automuseumpjeWelkom in mijn automuseumpje! Maak in deze blog kennis met mijn collectie, de mensen en de verhalen achter de auto's. Lees over nieuwe belevenissen, aanwinsten en meer. Peter van Burik 
|
|
 Vorige week dinsdag was Arno Lingerak aanwezig voor wederom een reportage. De 23e in 9 jaar tijd en voor de derde keer in de Autovisie in de rubriek Uw garage. Aantallen die ik mij niet voor kan stellen en had iemand 10 jaar geleden verteld dat ik 3x in een reportage zou komen had ik degene voor gek verklaard, laat staan 23! Al snel waren Arno en ik het eens dat het mooi was om de laatste vier die aan de verzameling waren toegevoegd in het voetlicht te zetten.  De voorpret voor mij zat hem in het feit dat ik de vorige eigenaren hiermee kon verrassen. Tante Tonny bracht ik het blad vanmorgen in cadeaupapier. IK BEN TOCH NIET JARIG? Toen ze het blad uitpakte begon ze hard te lachen en voelde de bui al hangen. Ze vond het prachtig!  De schoondochter van mevrouw de Vreede stuurde mij een leuke foto. Mijn nicht op Texel zorgt dat het blad bij haar buurvrouw komt en de oude eigenaren van de Starlet zijn geabonneerd en weten ervan. Ik heb er ditmaal extra van genoten. Samen met het interview in het blad mocht ik mijn verhaal ook vertellen voor de camera.
0 Opmerkingen
Ooit vond ik deze lamp op zolder in ons oude magazijn. Ik schat deze eind jaren ‘40 begin ‘50 en nog voorzien van een 6 volt lampje. Of hij nou heeft gediend als achteruitrijlamp of juist aan de voorkant, geen flauw idee. Ben een soortgelijke nooit tegengekomen.   Afgelopen week had ik nog even een bliksembezoek van de vorige Kever eigenaar. Deze was 50 jaar in zijn familie geweest en zijn vroegste herinnering was dat zijn moeder hem als 7-jarig ventje in deze auto naar zwemles bracht. Marc gaat nu richting pensioengerechtigde leeftijd en woont al 10 jaar in Frankrijk, niet geheel toevallig net zolang als ik nu de eigenaar ben van dit pronkstuk.
 Geregeld krijg ik van vrienden en bekenden leuke items voor het museumpje, maar soms ook van volslagen onbekenden, denk bijvoorbeeld aan de Suzuki Alto.
Een paar weken geleden had ik op een ochtend een bericht in mijn mailbox. "Wij hebben een huis gekocht in Nijmegen en nu zijn we de garage aan het opruimen. Ik vind daar een emaille naambord en vroeg mij af of dit familie van u is en er wellicht interesse in heeft?" Moeder wist mij te vertellen dat dat ome Gerrit was uit de Ritbroekstraat. De broer van opa Bart van Burik, dus een oudoom van mij. "Als u mij u adres geeft zal ik deze opsturen. Ik zal u de kosten vergoeden van het versturen!" "Nee dat hoeft niet". Er ging een tijdje overheen tot gistermiddag een busje van DHL stopt en iets door de brievenbus gooit. Een prachtig oud bord van 20x30cm, dus ook geen kinderachtig formaat. Vermoedelijk eind jaren ‘40 begin ‘50. Slooperij met dubbel o stamt uit die tijd, wij hadden het destijds ook. Deze gaat een hele mooie plek krijgen in het oude gedeelte, ik ben er ontzettend blij mee!   Echt klaar ben je nooit met oude auto’s. Deze twee zijn het, al ben je altijd aan het finetunen wanneer je een zeikerd bent zoals ik als het om hobby gaat.
Ik wil daarom ook niet ten koste van allerlei oldtimers toevoegen aan de verzameling. Ze moeten een verhaal hebben en een mooie historie. Zo is de Subaru 27 jaar lang van dezelfde eigenaresse geweest. Ik kocht deze bij de ex dealer die hem ook nieuw had geleverd. De Starlet p7 kocht ik in Leiden bij een man waarvan zijn oma deze nieuw had gekocht. Beide overigens in 2017 vrij kort na elkaar. En komen zulke exemplaren dan ook nog een keer op mijn pad dan gaat Peter voor de bijl, dan is er geen houden meer aan  Hoe bedoel je volgende week weer een journalist over de vloer?   Precies 10 jaar geleden hadden we de Besteleend bijna klaar en de Commodore was gereed voor de spuiter. De Caprice trokken we na 21 of 22 jaar van zijn vaste stekje want we zaten toch lekker in de flow. Dit was het begin van de hobby. Nooit een moment spijt van gehad.
 Langzaam beginnen de evenementen weer in de agenda te staan voor komend seizoen. Eén ding is zeker: zou ik geen zin hebben in een hoop gesprekken, dan moet ik niet met de Commodore gaan. Dit type heeft duidelijk een diepe indruk gemaakt op velen. Zelf weet ik niet beter, want deze staat hier al zolang als ik mij kan herinneren. Ik ben van ‘67 en de Opel van ‘69. Mijn vader kocht hem nieuw bij Hessing in de Bilt.
