automuseumpjeWelkom in mijn automuseumpje! Maak in deze blog kennis met mijn collectie, de mensen en de verhalen achter de auto's. Lees over nieuwe belevenissen, aanwinsten en meer. Peter van Burik 
|
|
|
Ondertussen bezig met de miniaturen. Houten planken schuren schilderen en materiaal opmaken wat er toch ligt. Vlak voor de feestdagen stonden er behoorlijk wat miniaturen op marktplaats en daar heb ik dankbaar gebruikt van gemaakt. Vooral Siku, Majorette en Matchbox staan klaar om netjes weggezet te worden in opa’s kantoor. Een van de Siku’s waarvan ik had verwacht terug te vinden in een van de dozen is de Mercedes 608D oprijwagen van de ADAC waar ik hele vroege herinneringen aan heb. Deze is geproduceerd tussen 1971 en 1981. Helaas zat die er niet tussen of er staat ergens een doos die ik over het hoofd heb gezien want ik mis er meer, of ze zijn incompleet en dat is niks voor mij. In ieder geval toen deze voorbij kwam in deze staat hoefde ik er geen seconde over na te denken en heb gelijk toegehapt, wat een beauty.
Ruim veertig jaar geleden ben ik gestopt met de miniaturen en dat waren bijna uitsluitend vrachtwagens en in die lijn ga ik nu door. En dan ook uit die periode tot en met de tachtiger jaren met een enkele uitschieter van de jaren negentig en nul. Dat zijn dan weer autotransporters of kiepers want daar heb ik al mijn hele leven een zwak voor. Niet zo gek als je bent opgegroeid met dat spul om huis.
0 Opmerkingen
 Onbewust had ik drie oudjes van pa op rij gepost, dus dan sluiten we maar af met de Commodore. Daar doe ik altijd wel iemand een plezier mee.
 We hadden er al een paar een halve eeuw in ons bezit en vanaf vandaag hoort onze Jeep daar ook bij, getuige de inkoopfactuur. Pa kocht hem in een partij bij Mourik, een naam die aan onze geschiedenis en in herinneringen kleeft. De Jeep werd in de hoek gezet en kwam daar pas 39 jaar later uit. Eén van de redenen was dat hij last had van overmatige olielekkage. Een andere reden was dat ik en mijn twee broers allemaal een auto zouden krijgen wanneer we op onze 18e verjaardag nog nooit gerookt hadden. Deze zou naar mijn oudste broer zijn gegaan. Voor de andere broer een Land Rover 88 pick-up die ook op deze factuur vermeld staat. En voor mij de welbekende Opel Commodore, dus die was zo gek nog niet als laatste keuze! Beide broers rookten al op vroege leeftijd en een ieder die mijn vader heeft gekend weet dat nee nee was en ja ja! Die man was ontzettend resoluut en recht door zee, dus beide broers konden fluiten naar de auto’s. In 2013 trokken we hem uit de hoek na eerst uit te hebben gegraven. Alleen technisch klaargemaakt en uiterlijk zo min mogelijk aan gedaan, de huif ging gelijk in de container en het frame daarvoor opgeborgen. Het is toch een mooi weer auto geworden en heb er sindsdien iets van 4.000 kilometer bijgereden.
Al een tijdje niks over geschreven over de Caprice van pa. En toch is er altijd genoeg over te vertellen. Voluit is het de Chevrolet Caprice Classic Landau coupe. Pa kocht hem al in 1979 slechts 1 jaar oud. Ongerestaureerd en net geen 56.000 miles met een heerlijke 4.1 liter 6 cilinder in lijn motor.  Ik heb er filmpjes van staan op mijn YouTube kanaal en zit op een Facebookgroep voor veelal Amerikaanse eigenaren van deze coupes en bij het minst geringste vragen ze of hij te koop is. Hier in Nederland is hij al zeldzaam maar in de US hebben ze nooit gehoord van een 6 cilinder zonder airco. Mijn antwoord moge duidelijk zijn.  Ondanks dat hij 5.39 meter lang is en 1645 kilo weegt, is het serieus een downsize model. Het waren de jaren van de oliecrisis! Als de garage waar hij al die jaren in staat 2 centimeter korter was geweest of de Caprice langer dan weet ik niet of hij het hier 45 jaar lang had overleefd. Nu heeft hij nooit in de weg gestaan.  Met de grote 3D achterruit zijn ze gebouwd van 1977 tot en met 1979. Daarna zijn ze nog gebouwd tot ik meen 1985, maar dan hadden ze de kleine vlakke achterruit van de sedan, maar deze is gewoon veel beter in zijn proporties, en mooier!   Fijne feestdagen allemaal. Dank voor de alle hulp, donaties, de vele positieve reacties en de gezelligheid.
