automuseumpjeWelkom in mijn automuseumpje! Maak in deze blog kennis met mijn collectie, de mensen en de verhalen achter de auto's. Lees over nieuwe belevenissen, aanwinsten en meer. Peter van Burik 
|
|
 26 jaar geleden kocht mevrouw De Vreede een nieuwe Suzuki Alto 1.0 voor 17.300,- gulden. Dat was inclusief wieldoppen, een mattenset, stootlijsten en een ML-behandeling. Ze reed er tot vandaag 67.000 kilometer mee. Het laatste jaar slechts 140 kilometer. Haar leeftijd en het feit dat ze nauwelijks nog reed, deden haar besluiten te stoppen met autorijden, plus het feit dat haar rijbewijs binnenkort verliep en ze had geen zin in gedoe. Als je zo lang met een auto doet, raak je eraan verknocht, ik weet er alles van. Ze woont op loopafstand van een heel groot winkelcentrum waar ze echt van alles hebben. Ook een postkantoor waar je auto’s op naam kan zetten. Hij staat nu hier, want ik heb hem geadopteerd! Afgelopen weekend had ik contact met haar zoon gehad die mijn pagina volgt en samen hadden ze besloten dat de Alto bij mij goed terecht zou komen. Ik mocht hem zo op komen halen, en dat laat ik mij natuurlijk geen 2 keer zeggen bij een auto met zo’n mooie historie. Hartelijk dank nogmaals, ik ben er blij mee.
0 Opmerkingen
 In het verleden was het de normaalste zaak van de wereld om een willekeurige personenauto met een achterklep om te bouwen naar grijs kenteken. De importeur of de dealer bracht ze dan naar de ombouwer die de achterbank verwijderde, de vloer vlak maakte door een houten plaat op de vloer te leggen en een halfhoog tussenschot monteerden. Ramen in de laadruimte blinderen was pas rond 1990 verplicht. Deze '91-er Starlet is er zo een. Vroeger gemeengoed en nu een van de laatste 3-4 in Nederland nog geregistreerd van dit type.  Vanwege mijn achtergrond als handelaar in bedrijfswagens kan ik zoiets niet laten lopen, en toch deed ik dat 4 jaar geleden (bijna). Ik kwam hem tegen op Facebook en ze vroegen er niet al teveel voor. Ik liet hem staan omdat ze niets vertelden over de historie en dat weegt bij mij altijd zwaar als ik iets aanschaf voor de verzameling. Een dag later was de advertentie verwijderd of er stond bij dat hij verkocht was. Toch jeukte het en ergens zat het mij toch niet lekker. En een aantal dagen later kwam ik hem weer tegen op marktplaats. Iemand had hem ingeruild op een Chevrolet Caprice en nog hield ik vol 'ik doe het niet'. En toch pakte ik een uur later de telefoon en de volgende dag ging ik met de truck naar Enschede om hem op te halen. De koop was aan de telefoon snel rond.  Eenmaal thuis heb ik op mijn gemak wat speurwerk gedaan. De auto bleek nieuw geleverd te zijn geweest aan Waterleidingbedrijf Midden-Nederland, dit stond vermeld in het onderhoudsboekje. Ik sprak in juni j.l. op een evenement een oud medewerker en hij wist zich het kentekennummer zelfs nog te herinneren, ze hadden er veel gehad. Hij heeft mij toegezegd om te kijken of er iets van te achterhalen viel. WMN bestaat niet meer maar hij beheert de historie voor het museum. Ook lag er een groene kaart in het dashboardkastje van de vorige eigenaar. Met deze mensen ben ik in contact gekomen en met hun goedkeuring kreeg ik van de garage waar zij in onderhoud waren 9 jaar onderhoud in pdf facturen op de mail, even lang als ze de auto hebben gehad. En daarvoor was de Starlet 9 jaar van haar schoonouders geweest. En zo valt alles weer op zijn plaats. Verder zit ik nog steeds rustig in de fase van onderdelen sprokkelen, alles op zijn tijd.
