automuseumpjeWelkom in mijn automuseumpje! Maak in deze blog kennis met mijn collectie, de mensen en de verhalen achter de auto's. Lees over nieuwe belevenissen, aanwinsten en meer. Peter van Burik 
|
|
 Mijn Subaru Mini Jumbo 0,8 uit 1990. 27 jaar heeft deze bij de eerste eigenaresse gereden, die, net als de dealer van destijds, hemelsbreed geen 2 kilometer bij ons vandaan woont. Ook een heerlijke auto. De laatste keer dat ik het had uitgezocht stonden er nog maar 34 Mini Jumbo’s geregistreerd en daar zal tussentijds vast niks bij zijn gekomen.
0 Opmerkingen
 Vandaag is het precies 48 jaar geleden dat wij de Jeep kochten in een partij van 6 bij Mourik. 39 jaar heeft deze onaangeroerd in een hoekje in het magazijn gestaan.   Onze ‘93-er Iveco EuroCargo 75E14 oprijtruck. 7,5 tons en 140pk. Deze maand precies 26 jaar geleden in gebruik genomen. Inmiddels 2 jaar geschorst en mijn groot rijbewijs laten verlopen. Ik kan er gewoon geen afscheid van nemen en reken hem inmiddels tot de collectie. De autoambulance kocht ik nieuw in 1994 bij Witteveen in Raalte die later ook de opbouw van de truck heeft verzorgd. De Nissan Urvan is in 2005 vervangen voor de huidige Opel Astra serviceauto. De autoambulance staat mooi droog onder de romneyloods ondanks dat deze volledig gegalvaniseerd is.   Iedereen kan foto’s maken, maar niet iedereen is fotograaf. Eén van de mooiste foto’s van mijn ’58-er Kever is gemaakt tijdens de Pompdagen Toertocht in Heino. Een auto waar ik ook veel plezier mee beleef en die de oudste is uit de verzameling.
 De spotlights van pa! Een new old stock in vetvrij papier en de gebruikte die hij traditiegetrouw op iedere eigen auto monteerde. Op de eerste foto uit jaren 50 kun je dat zien. De rechter was zijn Opel Kapitän die naast de Plymouth van Opa stond voor de garage alhier. M-2960 was het provinciale nummer van pa, de M stond voor Gelderland. En nu we het toch over bewaren hebben, die kentekenplaat heb ik op kantoor hangen. Net als de M-8550 wat het nummer van opa was. Waarschijnlijk hing die destijds op een andere auto.
 In 8 dagen tijd in 3 reportages verschenen. Ditmaal zeer uitgebreid in de Klassiekerpassie met 16 pagina’s! Dank u, Sinterklaasje!   Een kakelverse reportage over mijn 3 Starlets op de website van Toyota Nederland. Klik hier
 Voor de 5e keer staat de Opel Commodore in een mooie reportage. Dit keer in de Klassiek & Techniek. Binnenkort zitten er nog een paar reportages aan te komen. Erg bijzonder dat ik dit keer op keer mag beleven.   4 jaar geleden was dit mijn nieuwste aanwinst en bleef dit totdat er afgelopen zomer een viertal aan de collectie werden toegevoegd. Het bericht deel ik eerder op mijn privé Facebook en is te mooi om hier niet te delen, inclusief een latere aanvulling op het verhaal. De Scorpio is er nog steeds maar het is niet meer de laatste aanwinst voor de duidelijkheid. Mart is helaas in 2019 overleden.  Mart, een reus van een kerel. 82 jaar oud, ruim 2 meter groot en ik schat zijn gewicht rond de 190 kilo. Niet dik, maar gewoon groot! Een paar jaar geleden kwam ik met hem in gesprek over auto’s. Onze wederzijdse liefhebberij. Hij had een Ford Scorpio V6 uit 1995. 2 jaar geleden kwam hij op mij af en vroeg: "Als ik niet meer mag auto rijden, heb jij dan interesse in mijn Scorpio?" "Eh, ja. Laat het maar weten", antwoordde ik.  Afgelopen maandag belde Mart mij op. De tijd was daar. Hij stopte met autorijden. Woensdagmiddag ben ik naar zijn verzorgingsflat gereden en heb een paar uur met hem zitten kletsen. Een grote vent die heel klein werd. "Ik heb er slapeloze nachten van gehad vertelde hij mij, maar dat zal je wel niet geloven". Ja hoor, kan ik mij heel goed indenken. Zijn dochter sprak later ik buiten nog. "Hij heeft gehuild voordat hij jou had gesproken".  