Onze AK350 besteleend, voormalig serviceauto van ons bedrijf en dienst gedaan tot 1988. Weggezet en letterlijk 20 jaar uit beeld geweest maar nooit verdwenen.  Ik herinner mij in die jaren een goede klant van ons die geregeld onderdelen kwam halen. "Van Burik, verkoop me die besteleend" en dat was keer op keer dat pa nee als antwoord gaf. Mijn vader werd zo narrig dat hij de man vertelde dat als hij erover door bleef zeuren hij in het vervolg niet meer welkom was.
Onvoorstelbaar dat we deze al 55 jaar in bezit hebben! De Polo steilheck heb ik inmiddels bijna 9 jaar in bezit en is sinds 2018 weer in volle glorie hersteld. Als ik dan zei dat ik bezig was om een oude Polo te restaureren, dan kreeg ik vaak de reactie "Een G40 zeker?". Nee een basic Polo met de 1050cc motor. Heerlijk onverprutst en keihard!  Deze had toen slechts 138.000 kilometer gereden waarvan 25 jaar bij de tweede eigenaar waar ik hem van kocht. Het was ongeveer 3x het budget wat ik van plan was, maar daar staat nu wel een topstuk tegenover. Ik ben gewoon te perfectionistisch en heb de schurft aan half werk. Dat was mijn vader ook en zo hebben we altijd gehandeld en daar kan ik prima mee leven.   Weer vrijwel alles geel en nee, ik doe het er niet om. De Hanomag Henschel Adac testdienst van Siku schat ik eind jaren ‘60 begin ‘70 en is een ontzettend leuk en compleet ding! De Ford Transcontinental combi van Matchbox kwam vandaag ook per post en verkeert in een zeldzaam mooie staat. De Jeep kreeg ik gedoneerd van Henri en die gaat binnenkort naar de beletteraar, de oranje Unimog kreeg ik ook van hem. Kortom: ik ben lekker bezig en vermaak mij prima.
 Een beetje van mezelf en een beetje van Marktplaats. Vier pakketjes vandaag ontvangen en uitgepakt. Lang geleden dat ik pakjesavond gevierd heb al is het kleine ventje in mij nooit verdwenen. En dat hoofdzakelijk geel is bij mij nooit toeval!
De enige die momenteel in de overgangsregeling zit is de Starlet P7 en dan mag je drie wintermaanden de weg niet op tegen een gereduceerd wegenbelastingtarief. Ik blijf erbij wat een fijne auto dit is, alles klopt en niets rammelt. Genieten van de eenvoud en kwaliteit. Op evenementen lopen er ook altijd veel mensen omheen en krijg ik veel aanspraak.  Wat ik begrepen heb is dit het laatste model van Toyota met contactpuntjes en die mogen deze winter wel weer vervangen worden, samen met een gillende V snaar. Dat soort dingen heb ik voor reserve altijd bij me in de kofferbak voor geval van nood. Zelf ben ik daar niet handig in maar er is altijd wel iemand in de buurt en anders de Wegenwacht.
