en komt langs Woerden". Thuis had ik er niets van verteld, dus mijn actie was spontaan en de bieding was weken of maanden geleden gedaan. De vertegenwoordiger was Ton van der Horst, later eigenaar van Volkswagen dealer Lexpoint.

We hebben nog een poort in de Veldhuisstraat en daar is geen enkele oude foto van gemaakt of bewaard. Tot vriend Harry mij een paar weken terug deze mailt uit een oud gemeentearchief. Er was vroeger een ambtenaar die op zijn fietsje Apeldoorn bewaakte met zijn fototoestel. Alle autowrakken bij particulieren en sloperijen die zichtbaar waren vanaf de openbare weg, werden op de gevoelige plaat gezet. ​

​De mooiste foto van mijn moeder Thea. Op vakantie in 1966, samen met pa naar Oostenrijk in de ‘64 Chevrolet Impala coupe.  Gewoon een schitterende foto!

Op de foto een GMC die klaar stond voor aflevering in de kleuren van de Nationale Wegenbouw voor ons bedrijf in het jaar 1966.

Anekdote #1
Uit de tijd van slechts 1 foto met lage resolutie bij de advertentie op internet stamt dit verhaal. We hadden veel Hyundai H200 enkele en dubbele cabines in de verkoop staan, waaronder een blauw metallic met rondom lichte gebruikssporen. Maar door de lage kwaliteit en kleur kon je dit niet zien op de foto, dus had ik dat er keurig bij vermeld staan.

Hoe vaak of we zijn gebeld of ik uit kon leggen hoe dat kon dat je daar op de foto niks van te zien was en hoe dat kon, is niet in te schatten. Op den duur werd ik daar behoorlijk appelig van en begon met de mensen mee te praten. "Nou dat kan ik u uitleggen. Ik heb namelijk eerst de foto gemaakt en toen een klein hamertje gepakt en alle deukjes er heel voorzichtig ingetikt".

Ook kwamen er mensen voor binnenlopen.
"U heeft een Hyundai Dubbele cabine op internet staan".
"Ja dat klopt, er staan er een stuk of 25. Welke had u gezien?"
"Die met rondom gebruikschades".
"Loopt u maar mee, dat is deze hier!"
"DIE HEEFT RONDOM SCHADES, U BENT EEN OPLICHTER!"
​
En denk je nou, dat heeft hij uit zijn duim gezogen! We hebben hier de gekste verhalen meegemaakt. Ik zal er voortaan zo nu en dan wat van delen. We hadden een boek kunnen schrijven.