De reportage van de drie Starlet’s was een mooie stok achter de deur om eindelijk eens wat aan de P8 te gaan doen. De bestuurdersstoel was sleets en daar is niet meer aan te komen, ook de stof niet. Je pakt dan een bijrijdersstoel en sloopt die om de ander op te knappen. In mijn geval had ik mijn eigen bijrijdersstoel al opgeofferd in de wetenschap dat een sloperij een mooie voor mij klaar had staan. Kijk ook eens naar het verschil in kleur na grondige schoonmaak! Bij de blauwe P9 hetzelfde trucje, alleen kon daar het frame van worden overgezet en zijn links en rechts verder identiek. Ook de stalen velgen van de P8 zijn gestraald en gepoedercoat. En dat staat toch even wat netter al zeg ik het zelf.
Vorig jaar augustus mocht ik de Ford Fiesta op komen halen bij de buurvrouw van mijn familie op Texel. Mijn neef Chris maakte een fimpje toen ik de straat uit reed. Ik heb er een hele fijne auto aan en heb er precies 1.000 kilometer mee gereden tot november. Rond april mag hij van mij weer de weg op. Binnenkort een afspraak maken bij de deukendokter voor het deukje in de motorkap.  De Peugeot Partner van tante Tonny heeft een paar maanden terug een mooi plekje gekregen. Stuivertje gewisseld met de Lexus die ik binnenkort nu echt eens klaar wil hebben.  Toen eind vorig jaar foto’s werden gemaakt van de Astra serviceauto voor een reportage heb ik uiteraard de Opel netjes ervoor gezet. Onze Zuiderburen hebben daar een mooi woord voor: opkuisen.  Ik heb mij er nooit aan gestoord maar de achterbumper heeft bij ons een jaar of 16-17 terug een tikkie gehad en is toen voor het oog redelijk netjes gemaakt. Ik ken mezelf en weet dat ik mij er aan ga storen op het moment dat deze in de verzameling verdwijnt, want dat dat gaat gebeuren heb ik jaren terug al besloten zodra hij uit de vaart is genomen.  Ik kijk eens op de onderdelenlijn en zie bij een Opel specialist nieuwe achterbumpers voor €12,10 te koop en dat is inclusief btw, tientje ex dus! Dus die heb ik toen gelijk besteld. Kwam wel €40,- verzendkosten bij en heb een zwarte bumper dus ook een spuitbus structuur zwart voor €20,- gehaald.  Voor 7 tientjes heb ik het keurig naar mijn zin. Je moet soms geduld hebben of gewoon heel veel geluk.
 September 2018 ging ik met de Polo terug naar de vorige eigenaar in de Achterhoek om het eindresultaat te laten zien na 2,5 jaar restauratie. De plek bij hun op de oprit is dezelfde waar ik hem kocht en op onze oprijtruck lierde. Daar had de Polo 25 jaar lang gestaan wanneer deze niet voor woon-werk verkeer of als boodschappenauto was gebruikt. Deze foto’s kreeg ik een dag later in mijn mail van de zoon van wie ik hem ook kocht.  Mijn Subaru Mini Jumbo 0,8 uit 1990. 27 jaar heeft deze bij de eerste eigenaresse gereden, die, net als de dealer van destijds, hemelsbreed geen 2 kilometer bij ons vandaan woont. Ook een heerlijke auto. De laatste keer dat ik het had uitgezocht stonden er nog maar 34 Mini Jumbo’s geregistreerd en daar zal tussentijds vast niks bij zijn gekomen.
 Vandaag is het precies 48 jaar geleden dat wij de Jeep kochten in een partij van 6 bij Mourik. 39 jaar heeft deze onaangeroerd in een hoekje in het magazijn gestaan.   Onze ‘93-er Iveco EuroCargo 75E14 oprijtruck. 7,5 tons en 140pk. Deze maand precies 26 jaar geleden in gebruik genomen. Inmiddels 2 jaar geschorst en mijn groot rijbewijs laten verlopen. Ik kan er gewoon geen afscheid van nemen en reken hem inmiddels tot de collectie. De autoambulance kocht ik nieuw in 1994 bij Witteveen in Raalte die later ook de opbouw van de truck heeft verzorgd. De Nissan Urvan is in 2005 vervangen voor de huidige Opel Astra serviceauto. De autoambulance staat mooi droog onder de romneyloods ondanks dat deze volledig gegalvaniseerd is.   Iedereen kan foto’s maken, maar niet iedereen is fotograaf. Eén van de mooiste foto’s van mijn ’58-er Kever is gemaakt tijdens de Pompdagen Toertocht in Heino. Een auto waar ik ook veel plezier mee beleef en die de oudste is uit de verzameling.