Met een beetje geluk zijn de Lancia Y10 en de Renault 5 bestel aan het begin van het nieuwe seizoen ook klaar en die zitten dan tot 2026 tevens in de overgangsregeling, heb ik tenminste een beetje keuze en gaan we hopelijk weer genieten van een mooi seizoen. Foto: Dennis van Loenhout namens Toyota Nederland Begin dit jaar liep ik tegen deze Alto aan op slechts 200 meter van huis met de gedachte mooiere delen te wisselen om de andere twee op te knappen. Ik ben ermee naar huis gereden en heb hem binnen gezet. Eigenlijk past hij niet in mijn verzameling omdat ik de zesde eigenaar ben en ik van auto’s hou met een mooie historie, liefst eerste eigenaar.  Je bekijkt hem eens goed en hij is klok en klokgaaf rondom, alleen de twee voorspatborden hebben wat roest op de alom bekende onderste punten en de rechterdeur heeft een schaafwond. Het interieur is inclusief de laadruimte met stip het netste van de drie die ik heb!  Dat ik de zesde eigenaar ben kun je tegenwoordig heel eenvoudig op internet zien. Zoek je wat verder dan vind je veel meer, hoeveel er nog van zijn bijvoorbeeld. En het blijkt dat van de Alto Spark uitvoering wat deze is slechts zeven stuks zijn overgebleven en dat is leuk! Nou stelde zo’n uitvoering niet heel veel voor. De importeur pakte er een x-aantal en maakte daar een actiemodel van. Wat ik bij deze zo kan inschatten en terugvinden:
 Hij is in de hoek geschoven waar deze de komende jaren wat mij betreft prima staat. Als ik er weer eens de energie voor over heb gaat hij de wasplaats op en krijgt hij een flinke poetsbeurt, dan ken je hem niet terug. En dat ik deze om de hoek kocht tijdens mijn middagwandeling is uiteindelijk ook een verhaal.  Ik zag hem al wekenlang staan achter het hek bij Royal Talens. Uitgerekend dat ik de eigenaar spreek omdat hij net op dat moment in de auto stapt zegt hij: "Volgende week krijg ik een ander, dus je kunt deze ook kopen".
Ik rij niet veel met de Astra bestel, maar keer op keer als ik ermee op pad ben, dan geniet ik nog steeds van deze auto. Wat een fijn ding! Dit jaar zowaar al door de 2.000 kilometer gereden. Afgelopen zaterdag kwam ik terug van een rit en ging het lampje branden voor het tanken. 44 liter op 650 kilometer, dus dat is ook prettig. Pakweg 10 jaar geleden bracht ik hem weg voor de APK en toen vertelde ik de keurmeester dat ik het hele jaar slechts 135 kilometer gereden had. "Dat ga ik veranderen", riep ik vol overtuiging! En jawel het lukte mij waarempel ook nog, het jaar erop was het 90 kilometer.  Sinds ik in 2017 de Lexus heb geschorst is dit mijn dagelijkse vervoer als ik er niet een uit de verzameling pak of de Audi van ma. In de bijna 20 jaar dat we deze bezitten hebben we er zelf slechts 37.000 kilometer mee gereden.
We zijn er altijd zuinig op geweest en oud medewerker Barry heeft er de eerste jaren in verhouding de meeste kilometers mee gemaakt en die was er ook gek mee, sterker nog dat is hij nog steeds want ik heb nog steeds goed contact met Barry en beschouw hem als een van mijn beste vrienden. De laatste monteur had steevast de neiging met smerige handen en overal in de Opel te stappen en dat accepteerde ik nooit. "Maar dan moet ik mij omkleden en de handen wassen!" Ja en? Ik betaal jou tijd. Dat was iedere keer een discussie. Deze gaat absoluut niet weg en zal op den duur een plekje krijgen bij de rest, ik reken hem al terecht tot de verzameling. Foto: Niko Bloemendal  In opa’s kantoor staat al een flink aantal miniaturen en ik liep al een tijdje met het idee om dit uit te breiden en ik ben er nu voor mezelf uit hoe dat te doen. Het bureau maakt plaats voor een veel mooier bureau dat ook van pa is geweest. Dat is deze ook wel maar die stond onder de trap en daar schreef pa de bonnen op uit voor de geleverde onderdelen uit het magazijn. De andere stond tot 1985 op zijn kantoor en daarna stond deze jarenlang op mijn slaapkamer. Achter het bureau komt de oude stoel van opa die er ook nog altijd is en een jaar of 30 terug al is gerestaureerd Ik had nog een aantal dozen staan met miniaturen van mezelf en heb er de afgelopen weken een aantal bijgekocht. Verder kreeg ik een kleine verzameling die mij werd gedoneerd door een goede vriend. Ik kan er in de nieuwe situatie veel meer kwijt dus heb je wat liggen waar je niks mee doet of weet je wat, dan hou ik mij aanbevolen. Bij kringloopcentra liggen ook vaak pareltjes. Voorkeur gaat uit naar vrachtwagens zoals op foto 1 maar alles is welkom tot en met de jaren ‘90 en het hoeft uiteraard niet voor niks.
