In december 1993 was de introductie van de Hyundai H100 bedrijfswagen en daarmee gaf het merk zich op nieuw terrein.
​
Ik zag hiermee nieuwe kansen en we lieten een mailing en taxatierapport opmaken en stuurden die naar alle Hyundai dealers in Nederland voorjaar 1994. We hebben heel wat taxaties gedaan via de fax ( vraag maar aan je opa of oma wat dat was) of telefonisch en heb de inruilers op de gekste plaatsen weg mogen halen.

Uitschieter was Hyundai dealer de Leeuw waar wij monopolie positie kregen en dus geen enkele concurrentie hadden. Helaas zijn zij bij gebrek aan opvolging in 2006 op een hele gezonde manier gestopt. Nog altijd koester ik hele warme herinneringen aan de vrijdagavonden met de verkopers Arno en Cor. Wat hebben we gelachen! En hoelaat ik ook thuis kwam, als ik de truck met aanhanger achterwaarts het pad in stak stond mijn vader te kijken wat ik bij me had. Al moest er een zaklamp aan te pas komen.
​
Ook kregen wij bij andere merkdealers naam dat wij later ook weer veel Hyundai H100 en H200 op voorraad hadden en waar hun afzetkanaal weer geen Hyundai inkochten. Dus kwamen we weer veel bij VW en Fiat delers over de vloer.
Zelfs via een zijsprong hadden we het contact met Century Groningen te danken waar letterlijk 2000 bestelauto’s vandaan zijn gekomen. Maar dat is weer een verhaal apart, dat vertel ik een andere keer wel.

Handle with care! Dat had pa volgens mij een beetje letterlijk genomen. Zoekende naar iets compleet anders vond ik drie jaar geleden deze Pioneer radio in de doos. Compleet met boekje, garantiebewijs, frontplaatje en alle schroefjes en dingetjes in één van de kasten op kantoor. Uit onderzoek op internet bleek deze radio uit de periode '82-'85 te komen. De radio zal er een jaar of 35 hebben gelegen. Ik vermoed dat deze is meegekomen met een auto voor de handel, want zelf gaf hij daar geen geld aan uit. Deze radio komt in de Renault 5 Bestel van 1986, daar zit nu een te jonge en gammele radio in. En nee er lag er maar 1, dus maximaal 20 opgestapeld was niet aan de orde. Alhoewel, ach dat vertel ik nog wel een keer.

In 1987 had ik ook een Opel Commodore. Meneer Grintjes, oud verkoper van Magirus-Deutz dealer de Spaanse Polder uit Schiedam raakte op leeftijd en stopte met autorijden. Mijn vader en hij hebben altijd contact gehouden, ook al deden ze een jaar of 20 geen zaken meer omdat het bedrijf failliet was gegaan. Hij belde ieder jaar op 10 maart om mijn vader te feliciteren en een week later op de 17e was het precies andersom.

Meneer Grintjes wist dat de huidige Commodore coupe inmiddels van of voor mij was en vroeg of ik die van hem ook wou overnemen. Deze was oorspronkelijk goud metallic maar Grintjes had deze met de hand in de kleur beige geschilderd en dat had de beste man erg netjes gedaan, je moest goed kijken om het te zien! Ik heb deze tot 1994 gehad en verkocht hem aan een zakenrelatie die hem waarschijnlijk nog steeds heeft.
​
Het kleine ventje die er voor staat is mijn neef Chris. Inmiddels ook al 42 Jaar jong en vader van 2 zonen die al een stuk groter zijn dan hij destijds

'Ome Evert' of 'ouwe Evert' in zijn 58er Nekaf Jeep. Evert Koldenhof heb ik mijn hele leven gekend. Koopman, Autohandelaar, autoliefhebber, paradijsvogel, mooie kerel!

Evert werkte vroeger bij Johan Zevenhuizen bij ons om de hoek. Vreselijk harde werker en hij kon alles. Hij kwam ooit truckonderdelen halen bij opa en mopperde dat hij in de sneeuw met een truck aan het werk was, hij kroop er dan ook gewoon onder. Oma vroeg:  "Wat verdien je? Nou dan krijg je een knaak in de week meer als je bij ons komt werken". Hij ging terug naar Johan Zevenhuizen om ontslag te nemen en dezelfde dag of de dag daarna was hij bij ons. Hij was toen net 18.