Ik zal zuinig op je auto zijn Mart. Bedankt dat ik jou auto mocht kopen, ook al kon je niet meer ongelegen bellen. Ik ben momenteel met 4 auto’s tegelijk bezig. Ik pik Mart eerdaags op en dan maken wij samen nog een mooie rit. Zijn nummer staat in mijn telefoon. Volgend jaar met mooi weer haal ik hem weer eens uit zijn flatje. Het ga je goed.  Op een zonnige voorjaarsdag in 2019 stond er ineens een oude reus van een kerel bij ma achter op de stoep met een extra large scootmobiel. Ik was met de oprijtruck op tournee. Ma deed de achterdeur open en zei tegen hem: "U bent Mart!" "Hoe weet u dat?", vroeg hij. "Omdat u aan de omschrijving voldoet die Peter gaf". "Peter heeft de Scorpio zeker verkocht?". "Nee hoor, kom maar mee naar de werkplaats. Als Peter zegt dat hij uw Ford niet verkoopt, dan hoeft u zich daar geen zorgen om te maken".  Mart was gerustgesteld en heeft nog gezellig koffie gedronken en gewacht tot ik thuis was. Later dat jaar is Mart overleden en het ritje wat ik nog met hem zou doen is er helaas nooit meer van gekomen. Hij was al te slecht op dat moment, en ik had geen flauw idee hoe ik zo’n brok beton moest verplaatsen.  Ook een reportage waar ik hem heel graag mee had willen verrassen ligt nog altijd op de plank. Ik heb wel af en toe contact met zijn dochter, die onlangs op Instagram ook reageerde "Oh heb je hem nog?" Die moet ook maar eens met ma gaan praten.  Afgelopen maandag heb ik één van de rommelhoeken leeggeruimd en de poetshoek gehalveerd. Het was flink aanpoten, maar het lukte in een middag. Twee bestelauto’s tegelijk aanpakken is toch al jaren niet meer aan de orde. En plek voor 3 à 4 auto’s uit de verzameling. Hierdoor iets meer structuur en daar hou ik wel van.
 Afgelopen vrijdag zijn er foto’s gemaakt voor een reportage over onze Opel Astra serviceauto. Er is genoeg te vertellen en deze hebben wij zelf al ruim 17 jaar in gebruik. Binnenkort meer hierover.  De Sint is mij goedgezind en in de maand december komen er drie verschillende reportages uit over een of meerdere auto’s uit de verzameling. De Astra bestel wordt reportage nummer 20!
9 jaar geleden kreeg ik de '58-er Kever cadeau van onze accountant die ging emigreren naar Frankrijk. Aangezien hij deze ruim 50 jaar in zijn familie had gehad vond hij het belangrijker dat hij wist waar de auto terecht kwam dan het geld wat hij had kunnen krijgen. Uiteraard snap ik dat als geen ander. Het was een beste puzzel want alle losse onderdelen zaten in kratten en dozen. Ondanks dat deze 35 jaar uit elkaar had gelegen, verzekerde hij mij dat alles compleet was en dat klopte aardig! Boekhouders denk ik dan maar. Al met al was het een leuk maar ook best kostbaar project en op het eindresultaat ben ik nog steeds trots. En niet onbelangrijk ik heb er hele dierbare vriendschappen door gesloten.  In 2010 haalden wij onze Besteleend na 22 jaar stilstand en uit het zicht weer naar voren. En dan loop je er eens omheen en dan ga je plannen maken. We maken hem voor het oog netjes en zetten hem bovenop het hok waar de WC en wasbak in zit, een echte WCeend dus.  Het is iets verder gegaan dan dat en inmiddels is het een van de pronkstukken uit onze verzameling geworden en heb ik er 13.000 kilometer mee gereden in 9,5 jaar tijd.
 Vandaag heb ik een APK marathon gehad. Eerste auto wegbrengen en terug naar huis lopen. De rest van de dag omruilen tot de laatste klaar is om vervolgens naar het APK-station terug te lopen. Het Vijfje mag eerdaags op herexamen vanwege te hoog CO gehalte en remverschil achter. Op zichzelf geen wonder, want hij heeft 4,5 jaar stilgestaan of nauwelijks mee gereden. Vanavond een flink stuk gereden en geremd. De andere drie kwamen er zonder problemen doorheen.