Voor mij is en blijft een bestelauto op zijn mooist zonder opsmuk en tierelantijntjes. Deze smaak heb ik ook altijd gedeeld met mijn vader met wie ik sinds halverwege jaren '80 het bedrijf runde en ik nu nog steeds run.  Hier onze '99- er Transporter, verlengd, 2.5TDI 102pk zonder teveel poespas. Gewoon een werkbus, in dit geval een begeleidingsvoertuig, vandaar de kleur en de striping. De enige luxe is een bed in de laadruimte en airco af fabriek, wat dan weer vrij uitzonderlijk was in die jaren.  De gesloten bestel met achterdeuren en lange wielbasis heb ik altijd de mooiste uitvoering gevonden. Deze had bijna 14 jaar stilgestaan in de handelsvoorraad in een loods onder een dikke laag stof. Hoe vind je ze denk je nu misschien? Nou dat is niet zo moeilijk. Ik kocht hem destijds bij de VW dealer in Groningen en heb hem ook zelf in die loods gezet op eigen terrein.  Intussen staat hij op zijn plek, zonder stof, maar wel met een verse laag wax omdat ze daar zo mooi van gaan glimmen.  Tante Tonny. Voor wie mij kent van de oldtimerevenementen is de kans groot dat je mijn tante Tonny ook kent. Geregeld gaat ze mee op pad. Sterker nog, ze was er vandaag ook bij in Opheusden. Zonder enige twijfel is zij in de familie mijn grootste supporter.  In 2004 kocht zij samen met haar inmiddels overleden man een Peugeot Partner 2.0 HDI om de caravan te trekken en veel spullen mee te kunnen nemen. In die tijd zaten ze bijna de helft van ieder jaar in Frankrijk.  Dat de auto vol werd gepakt moet je maar van mij aannemen, want als je deze ziet zou je zeggen dat hij nooit op de weg is geweest en al helemaal geen lading heeft gehad. Waarschijnlijk ging er eerst een handdoek om een theedoek als die geladen werd, en om een deken ging een laken want stel je voor dat de deken krast. En uiteraard ligt er een mat over de mat en een wasstraat heeft deze bestelauto nooit gezien, altijd met het handje De auto is gewoon fonkelhagelnieuw ondanks dat hij 18,5 jaar oud is. En dat ermee gereden is kun je zien aan de kilometerstand, die geeft 137.000 kilometer aan.  Tante wou al een paar jaar iets anders, maar loslaten viel haar zwaar. Ga je mee naar een Suzuki Ignis kijken? Ik ga een andere auto kopen. Een inruilprijs had ze via de telefoon al doorgekregen. Onderweg ergens op de A50 zei ze ineens doodleuk: "Ik ga de Peugeot niet inruilen. Volgende week ben je jarig en ik heb bedacht dat ik hem aan jou geef! Zet hem maar in je museumpje tussen de andere auto’s. Dan weet ik tenminste dat hij niet wordt afgeragd en je wordt altijd vrolijk als je naar de auto kijkt".  De foto’s zijn letterlijk zoals ze mij de auto heeft gegeven. Haar reactie was: Sorry dat ik hem zo smerig heb ingeleverd Nou ik ben wel anders gewend want ik handel,in bestelauto’s sinds 1985. Dus zo had ik in 12 dagen tijd 3 auto’s erbij voor de verzameling. Want deze blijft uiteraard al zou hij niet misstaan in de handelsvoorraad. Hier is er maar één van! “Van twee oude vrouwtjes geweest en altijd binnen gestaan”. Jaja, dat zeggen ze allemaal! In december 1993 kochten de zussen Hanny en Duw uit de Koog Texel een splinternieuwe Ford Fiesta 1.1 CLX In Laurent David uitvoering. Ik ken deze dames al mijn hele leven lang omdat het de buren zijn van mijn familie waar ik met mijn 2 broers vele zomervakanties hebben doorgebracht in onze jeugd.  Helaas zijn buurvrouw Duw en ome Hans en Tante Els inmiddels overleden. Hanny werd vorige week 89 jaar en mijn neef en nicht waren op haar verjaardag. Zij vertelde dat ze het autorijden niet meer zag zitten en van haar auto af wou. Ze maakte zich grote zorgen aan wie te verkopen en of er wel goed voor hun Fiesta zou worden gezorgd. "Ik wil niet dat hij 's nachts buiten staat want bij ons heeft hij altijd binnen gestaan. Neef Peter uit Apeldoorn heeft een hele verzameling van dit soort auto’s met historie en daar staan ze allemaal binnen. Vraag maar aan Peter of het iets voor hem is. Hij mag hem zo ophalen van mij. Ik geef hem liever weg aan iemand die er aardigheid aan heeft en er goed voor zorgt en ik dat weet. Geeft mij een enorme rust".  