Het is gewoon leuk om er meer mee te doen want ik merk nu al dat het voor veel mensen een herkenning is. Zelfs mijn oud boekhoudster kwam met haar buren voor een rondleiding en haar buurvrouw die zelf in de 80 was wees er een aantal aan waar haar zonen mee hadden gespeeld. Daar doe ik het voor want dat is mooi!  Toen in 2016 de Opel Commodore voor de tweede keer in een reportage verscheen, vond ik dat al heel bijzonder. Twee jaar later was er opnieuw interesse om een reportage te maken en ik waarschuwde de journalist hierover. Zijn antwoord was: "En dat zal niet de laatste keer zijn". Hij kreeg gelijk, want inmiddels heeft de Commodore vijf keer in een blad gestaan!
Totaal mochten we de laatste tien jaar 23 keer in een reportage verschijnen, waarvan de meeste uitvergroot op kantoor hangen, mijn Wall of Fame dus. Had iemand mij dit gezegd in 2012 dan had ik degene voor knettergek verklaard Welke hebben jullie gelezen? Afgelopen zomer reed ik de Noordoostpolder in omdat mij de Daihatsu werd gedoneerd. Opa had deze nieuw gekocht en had er 10 jaar mee gereden tot zijn dood. Daarna had zijn dochter ermee gereden en sindsdien stond deze geschorst bij de kleinzoon in de schuur en die kreeg het verzoek van de familie om er een liefhebber voor te vinden.  Hij trok het doek eraf en het eerste wat ik zei was: "Verrek dat is dezelfde kleur als mijn Starlet". Waarop Johan antwoordde: "Dat is precies wat ik dacht toen jij gisteren je Starlet postte en toen dacht, ik oh ja, de Daihatsu".  Ze staan sindsdien daarom ook bewust naast elkaar, de kleur is niet helemaal gelijk en het zijn verschillende auto’s.  Maar duidelijk is te zien dat het leeftijdsgenoten zijn en toch veel gelijkenissen hebben. Als je met een snel scheel oog kijkt dan zie je weinig verschil.  De laatste tijd zijn er weer veel volgers bijgekomen op Facebook, waardoor de teller nu door de 1200 gaat.  Met een geschiedenis van bijna 100 jaar van ons garagebedrijf en mijn uit de hand gelopen verzameling is er altijd wat te vertellen of te zien. Ik probeer altijd een andere eigen foto te gebruiken en het verhaal een andere invalshoek te geven en dat is best een uitdaging.
Autojournalisten en fotografen komen ook wel eens over de vloer en die hebben een hele andere kijk op de wereld, getuige dit kiekje van Martijn van Well van Citroexpert.  Vorige week zondag kreeg ik onderstaande mail: Goedemiddag, Mijn naam is Jan van der Klip uit Biddinghuizen. Zojuist kwam ik per toeval een pagina van uw automuseum tegen op internet. Tot mijn grote verbazing kwam ik daar een kentekenplaat tegen die mij wel heel erg bekend is! Namelijk het kenteken 70-27-ED van mijn Volvo Amazon. Vorige week ben ik met deze auto langs het RDW geweest om het slapend kenteken weer te activeren en dat is gelukt. Toen ik de auto 4 jaar geleden kocht zaten er wel papieren bij maar geen platen meer. Ik zal wat foto’s mee sturen ter verduidelijking. Mijn vraag is, heeft u toevallig ook de tweede kentekenplaat van mijn auto en zou u eventueel bereid zijn om er afstand van te doen? Ik hoor heel graag van u. Met vriendelijke groet, Jan van der Klip Nummerbord nummer twee hing er inderdaad ook en maandagmiddag heb ik beide van de muur afgehaald om ze de volgende dag per post te versturen. Mensen die verzamelen kennen het wel dat iets wegdoen soms een heikel punt is, maar hier hoefde ik geen seconde over na te denken.  Hoe ik zelf aan die borden kwam? Die heb ik gekregen van vriend Rowan die ik weer ken van Klassiekers op de koffie in Winterswijk. Hij had een lel van een doos vol met pakweg 120 nummerborden voor mij van zijn inmiddels overleden vader. Die trok altijd de borden van de auto’s af wanneer hij ze wegdeed om te bewaren. De Volvo is dus waarschijnlijk een oudje van Rowan zijn vader geweest maar kan zich deze niet herinneren want senior was al jong overleden.De grote hamvraag is nu of de schroefgaten overeenkomen!