 'Schuurvondst', ook zo’n mooie term, maar in dit geval is het toch echt een Romneyloodsvondst! (nissenhut reken ik ook goed), Oktober 2005 kochten we deze Volkswagen Transporter 2.4D pick up DC Syncro van een VW dealer die hem had ingeruild. Inderdaad, Syncro betekent 4x4. In februari 2006 verkochten we deze aan een hovenier in Brabant. Deze beste man heeft er 4 maanden mee gereden en een paar keer pech mee gehad wat wij netjes hebben opgelost naar zijn tevredenheid. Tot het huis van de tussenbak kapot ging en wij hem weer inruilden op een aanzienlijk jongere 2.5TDI die net binnen was gekomen.  In die periode hadden we 300 bestelauto’s op voorraad en de handen vol. Schuif hem maar in de opslaghal 2 straten verderop. In 2007 werden in die hal van 28 auto’s de sleutels gejat, oa van deze. Ideaal recept dus om te blijven staan. Een jaar of 6 geleden was dit de enige die nog in die hal stond en samen met een oud monteur hebben we de T4 naar de zaak gesleept en in de loods gedrukt. En dan loop je er eens een keer langs en dan kijk je naar het kentekennummer VB-JD-86. Ook alweer 28 jaar oud en een historie die bij ons bijna 17 jaar terug gaat. We worden oud.  Van de VW Polo heb ik weer een paar puzzelstukjes compleet. Altijd leuk wanneer je iets van de historie in handen krijgt. Meneer Bouwman was vorig jaar op bezoek met zijn zoon en vertelde tussen neus en lippen door dat hij zijn inkoopfactuur uit 1991 nog had liggen, samen met een deel 3 wat vroeger achter de voorruit moest. Gelukkig had ik zelf nog een hoesje liggen dus deel 3 zit op zijn plek. En de factuur berg ik goed op.  De Chevrolet Caprice Classic Landau Coupe. Een hele mond vol, maar we praten dan ook over een auto van 5.39 meter lang.  Mijn vader, Cees van Burik, kocht deze september 1979 13 maanden jong. Op de foto’s is goed te zien hoe we hem in maart 2013 na 22 jaar onaangeroerd uit de kelder reden, ja rijdend op eigen kracht. Lucht in de vierkante banden, startbooster aansluiten en starten maar.  De kachelradiator was lek en verder mankeerde er niet veel aan op het standaard werk na zoals de genoemde banden en de koplampen zijn vervangen. Een wasbeurt deed wonderen. De Caprice was weggezet met 47.000 miles en dat is nu 54.000 geworden. De eerste jaren heb ik er heel weinig mee gereden. Het afgelopen seizoen verwacht ik dit keer het meest met deze te hebben gereden van allemaal. Het is dan ook een hele fijne auto die ik steeds meer waardeer. Vijf jaar geleden dit filmpje gemaakt en gemonteerd. Ik had de Lexus geschorst en ben gemakshalve met de Astra serviceauto gaan rijden, en die rijdt heel best. Toch zien dat de LS volgend jaar het lijstje met punten afgevinkt krijgt. Op zich niet allemaal spectaculair, moet alleen wel gebeuren zoals zoveel dingen.  30 september 1969, vandaag dus precies 53 jaar geleden kocht mijn vader Cees onze Opel Commodore nieuw bij Hessing in de Bilt. Het toeval wil dat er vandaag foto’s zijn gemaakt voor een reportage. Hij zal dus opnieuw in een automagazine verschijnen. #besttrots  "Peter ik heb hier twee grote dozen staan met truckminiaturen, is dat iets voor jouw automuseumpje?"  Zo werd ik vorige week gebeld door een bevriende zakenrelatie waar wij al een jaar of 20 zaken mee doen. Ze waren druk bezig om de zaak te verbouwen en hij kwam deze dozen tegen waarvan het bestaan ervan vergeten was.  In het verleden hadden zij ook pompstations en wanneer ze producten in de winkel verkochten kregen zij een miniatuur cadeau. Deze waren puur ter promotie en niet in de winkel te koop.  Gezien de modellen schat ik een jaar of 25 oud en oerdegelijk. De ene doos was bijna niet te tillen. Het merendeel nog nieuw in de doos.  Erg bijzonder wat ik de laatste tijd allemaal beleef. Miniaturen krijg ik vaker en ik waardeer ze allemaal, maar zo’n grote partij en dat ze weer aan mij denken.