En zo hadden we gisteren een dagje Texel en namen de boot terug van 16.00 Voor mij de zoveelste overtocht, voor de Fiesta waarschijnlijk de eerste keer van het eiland af in 29 jaar Heel misschien de 2e keer. Met gevolg dat er slechts 72.610 km op stonden toen wij vertrokken en 72.808 op het moment dat ik hem thuis zoals beloofd had binnen zette bij de rest. Ik zal goed op uw auto passen. Er is weer een auto aan de verzameling toegevoegd! Een Toyota Starlet Blue 1.3 uit 1997 met 124.000 kilometer op de teller.  Ik werd een paar weken terug benaderd door de vorige eigenaren, een vriendelijk echtpaar die ik de laatste jaren geregeld tegenkom op de diverse oldtimer-evenementen met hun mooie Volkswagen Karmann Ghia. De Starlet was nieuw gekocht door de (schoon)zus die vrij kort na de aflevering overleed. Sindsdien werd door hen gebruikt. Ze zochten een liefhebber en of ik nog interesse had, want ik had eens geroepen mochten jullie hem ooit verkopen denk dan aan mij. Ja, daar kan ik natuurlijk geen nee tegen zeggen en dus werd deze uitgerekend op mijn verjaardag geheel belangeloos door een goede collega naar Apeldoorn getransporteerd. Ik ben er weer blij mee!  Toen de Lexus 5 jaar geleden werd geschorst kwam de Astra Serviceauto daar 'tijdelijk' voor in de plaats. De planning van 1,5 à 2 jaar was dus iets te optimistisch, of ik had er niet nog meer aan moeten schaffen.  Over nog meer aanschaffen gesproken: er is er vandaag één binnengekomen die ik vorige week heb aangekocht voor de collectie, daarover later meer. Eén ding hebben deze drie auto’s gemeen: ze zijn allemaal op mijn verjaardag opgehaald of gebracht. De LS400 19 jaar geleden en de Astra 17 jaar. Puur toeval.
Destijds was ik op zoek naar een Golf van de eerste generatie, maar eigenlijk past het eigenzinnige van een Steilheck veel beter bij mij. Het verhaal van een auto vind ik belangrijk. Deze kocht ik van de 2e eigenaar die er 25 jaar woon- werkverkeer mee heeft gereden. En dat oubollige blauwe interieur! Heerlijk.   Foto: Roberto Braam Vandaag hebben we onze Besteleend precies 53 jaar, en dat is volgens mij best lang Zoals de factuur vermeldt kocht pa er drie tegelijk, slechts 1 jaar oud. 1 had motorschade en werd gelijk doorverkocht. Nummer 2 werd ingezet als serviceauto en deze is later verkocht aan de zoon van vrienden die een drive-in discotheek had. Deze ZJ-28-60 is weggezet in het magazijn. Pa was nogal praktisch aangelegd. Als de ene op is pakken we de ander. Maar tussentijds is er een VW Transporter T2 pick-up als serviceauto geweest, ook een ex-Mourik want daar deed pa veel zaken mee. Hierdoor is deze pas rond 1980 ingezet als serviceauto en in gebruik geweest tot 1988. In 2013 is deze in ere hersteld dus nu is hij al langer bij ons in gebruik dan destijds.   Vorige week een APK marathon gehad zoals vriend Iwan dit zo mooi noemt. Eerst de Subaru weggebracht en terug naar huis gelopen. Twee keer omgewisseld en toen de Polo als laatste klaar was, ben ik weer naar het APK station gewandeld.  Alledrie zonder op of aanmerkingen goed bevonden! De Scorpio is geschorst dus die hoef ik niet te laten keuren, maar ik vind het een prettige gedachte dat ik deze op ieder moment uit de schorsing kan halen en mijn verzekeringsman een appje kan sturen.  Einde van de maand laat ik de Renault 5 en de Lexus keuren, dan kunnen ze de volgende keer mee in deze marathon. Ook de Lexus is geschorst en om dezelfde reden gekeurd, alleen is deze vervaldatum eind november en dat is geen handige datum.