 De spotlights van pa! Een new old stock in vetvrij papier en de gebruikte die hij traditiegetrouw op iedere eigen auto monteerde. Op de eerste foto uit jaren 50 kun je dat zien. De rechter was zijn Opel Kapitän die naast de Plymouth van Opa stond voor de garage alhier. M-2960 was het provinciale nummer van pa, de M stond voor Gelderland. En nu we het toch over bewaren hebben, die kentekenplaat heb ik op kantoor hangen. Net als de M-8550 wat het nummer van opa was. Waarschijnlijk hing die destijds op een andere auto.
 In 8 dagen tijd in 3 reportages verschenen. Ditmaal zeer uitgebreid in de Klassiekerpassie met 16 pagina’s! Dank u, Sinterklaasje!   Een kakelverse reportage over mijn 3 Starlets op de website van Toyota Nederland. Klik hier
 Voor de 5e keer staat de Opel Commodore in een mooie reportage. Dit keer in de Klassiek & Techniek. Binnenkort zitten er nog een paar reportages aan te komen. Erg bijzonder dat ik dit keer op keer mag beleven.   4 jaar geleden was dit mijn nieuwste aanwinst en bleef dit totdat er afgelopen zomer een viertal aan de collectie werden toegevoegd. Het bericht deel ik eerder op mijn privé Facebook en is te mooi om hier niet te delen, inclusief een latere aanvulling op het verhaal. De Scorpio is er nog steeds maar het is niet meer de laatste aanwinst voor de duidelijkheid. Mart is helaas in 2019 overleden.  Mart, een reus van een kerel. 82 jaar oud, ruim 2 meter groot en ik schat zijn gewicht rond de 190 kilo. Niet dik, maar gewoon groot! Een paar jaar geleden kwam ik met hem in gesprek over auto’s. Onze wederzijdse liefhebberij. Hij had een Ford Scorpio V6 uit 1995. 2 jaar geleden kwam hij op mij af en vroeg: "Als ik niet meer mag auto rijden, heb jij dan interesse in mijn Scorpio?" "Eh, ja. Laat het maar weten", antwoordde ik.  Afgelopen maandag belde Mart mij op. De tijd was daar. Hij stopte met autorijden. Woensdagmiddag ben ik naar zijn verzorgingsflat gereden en heb een paar uur met hem zitten kletsen. Een grote vent die heel klein werd. "Ik heb er slapeloze nachten van gehad vertelde hij mij, maar dat zal je wel niet geloven". Ja hoor, kan ik mij heel goed indenken. Zijn dochter sprak later ik buiten nog. "Hij heeft gehuild voordat hij jou had gesproken".  Ik zal zuinig op je auto zijn Mart. Bedankt dat ik jou auto mocht kopen, ook al kon je niet meer ongelegen bellen. Ik ben momenteel met 4 auto’s tegelijk bezig. Ik pik Mart eerdaags op en dan maken wij samen nog een mooie rit. Zijn nummer staat in mijn telefoon. Volgend jaar met mooi weer haal ik hem weer eens uit zijn flatje. Het ga je goed.  Op een zonnige voorjaarsdag in 2019 stond er ineens een oude reus van een kerel bij ma achter op de stoep met een extra large scootmobiel. Ik was met de oprijtruck op tournee. Ma deed de achterdeur open en zei tegen hem: "U bent Mart!" "Hoe weet u dat?", vroeg hij. "Omdat u aan de omschrijving voldoet die Peter gaf". "Peter heeft de Scorpio zeker verkocht?". "Nee hoor, kom maar mee naar de werkplaats. Als Peter zegt dat hij uw Ford niet verkoopt, dan hoeft u zich daar geen zorgen om te maken".  Mart was gerustgesteld en heeft nog gezellig koffie gedronken en gewacht tot ik thuis was. Later dat jaar is Mart overleden en het ritje wat ik nog met hem zou doen is er helaas nooit meer van gekomen. Hij was al te slecht op dat moment, en ik had geen flauw idee hoe ik zo’n brok beton moest verplaatsen.  Ook een reportage waar ik hem heel graag mee had willen verrassen ligt nog altijd op de plank. Ik heb wel af en toe contact met zijn dochter, die onlangs op Instagram ook reageerde "Oh heb je hem nog?" Die moet ook maar eens met ma gaan praten.  Afgelopen maandag heb ik één van de rommelhoeken leeggeruimd en de poetshoek gehalveerd. Het was flink aanpoten, maar het lukte in een middag. Twee bestelauto’s tegelijk aanpakken is toch al jaren niet meer aan de orde. En plek voor 3 à 4 auto’s uit de verzameling. Hierdoor iets meer structuur en daar hou ik wel van.
 Afgelopen vrijdag zijn er foto’s gemaakt voor een reportage over onze Opel Astra serviceauto. Er is genoeg te vertellen en deze hebben wij zelf al ruim 17 jaar in gebruik. Binnenkort meer hierover.  De Sint is mij goedgezind en in de maand december komen er drie verschillende reportages uit over een of meerdere auto’s uit de verzameling. De Astra bestel wordt reportage nummer 20!
|
Index
Alles
Archief
Maart 2023
|
RSS-feed