Ik zal er betere foto’s van maken wanneer ze op de plek staan waar ik het bedacht heb.  26 jaar geleden kocht mevrouw De Vreede een nieuwe Suzuki Alto 1.0 voor 17.300,- gulden. Dat was inclusief wieldoppen, een mattenset, stootlijsten en een ML-behandeling. Ze reed er tot vandaag 67.000 kilometer mee. Het laatste jaar slechts 140 kilometer. Haar leeftijd en het feit dat ze nauwelijks nog reed, deden haar besluiten te stoppen met autorijden, plus het feit dat haar rijbewijs binnenkort verliep en ze had geen zin in gedoe. Als je zo lang met een auto doet, raak je eraan verknocht, ik weet er alles van. Ze woont op loopafstand van een heel groot winkelcentrum waar ze echt van alles hebben. Ook een postkantoor waar je auto’s op naam kan zetten. Hij staat nu hier, want ik heb hem geadopteerd! Afgelopen weekend had ik contact met haar zoon gehad die mijn pagina volgt en samen hadden ze besloten dat de Alto bij mij goed terecht zou komen. Ik mocht hem zo op komen halen, en dat laat ik mij natuurlijk geen 2 keer zeggen bij een auto met zo’n mooie historie. Hartelijk dank nogmaals, ik ben er blij mee.  In het verleden was het de normaalste zaak van de wereld om een willekeurige personenauto met een achterklep om te bouwen naar grijs kenteken. De importeur of de dealer bracht ze dan naar de ombouwer die de achterbank verwijderde, de vloer vlak maakte door een houten plaat op de vloer te leggen en een halfhoog tussenschot monteerden. Ramen in de laadruimte blinderen was pas rond 1990 verplicht. Deze '91-er Starlet is er zo een. Vroeger gemeengoed en nu een van de laatste 3-4 in Nederland nog geregistreerd van dit type.  Vanwege mijn achtergrond als handelaar in bedrijfswagens kan ik zoiets niet laten lopen, en toch deed ik dat 4 jaar geleden (bijna). Ik kwam hem tegen op Facebook en ze vroegen er niet al teveel voor. Ik liet hem staan omdat ze niets vertelden over de historie en dat weegt bij mij altijd zwaar als ik iets aanschaf voor de verzameling. Een dag later was de advertentie verwijderd of er stond bij dat hij verkocht was. Toch jeukte het en ergens zat het mij toch niet lekker. En een aantal dagen later kwam ik hem weer tegen op marktplaats. Iemand had hem ingeruild op een Chevrolet Caprice en nog hield ik vol 'ik doe het niet'. En toch pakte ik een uur later de telefoon en de volgende dag ging ik met de truck naar Enschede om hem op te halen. De koop was aan de telefoon snel rond.  Eenmaal thuis heb ik op mijn gemak wat speurwerk gedaan. De auto bleek nieuw geleverd te zijn geweest aan Waterleidingbedrijf Midden-Nederland, dit stond vermeld in het onderhoudsboekje. Ik sprak in juni j.l. op een evenement een oud medewerker en hij wist zich het kentekennummer zelfs nog te herinneren, ze hadden er veel gehad. Hij heeft mij toegezegd om te kijken of er iets van te achterhalen viel. WMN bestaat niet meer maar hij beheert de historie voor het museum. Ook lag er een groene kaart in het dashboardkastje van de vorige eigenaar. Met deze mensen ben ik in contact gekomen en met hun goedkeuring kreeg ik van de garage waar zij in onderhoud waren 9 jaar onderhoud in pdf facturen op de mail, even lang als ze de auto hebben gehad. En daarvoor was de Starlet 9 jaar van haar schoonouders geweest. En zo valt alles weer op zijn plaats. Verder zit ik nog steeds rustig in de fase van onderdelen sprokkelen, alles op zijn tijd.