Zomer 2019 had ik opnieuw de eer om in de Autovisie te verschijnen. Dit keer met de Jeep, de mooi weer auto bij uitstek.
 De laatste tijd ben ik vaker met de Starlet naar evenementen geweest. Het lagere brandstofverbruik van rond de 1 op 17-18 speelt zeker mee, maar bovenal is het gewoon een heerlijke auto waar ik een zwak voor heb. En meer dan eens overkomt het mij dat ik al aanspraak heb eer ik de kans heb gehad goed en wel uit te stappen. De kenners weten hem op waarde te schatten.
 Dat verhaal van "hele fijne auto, we hebben hem zelf ook”. Bij ons heeft het niet gewerkt. De 5 deurs Astra bestel staat nu blinkend in de verzameling, onze '99-er Astra serviceauto zal daar uiteindelijk ook wel belanden. Maar die hebben we nog maar net 17 jaar in gebruik, dus nog niet helemaal afgeschreven volgens de boekhouder
De Kever had sinds vorig jaar september niet meer gedraaid en was niet van zijn plek geweest. Met een 6 volt installatie lijkt het altijd of de accu bijna leeg is, en toch staat deze geregeld aan de druppellader. Na 8 maanden het stof eraf gewassen en een beetje speedpolish deed wonderen. Het blijft gewoon leuk speelgoed.  Ik noem hem eigenlijk nooit en als mensen vragen hoeveel er staan tel ik deze nooit mee, en toch staat hij er het langst van allemaal. Ruwweg 55 jaar geleden kocht pa deze Dodge D500 uit 1963.  De eerste eigenaar was een kolenhandelaar uit Hilversum als ik het goed onthouden heb en die reed met een lel van een gesloten laadbak rond. Vergis je niet in het formaat, want dit is een 11 tons truck voorzien van een 6 cilinder in lijn zijklepper rond de 4 liter. Ach benzine koste toen een duppie, zeg maar €0.04  De grote laadbak werd verwijderd en maakte plaats voor een Holmes wrecker kraan met de bedoeling om een bergingstruck voor eigen gebruik te maken. Hij stond al klaar in de grondverf en alleen een PTO moest nog geregeld worden.  Klantenwerk ging altijd voor en zo gebeurde het dat hij even naar buiten werd geschoven en sindsdien zwerft hij rond op ons bedrijf. In 1997 is hij in de Romneyloods gezet en daar staat hij sindsdien. Aangezien ik zelf van 1967 ben ken ik deze dus al mijn hele leven lang, ook in deze staat. En wat mij soms verbaast is dat de banden nog altijd hard zijn en de remmen nooit vast hebben gezeten. Kom daar nu maar eens om.   Vroeger kon je vrijwel ieder model personenauto met een grote achterklep kopen op grijs kenteken, zonder al te ingewikkelde ombouw. De Renault 5 1.1TL uit de verzameling is er ook zo een. Grijs kenteken af fabriek met een verlengde metalen laadvloer tot aan de voorstoelen en een S in het chassisnummer sluiten ombouw door een Nederlandse carosseriebouwer uit. Dit is een van de laatst overgebleven. Meer dan een stuk of 3 zullen er in ons land niet meer zijn in deze uitvoering.
 In 2013 trokken we onze Jeep na 39 jaar uit de hoek in ons magazijn. Deze had daar al die jaren onaangeroerd gestaan. We moesten hem letterlijk uitgraven. Sindsdien iets van 4.000 kilometer mee gereden. Letterlijk de mooiweer auto van het stel.  Het oudste vervoermiddel uit de verzameling is: Een Omafiets! En dat het een Omafiets is dat kun je in alle opzichten stellen, deze is van oma Van Burik geweest en heb ik lang na haar dood (1974) gekregen. Het is een onaangeroerde Simplex uit 1935! Een respectabele leeftijd inmiddels. In mijn tienerjaren heb ik er wel mee gefietst, maar toen ik met regelmaat sjacheraars achter mij aan kreeg of ik hem wou verkopen, heb ik de fiets weggezet. Oma heeft deze bijna 40 jaar in haar bezit gehad, dus pa en ik hebben het lang doen met je spullen niet van een vreemde.  Soms heb ik het idee dat een auto mij vindt in plaats van andersom!
