automuseumpjeWelkom in mijn automuseumpje! Maak in deze blog kennis met mijn collectie, de mensen en de verhalen achter de auto's. Lees over nieuwe belevenissen, aanwinsten en meer. Peter van Burik 
|
|
|
Al een tijdje niks over geschreven over de Caprice van pa. En toch is er altijd genoeg over te vertellen. Voluit is het de Chevrolet Caprice Classic Landau coupe. Pa kocht hem al in 1979 slechts 1 jaar oud. Ongerestaureerd en net geen 56.000 miles met een heerlijke 4.1 liter 6 cilinder in lijn motor.  Ik heb er filmpjes van staan op mijn YouTube kanaal en zit op een Facebookgroep voor veelal Amerikaanse eigenaren van deze coupes en bij het minst geringste vragen ze of hij te koop is. Hier in Nederland is hij al zeldzaam maar in de US hebben ze nooit gehoord van een 6 cilinder zonder airco. Mijn antwoord moge duidelijk zijn.  Ondanks dat hij 5.39 meter lang is en 1645 kilo weegt, is het serieus een downsize model. Het waren de jaren van de oliecrisis! Als de garage waar hij al die jaren in staat 2 centimeter korter was geweest of de Caprice langer dan weet ik niet of hij het hier 45 jaar lang had overleefd. Nu heeft hij nooit in de weg gestaan.  Met de grote 3D achterruit zijn ze gebouwd van 1977 tot en met 1979. Daarna zijn ze nog gebouwd tot ik meen 1985, maar dan hadden ze de kleine vlakke achterruit van de sedan, maar deze is gewoon veel beter in zijn proporties, en mooier! 
0 Opmerkingen
 “Volg je eigen kop, anders kun je er net zo goed een knolraap op zetten”. Eén van de wijze uitspraken van mijn ouwe heer die ik goed in mijn oren heb geknoopt. Toen ik in 2017 deze afgekeurde Subaru Mini Jumbo kocht verklaarde iedereen mij voor gek. Ik reed de Spoorstraat in en werd gelijk aangesproken door één van mijn broers die verderop woont. "Heb je die ingeruild?" Nee gekocht voor de verzameling. "Ja dat zal wel, je bent knettergek". Later sprak ik iemand die het over een koekblik had.  Ik zette hem thuis voor het raam waar mijn vader zat zodat hij er goed zicht op had en hij vond het geweldig. Ben ook niet voor niets een produkt van mijn ouders! Het laswerk was te overzien en ik had er via via een spuitersechtpaar bij hier op de zaak. "Die moet je naar de sloop brengen! Dat ding is niks waard! Degene die dat wil spuiten is niet goed wijs!", gilde de vrouw! "Hou nou op, want volgens mij is die van die man zelf", hoorde ik de man fluisteren. Goh scherp en de groeten.  Ik kwam terecht bij een man waar ik een klik mee had. "Je wil zeker alleen de beide achterpaneeltjes waar het laswerk aan is gedaan?" Nee rondom behalve het dak en de achterklep want ik wil de stickers niet kwijtraken maar wel het deukje eruit graag, ik heb een hekel aan kleurverschil en hij moet netjes! Zijn antwoord was kort en bondig: "HELD!" Nu jaren later krijg ik met regelmaat de vraag of ik deze verkoop en ook dat antwoord is kort en bondig: NEE! Want daarvoor leg ik mijn ziel en zaligheid er niet in. Ik heb het geld niet oneindig op de plank liggen en kan het net als een ander goed gebruiken maar dan denk ik weer aan een van die andere uitspraken van pa:
“Geld is leuk, maar de hond wil het nog niet vreten”.  Onze acculader begaf het een jaar of 20 geleden en werd vervangen voor een nieuwe. Ik kan mij nog goed herinneren dat de monteurs logischerwijs op het punt stonden deze in de oudijzerbak te deponeren en de grootste onenigheid met pa kregen. "Die gaat niet weg!" "Maar hij is kapot en je kunt er niks meer mee".  Om een lang verhaal kort te maken, ik heb hem een paar jaar geleden uit het schap getrokken in het magazijn toen ik dat aan het leegmaken was. Het is er een uit Frankrijk uit de jaren '50 in hamerslag bruin. Ik heb gezocht op Google en zodoende weet ik dat ze er ook in hamerslag groen waren. Het controlelampje was nooit nodig want als ie aanstond dan hoorde je hem door de hele werkplaats zoemen.  Van de nieuwe ongebruikte accu’s weet ik niet anders dan dat deze in een schap onderop stonden dus ik had al verwacht dat ze er een halve eeuw stonden. Bayern batterie heb ik opgezocht en in een artikel uit 2013 werd verteld dat ze ruim 110 jaar bestonden dus gezien de sticker '75 Jahre' klopt dit aardig.  Oud monteur Steven zag ze laatst staan. "Weet je dat die er al zeker 50 jaar staan?" Ja dat vermoeden had ik al. "Maar weet je ook dat ze uit Groningen zijn meegekomen van de W.E.B?" Kijk en dat wist ik dan weer niet.  Pa deed vroeger veel zaken met de directeur van de Ploeg. Zij hadden het Magirus-Deutz dealerschap en transportbedrijf. Autotransport en kiepers. Als kind kregen we vaak miniaturen die nu nog in de verzameling staan. Ik kreeg ze altijd van mijn broers dus ze staan er in drievoud.  De acculader en de accu’s staan in de stelling onder de trap die daar speciaal is neergezet voor de bijzondere relikwieën. Accu’s moeten normaal in een lekbak staan maar deze zijn nog nooit gevuld dus new old stock.
Pa zou tevreden zijn geweest dus dan ben ik het ook.  De Caprice Classic Landau coupe van pa, die vandaag anders 93 zou zijn geworden. Van binnen nooit iets aan hersteld behalve het hemeltje vernieuwd. Verder nog geen naadje gestikt. Een heerlijke comfortabele auto waar mijn vader maar wat gek mee was. We hebben deze al 45 jaar in ons bezit.
 Langzaam beginnen de evenementen weer in de agenda te staan voor komend seizoen. Eén ding is zeker: zou ik geen zin hebben in een hoop gesprekken, dan moet ik niet met de Commodore gaan. Dit type heeft duidelijk een diepe indruk gemaakt op velen. Zelf weet ik niet beter, want deze staat hier al zolang als ik mij kan herinneren. Ik ben van ‘67 en de Opel van ‘69. Mijn vader kocht hem nieuw bij Hessing in de Bilt.
 De spotlights van pa! Een new old stock in vetvrij papier en de gebruikte die hij traditiegetrouw op iedere eigen auto monteerde. Op de eerste foto uit jaren 50 kun je dat zien. De rechter was zijn Opel Kapitän die naast de Plymouth van Opa stond voor de garage alhier. M-2960 was het provinciale nummer van pa, de M stond voor Gelderland. En nu we het toch over bewaren hebben, die kentekenplaat heb ik op kantoor hangen. Net als de M-8550 wat het nummer van opa was. Waarschijnlijk hing die destijds op een andere auto.
De Chevrolet Caprice Classic Landau Coupe. Een hele mond vol, maar we praten dan ook over een auto van 5.39 meter lang.  Mijn vader, Cees van Burik, kocht deze september 1979 13 maanden jong. Op de foto’s is goed te zien hoe we hem in maart 2013 na 22 jaar onaangeroerd uit de kelder reden, ja rijdend op eigen kracht. Lucht in de vierkante banden, startbooster aansluiten en starten maar.  De kachelradiator was lek en verder mankeerde er niet veel aan op het standaard werk na zoals de genoemde banden en de koplampen zijn vervangen. Een wasbeurt deed wonderen. De Caprice was weggezet met 47.000 miles en dat is nu 54.000 geworden. De eerste jaren heb ik er heel weinig mee gereden. Het afgelopen seizoen verwacht ik dit keer het meest met deze te hebben gereden van allemaal. Het is dan ook een hele fijne auto die ik steeds meer waardeer. 6 jaar geleden werd ik samen met mijn vader Cees door Autovisie geïnterviewd over onze Opel Commodore GS Coupé. Hij kocht hem nieuw bij Hessing in de Bilt.