Mijn vader en Evert hebben altijd een klik gehad. Wat later is Evert voor zichzelf begonnen en mijn vader heeft hem altijd de handel gegund. De inruilers, de personenauto’s en de busjes die pa er bij moest nemen als hij partijen kocht bij Mourik en andere bedrijven. Ik heb als jochie vaak meegemaakt dat hij de ene dag met een Mercedes 608 bus naar huis reed en een dag later met dezelfde auto bij ons door de straat reed en er al provisorisch een oprijwagen van had gemaakt. Opbouw eraf geslepen en stalen platen op het chassis. Dan had hij de hele dag en tot middenin de nacht doorgewerkt.

Pa en Evert zijn altijd vrienden gebleven en ik heb mijn vader nooit een kwaad woord over Evert horen praten en andersom ook niet. Ze hadden respect voor elkaar. Vandaar dat ik ook ome Evert moest zeggen en ouwe Evert omdat zijn zoon ook Evert heet. Je raad het al, dat was jonge Evert.

Pa kocht de Chevrolet Caprice ook van hem in 1979 want later gunde hij pa ook weer de handel. Veel privéauto’s waar wij mee hebben gereden kwamen van Evert, inclusief de huidige auto van moeder.

Twee jaar geleden deed ik 's morgens mijn gordijn open en toen stond de ambulance voor zijn deur. Hij woonde bij ons om de hoek en ik kan zijn huis zien vanuit mijn slaapkamerraam. Hij lag dood bovenaan de trap, 82 jaar jong. De dag daarvoor heb ik nog vreselijk hard met hem gelachen bij mij op kantoor. Sindsdien geen Evert meer die binnendoor de werkplaats binnen liep voor een praatje of handel. Zijn verzekeringsman hoeft ook geen 12-15 x per jaar zijn vers aangekochte auto te verzekeren.

Er gaan zoveel verhalen over deze man rond in de autowereld en die zijn niet opgeblazen, je vergeet gewoon het merendeel en  ze zijn vrijwel zeker waar!

Al die jaren had ik Evert honderden keren in een andere auto op de foto kunnen zetten als hij bij ons was. Blij dat ik deze ene heb genomen. Twee jaar geleden verloren wij een vriend.

Er zijn wel 4 boeken over deze man te schrijven. Over honderd gaan zijn verhalen nog rond. En één ding is zeker: een figuur als ome Evert kom ik in mijn hele leven nooit meer tegen.

Het zal een jaar of 30 geleden zijn dat ik samen met chauffeur Willem Reusken op een vrijdagavond naar Opel dealer Autopelle in Capelle ad Ijssel reed om een Toyota Hiace koelwagen op te halen.

Toen we langs Woerden reden zei ik tegen Willem: "Op de terugweg rijden we even naar de Fiat dealer want daar heb ik nog een bieding lopen". De Hiace was volgens afspraak, dus Willem reed met de groene platen achter mij aan naar Auto Rijnstad.
We liepen de showroom binnen en de vertegenwoordiger was telefonisch in gesprek, dus we stonden een tijdje te wachten. Toen het gesprek klaar was kwam hij zijn kantoor uit. "Heren wat kan ik voor u betekenen?" "Van Burik Apeldoorn. We waren in de buurt en waren benieuwd of het nog wat geworden was met de Fiat Ducato!"
De mond viel open van de beste man en hij dacht dat hij in de maling werd genomen. Wat bleek: Hij had ons gebeld om te zeggen dat de Fiat binnen was en gooide dus net de hoorn op de haak met pa. Mijn vader had gezegd: "Ik bel Peter, want die heeft telefoon in de auto en komt langs Woerden". Thuis had ik er niets van verteld, dus mijn actie was spontaan en de bieding was weken of maanden geleden gedaan. De vertegenwoordiger was Ton van der Horst, later eigenaar van Volkswagen dealer Lexpoint.