Dat gevoel heb ik ook bij de '95-er Ford Scorpio V6 automaat. Dit model wordt ook wel de 'frogeye' genoemd vanwege zijn karakteristieke voorfront en dan heb ik het heel vriendelijk gezegd! Destijds vond ik ze zelfs zo lelijk dat ik de man of vrouw achter het stuur wel uit heb zitten lachen. Daarentegen heb ik het model hiervoor altijd een nietszeggend model gevonden, en dan vooral in de hatchbackversie. Zelf zou ik er nooit naar hebben gezocht, maar ben er erg tevreden mee dat hij in mijn verzameling terecht is gekomen. De oude baas die deze Scorpio 6 jaar in bezit had vroeg of ik hem over wou nemen als de tijd daar was dat hij geen auto meer mocht rijden. Hij heeft een jaar of 2 met mijn visitekaartje in de knip gelopen Vorige week na 7 maanden de Chevrolet Caprice weer eens van stal gehaald. Dat zal er dan ongeveer zo uit hebben gezien. Voorheen filmde en monteerde ik dit soort filmpjes en iedere keer denk ik "dat zal ik weer eens gaan doen". Er gaat veel tijd in zitten, maar wel een leuke bezigheidstherapie  Auto's lang in je bezit hebben. Mijn vader was er heer en meester in en ik sloot vrolijk aan. Met dit viertal is eigenlijk ook de basis gelegd voor de huidige verzameling. We hebben ze (v.l.n.r.) respectievelijk 43, 53, 53 en 48 jaar in ons bezit en zijn daar best trots op.
 Mijn Lexus LS400 uit 1996. De fijnste auto die ik ooit heb gehad! Nu heb ik buiten de verzameling maar 5 auto’s gehad sinds ik in 1985 mijn rijbewijs haalde, want ik reed net als mijn ouders altijd lang met mijn auto’s. Maar er is geen woord aan gelogen.
Gelukkig heb ik in 2017 besloten hem te schorsen in plaats van te verkopen. Ik heb teveel mooie herinneringen met deze auto. En een 8 cilinder op benzine kopen staat vrijwel gelijk aan zelfkastijding met de huidige brandstofprijzen en afstraf bpm. In 2003, toen ik hem kocht, ging dat nog wel Foto © Roberto Braam  De mensen die mij kennen weten het al: ja, ik ben een detailfreak. Tijdens de restauratie van de Starlet P7 was de sticker op de Brink trekhaak gesneuveld en dat soort details zijn juist de kers op de taart. Contact opgenomen met Brink en binnen de kortste keren reactie van een vriendelijke dame. "Deze week kom ik er niet aan toe, maar ik zal volgende week in het archief kijken of ik iets voor u kan betekenen".   Keurig kreeg ik inderdaad een week later bericht met een foto. "Deze heb ik nog voor u liggen en dat is ook de allerlaatste". Waarschijnlijk is deze zelfs iets ouder want hij wijkt af qua kleur en tekst, maar ik ben er weer dolgelukkig mee. Een kinderhand is gauw gevuld noemde mijn vader dat.  Gelijk maar de staalborstel over de trekhaak en vervolgens de knikkerbus overheen. En het vriendelijk begeleidend schrijven gaat in het dossier.   Voor het eerst na bijna 5 jaar in bezit een fatsoenlijk stuk gereden met de Subaru. Ding rijdt prima. Sinds vorige week uit de schorsing en verzekerd, dus voortaan zo nu en dan mee naar een evenement. Want ik heb ze niet om alleen maar naar te kijken.  De Polo mocht vorige maand het seizoen aftrappen tijdens 2 evenementen. Er was onderhoud gepleegd en kilometers maken was nodig, en dat is nooit een straf met mooi weer. Hier poseer ik samen met mijn grote broer Bert voor de camera van Albert Mensinga. Dank voor de mooie foto’s en de gezellige dag.
|
Index
Alles
Archief
Januari 2023
|
RSS-feed