Vorig jaar december vertelde ik over de twee Kenwood KDC radio’s met klapschermen die op het kantoortje lagen sinds 2000. De ene was vrij snel aan de praat gekregen door een specialist alhier. Hij gaf aan dat de andere niet meer te redden was. Daarop kreeg ik de tip van volger Ronald contact op te nemen met Ewald van www.goedkopeautoradio.nl die ik vrijwel gelijk daarna gebeld heb. Hij moest de software nog ergens hebben liggen en afgesproken om de radio per post te versturen. Mijn idee was toen om het na de feestdagen te doen want haast heb ik nooit en de postbezorgers hebben het in die periode druk zat. Afgelopen week moest ik twee pakketjes met de post versturen en de radio lag inmiddels alweer 11 maanden op de werkbank verpakt in een doos dus ook eindelijk maar eens verzenden. Dinsdagmiddag naar de post gebracht en gistermorgen belde Ewald al. Hij werkt! Ik zal je het filmpje sturen en een tikkie. Gelijk €67,- inclusief verzendkosten betaald en ik had hem vrijdag voor 10.00 weer retour. Aangezien dit toch een hele dikke radio is moet hij in een auto komen waar deze ook tot zijn recht komt. De andere zit al in de Ford Scorpio en ik wil geen onherstelbare gaten zagen. De oplossing is om hem in de '86-er Renault 5 bestel te zetten.  Er ligt nog een complete nieuwe betimmeringset in de weg voor een Volkswagen LT die ik in 2019 besteld heb en die verkocht ik aan iemand die zijn eigen werkplaatsinrichting overzette. Uit een van de deurpanelen kunnen twee zijpaneeltjes worden gezaagd in de laadruimte, hebben we met hout gelijk een mooie klankkast waar goede boxen in passen en de originele blijven netjes bewaard.  Met de hele grote zijwandbetimmering voor de Volkswagen LT heb ik ook een hele mooie bestemming bedacht en aan een van de andere twee verstuurde pakketjes kleeft ook een schitterend verhaal, over beide binnenkort meer!
Als je bedrijf op een haar na 100 jaar bestaat, nooit verhuisd bent en de ruimte hebt dan gebeuren dit soort dingen. We kochten rond de eeuwwisseling een grote partij autoradio's. Moeder denkt dat het er 200 waren. Nieuw en ongebruikt of eerste montage. Twee heren kwamen met een bus vol radio's en gingen de autobedrijven langs. Wij namen een grote partij af want hoe meer je er kocht hoe minder we betaalden, staffelkorting dus! Uiteindelijk hadden we er zoveel dat we ze zelfs op zolder in huis hadden liggen en iets van 10 gulden per radio betaalden en daar liggen er nu nog 14.  We verkochten toen veel bestelauto’s en vaak werd er gevraagd of we een radio konden monteren. Deze zetten we er kosteloos in en als ze andere wensen hadden dan bestelden we en betaalde de klant. De radio-cassette raakte uit de gratie en de laatsten bleven liggen. Negen heb ik er uitgezocht en op internet nagekeken. De bovenste is de Grundig 3101 en is van jaartal ‘95 en daar heb ik er nu vier van. De onderste is de Grundig 3301 en die heeft al dikke RDS techniek en stamt uit 1998. Ik heb er drie van. En dan zijn er twee Grundigs 3650 reverse uit 1993. Let ook op de speciale dozen die retour moesten naar Grundig. Dit was waarschijnlijk materiaal op importeursniveau voor speciale acties / uitvoeringen.  Op een aantal auto’s uit de verzameling daar zitten te jonge of gare radios in en dat kan ik mooi in een klap corrigeren. Deze gaan in de jaren ‘90 auto’s vanaf de Subaru mini Jumbo uit ‘90 tot en met de Fiat Cinquecento uit ‘98. En ik zit altijd te hannisen welke knop ik nu weer in moet drukken onderweg, dat probleem heb ik dan ook niet meer.