Voor mij is en blijft een bestelauto op zijn mooist zonder opsmuk en tierelantijntjes. Deze smaak heb ik ook altijd gedeeld met mijn vader met wie ik sinds halverwege jaren '80 het bedrijf runde en ik nu nog steeds run.  Hier onze '99- er Transporter, verlengd, 2.5TDI 102pk zonder teveel poespas. Gewoon een werkbus, in dit geval een begeleidingsvoertuig, vandaar de kleur en de striping. De enige luxe is een bed in de laadruimte en airco af fabriek, wat dan weer vrij uitzonderlijk was in die jaren.  De gesloten bestel met achterdeuren en lange wielbasis heb ik altijd de mooiste uitvoering gevonden. Deze had bijna 14 jaar stilgestaan in de handelsvoorraad in een loods onder een dikke laag stof. Hoe vind je ze denk je nu misschien? Nou dat is niet zo moeilijk. Ik kocht hem destijds bij de VW dealer in Groningen en heb hem ook zelf in die loods gezet op eigen terrein.  Intussen staat hij op zijn plek, zonder stof, maar wel met een verse laag wax omdat ze daar zo mooi van gaan glimmen.  Tante Tonny. Voor wie mij kent van de oldtimerevenementen is de kans groot dat je mijn tante Tonny ook kent. Geregeld gaat ze mee op pad. Sterker nog, ze was er vandaag ook bij in Opheusden. Zonder enige twijfel is zij in de familie mijn grootste supporter.  In 2004 kocht zij samen met haar inmiddels overleden man een Peugeot Partner 2.0 HDI om de caravan te trekken en veel spullen mee te kunnen nemen. In die tijd zaten ze bijna de helft van ieder jaar in Frankrijk.  Dat de auto vol werd gepakt moet je maar van mij aannemen, want als je deze ziet zou je zeggen dat hij nooit op de weg is geweest en al helemaal geen lading heeft gehad. Waarschijnlijk ging er eerst een handdoek om een theedoek als die geladen werd, en om een deken ging een laken want stel je voor dat de deken krast. En uiteraard ligt er een mat over de mat en een wasstraat heeft deze bestelauto nooit gezien, altijd met het handje De auto is gewoon fonkelhagelnieuw ondanks dat hij 18,5 jaar oud is. En dat ermee gereden is kun je zien aan de kilometerstand, die geeft 137.000 kilometer aan.  Tante wou al een paar jaar iets anders, maar loslaten viel haar zwaar. Ga je mee naar een Suzuki Ignis kijken? Ik ga een andere auto kopen. Een inruilprijs had ze via de telefoon al doorgekregen. Onderweg ergens op de A50 zei ze ineens doodleuk: "Ik ga de Peugeot niet inruilen. Volgende week ben je jarig en ik heb bedacht dat ik hem aan jou geef! Zet hem maar in je museumpje tussen de andere auto’s. Dan weet ik tenminste dat hij niet wordt afgeragd en je wordt altijd vrolijk als je naar de auto kijkt".  De foto’s zijn letterlijk zoals ze mij de auto heeft gegeven. Haar reactie was: Sorry dat ik hem zo smerig heb ingeleverd Nou ik ben wel anders gewend want ik handel,in bestelauto’s sinds 1985. Dus zo had ik in 12 dagen tijd 3 auto’s erbij voor de verzameling. Want deze blijft uiteraard al zou hij niet misstaan in de handelsvoorraad. Hier is er maar één van! “Van twee oude vrouwtjes geweest en altijd binnen gestaan”. Jaja, dat zeggen ze allemaal! In december 1993 kochten de zussen Hanny en Duw uit de Koog Texel een splinternieuwe Ford Fiesta 1.1 CLX In Laurent David uitvoering. Ik ken deze dames al mijn hele leven lang omdat het de buren zijn van mijn familie waar ik met mijn 2 broers vele zomervakanties hebben doorgebracht in onze jeugd.  Helaas zijn buurvrouw Duw en ome Hans en Tante Els inmiddels overleden. Hanny werd vorige week 89 jaar en mijn neef en nicht waren op haar verjaardag. Zij vertelde dat ze het autorijden niet meer zag zitten en van haar auto af wou. Ze maakte zich grote zorgen aan wie te verkopen en of er wel goed voor hun Fiesta zou worden gezorgd. "Ik wil niet dat hij 's nachts buiten staat want bij ons heeft hij altijd binnen gestaan. Neef Peter uit Apeldoorn heeft een hele verzameling van dit soort auto’s met historie en daar staan ze allemaal binnen. Vraag maar aan Peter of het iets voor hem is. Hij mag hem zo ophalen van mij. Ik geef hem liever weg aan iemand die er aardigheid aan heeft en er goed voor zorgt en ik dat weet. Geeft mij een enorme rust".  En zo hadden we gisteren een dagje Texel en namen de boot terug van 16.00 Voor mij de zoveelste overtocht, voor de Fiesta waarschijnlijk de eerste keer van het eiland af in 29 jaar Heel misschien de 2e keer. Met gevolg dat er slechts 72.610 km op stonden toen wij vertrokken en 72.808 op het moment dat ik hem thuis zoals beloofd had binnen zette bij de rest. Ik zal goed op uw auto passen. |
Index
Alles
Archief
Mei 2023
|
RSS-feed