Afijn, in het filmpje vertelde hij het zelf nog. Mooi dat we die nog hebben. Valentijnsdag 2020. Vandaag is het twee jaar geleden dat ik mijn vader Cees naar zijn graf heb gereden. Het meest bijzondere en eervolst wat ik met een oldtimer heb gedaan. Hij had het zelf niet kunnen bedenken toen hij de Besteleend in 1969 kocht bij Mourik Groot-Ammers voor 1250,- gulden.  Pa had destijds altijd zijn spotlight en het frame met schildjes op zijn auto’s. En ook die zijn bewaard gebleven, zelfs een nieuwe spotlight in de doos voor reserve.  Mijn vader Cees (rechts) bij of beter gezegd op zijn Opel Kapitän begin vijftiger jaren. De andere twee heren waren vrienden. Geen idee wie de middelste was, maar de linker is Gijs van Butzelaar en die is inmiddels 88 jaar. De foto is gemaakt op het Stationsplein in Apeldoorn voor garagebedrijf Van Butzelaar. Dit was onmiskenbaar zijn auto. M2960 was zijn provinciale nummer, waarbij de M voor Gelderland stond. Ik heb zijn nummerbord nog op kantoor hangen.
 Pa zijn '78-er Caprice Classic Landau Coupe. In ons bezit sinds 1979. Zelfs in de US is deze uitvoering met grote gebogen achterruit dusdanig zeldzaam (productie '77 t/m '79) dat ik op een Amerikaanse Facebookgroep en op YouTube standaard de vraag krijg of deze te koop is. Het antwoord is steevast "Neen".
Mijn vader was een klein mannetje en blind aan 1 oog. Maar met dit stuk metaal van 5.39 meter kon hij lezen en schrijven. Pa was een fijne en hele rustige chauffeur.  Vandaag heerlijk wezen touren met pa zijn Caprice. Deze maand op de kop af 42 jaar in ons bezit. 53.000 miles. Hij was maar wat trots op zijn auto.
 2014. Samen met mijn vader Cees op de foto bij de 4 auto's die hij decennia lang bewaard heeft. Beiden beleefden wij hier veel plezier aan. De laatste restauratie van de Jeep was net voltooid. Veel mooie herinneringen, dagelijks denk ik met veel plezier aan hem terug.
 Vandaag op de kop af 52 jaar geleden kocht pa 3 Besteleendjes, waarvan de laatste nog altijd in ons bezit is. Ik sprak er wel eens over met hem. Hij vond dat zelf ook heel bijzonder. "Dat had ik mij destijds nooit kunnen bedenken, dat jaren later de Eend er nog altijd is, maar ik ook", vertelde hij mij. Dat ik hem begin vorig jaar in de Besteleend naar zijn graf heb gebracht, maakt de auto voor mij nog meer speciaal en had niemand ooit kunnen bedenken, maar wat hàd hij dat mooi gevonden.   Een aantal jaren geleden was ik eens bezig om de Caprice van pa schoon te maken. Onder de stoel kwam een verfrommeld leeg pakje Caballero vandaan, duidelijk de handtekening van pa en dan heb ik het nog niet eens over het merk! Tegenwoordig kost een pakje Caballero denk ik een euro of 12. Destijds 4,25 gulden. Ik had hem in de grijze kliko gegooid en ging vrolijk verder met schoonmaken. Tot ik bij mezelf dacht "Dat doe ik niet goed". Dus gelijk op de kop in de kliko en het pakje weer onder de stoel gegooid, en daar ligt die al weer jaren.
 Motorkap ornamenten. Ik vond ze jaren terug in ons magazijn op zolder. De bovenste is van een Chevrolet Bel Air uit 1955. De andere van een Ford Fairlane, toevallig ook uit 1955. Pa en opa hadden vaak van die dikke bakken, zowel voor zichzelf als voor de handel.   2013. Gek genoeg een van de weinige foto's waar ik samen met mijn vader op sta. Onze Besteleend was net gerestaureerd en één van de allereerste ritjes was uiteraard samen met mijn vader. Die kocht deze AK350 al in 1969!
|
Index
Alles
Archief
December 2024
|
RSS-feed