Onze oud monteur Steven had het er afgelopen voorjaar nog een keer over. "Die radios op zolder liggen er zeker nog? Die kun je wel weggooien want niemand wil ze nog hebben". Nou dat dacht ik dus niet!  “Volg je eigen kop, anders kun je er net zo goed een knolraap op zetten”. Eén van de wijze uitspraken van mijn ouwe heer die ik goed in mijn oren heb geknoopt. Toen ik in 2017 deze afgekeurde Subaru Mini Jumbo kocht verklaarde iedereen mij voor gek. Ik reed de Spoorstraat in en werd gelijk aangesproken door één van mijn broers die verderop woont. "Heb je die ingeruild?" Nee gekocht voor de verzameling. "Ja dat zal wel, je bent knettergek". Later sprak ik iemand die het over een koekblik had.  Ik zette hem thuis voor het raam waar mijn vader zat zodat hij er goed zicht op had en hij vond het geweldig. Ben ook niet voor niets een produkt van mijn ouders! Het laswerk was te overzien en ik had er via via een spuitersechtpaar bij hier op de zaak. "Die moet je naar de sloop brengen! Dat ding is niks waard! Degene die dat wil spuiten is niet goed wijs!", gilde de vrouw! "Hou nou op, want volgens mij is die van die man zelf", hoorde ik de man fluisteren. Goh scherp en de groeten.  Ik kwam terecht bij een man waar ik een klik mee had. "Je wil zeker alleen de beide achterpaneeltjes waar het laswerk aan is gedaan?" Nee rondom behalve het dak en de achterklep want ik wil de stickers niet kwijtraken maar wel het deukje eruit graag, ik heb een hekel aan kleurverschil en hij moet netjes! Zijn antwoord was kort en bondig: "HELD!" Nu jaren later krijg ik met regelmaat de vraag of ik deze verkoop en ook dat antwoord is kort en bondig: NEE! Want daarvoor leg ik mijn ziel en zaligheid er niet in. Ik heb het geld niet oneindig op de plank liggen en kan het net als een ander goed gebruiken maar dan denk ik weer aan een van die andere uitspraken van pa:
“Geld is leuk, maar de hond wil het nog niet vreten”.  Ergens rond 1987 stuurde mijn vader mij op pad om onderdelen te halen bij trucksloperij van de Bunte aan de Arnhemseweg in Beekbergen hier vlakbij. We deden toen nog truckhandel en voor reparatie was er wat nodig en toen werd mij die vraag gesteld.  "Loop maar even mee want ik heb hier 2 Solexjes staan". Als ik het goed onthouden heb waren ze van zijn ouders. Nieuw geleverd door Harleman die destijds nog aan de Trekweg zat en die later ook klant bij ons is geweest. Ik verkocht hem een Toyota Lite-Ace.  Ik weet nog dat ik voor beide kocht voor 275 gulden en ben weer naar huis gereden om de aanhanger op te halen. Op de route van Beekbergen naar huis wist ik één van mijn leraren te wonen en die had het er vaak over dat hij een Solex zo leuk vond. "Je hebt eerste keuze, zoek er maar één uit voor 275 gulden" en zo geschiedde.  In 1990 ben ik gestopt met de bromfietshandel en bij de laatste voorraad nam ik mij voor dat degene die overbleef bewaard zou blijven. Het was een nek aan nek race met een Honda of Yamaha scooter. Typisch geval dat de nummer 1 eeuwige roem krijgt en nr 2 in de vergetelheid raakt.  Toen wij de Besteleend in de Romneyloods hebben weggezet op Lang parkeren is de Solex achterin de laadbak geschoven en daar hebben we hem in 2010 weer uitgehaald. Een en ander is gedaan en vervangen zoals nieuwe banden en veel klein grut. We hebben hem ook aan het lopen gekregen maar waarschijnlijk moet de tank een keer goed worden schoongemaakt of vervangen. Maar hij staat zo mooi tussen de verzameling.Overigens praten we over een Solex Oto Stokvis uit 1964.
Gisteren het laatste evenement van het seizoen, dat was nummer 40! Zelf geen foto gemaakt dus hier op de dam gedaan. Een paar uur later kwamen ze alsnog voorbij op Facebook, dus bij deze.
De Kever is vandaag weer aan het lopen gemaakt. Er waren wat probleempjes met de ontsteking. Vriend Gerrit Jan heeft dit verholpen, want die is daar veel handiger in dan ik en vertel het dan nog heel netjes. Gelukkig heb ik altijd fijne mensen om me heen.  Binnenkort een lamme pijlpinker vervangen en dan is deze in feite klaar voor het volgend seizoen. Dan is deze 67 jaar oud! Wanneer ma of tante Tonny meerijden in deze en het bouwjaar ‘58 komt ter sprake dan kun je er de donder op zeggen dat hun reactie is: "In dat jaar stierf je opa". Daarmee is het ook de oudste uit de verzameling.
 6,5 jaar en 15 auto’s geleden kocht ik dit project! Vandaag is deze Renault Super 5 dan eindelijk na vele tegenslagen voorzien van een verse APK. Ik heb de stand niet meer bijgehouden, maar ik gok in al die tijd 3 x voor de APK en een stuk of 7 herkeuringen. Zelfs van laswerk wat gedaan zou worden, werden stukken 'vergeten' en als ik hem dan terugbracht en opnieuw voor de herkeuring bracht hadden ze de boel dichtgekit! Tel daarbij op dat hij in totaal bij drie garages is geweest en een keer of 5 de kop eraf is geweest. De eerste twee bedrijven moeten zich de ogen uit de kop schamen. Ik ben zelf ook geen monteur maar zal dat ook nooit prediken. De laatste monteur heeft keurig werk geleverd, maar hij kwam weer niet door de APK omdat de carburateur een revisie nodig had.  Ook deed het gevecht met mijn arbeidsongeschiktsheidsverzekering een paar maanden later en wat ruim 4 jaar heeft geduurd het project geen goed plus alle latere projecten waar je dan weer fris aan mag beginnen. Gelukkig is de Renault nu technisch klaar en staat hij te popelen om er een pot verf overheen te gooien en dan hoop ik er volgend seizoen van te kunnen genieten. De ellende noem ik nu maar vergeet snel en ga door en kijk niet meer om. De drie miniatuurtjes staan op opa’s kantoor tussen de rest. Deze heb ik ruim 45 jaar geleden in de kleuren geschilderd en de zijruiten geblindeerd om er bestelletjes van te maken. Voordat ik deze uit de dozen trok was ik vergeten dat ik ze ooit had. Maar het stond bij aanschaf voor mij al vast dat ik de Renault zou voorzien van blinde panelen in de laadruimte omdat een bestelauto voor mij geblindeerd moet zijn.
De geleerden zijn het hier niet over eens maar gelukkig heb ik het eigenwijze van mijn ouwe heer meegekregen. En nee de onderkant, achterklep en bumpers worden niet blauw en ook de rode bies en rode trekhaak staat niet in de planning! De Jeep van Mourik is samen met de Besteleend het enige wat van hun bewaard is gebleven bij ons, of je moet een gevarendriehoek met de naam gestantst meerekenen die ik een paar jaar geleden vond op zolder en die nu in de Besteleend ligt.  Bij Mourik zitten ze nu ergens aan wagennummer 2300 en de Jeep heeft nummer 351. Naam en nummer waren verdwenen als ik 10 minuten later de werkplaats binnen was komen lopen, want onze monteur die hem technisch klaar heeft gemaakt had de schuurmachine al klaarliggen.
Zoals gezegd technisch klaargemaakt en uiterlijk zo min mogelijk aan gedaan. Enkele modificaties, want ik paste niet achter het stuur en de startknop die je met de voet moest bedienen zat meer richting bijrijderskant en daar kwam ik ook niet bij met mijn voet. Hiervoor is een hendel in de plaats gekomen naast de handrem. We hebben hem al 50 jaar in bezit waarvan 39 jaar onaangeroerd in het magazijn gestaan. De laatste drie jaar heb ik er nauwelijks mee gereden |
Index
Alles
Archief
April 2025
|
RSS-feed