© www.automuseumpje.nl 2022
Scroll naar beneden voor meer berichten. Onderaan de pagina kunt u verder of terug met <<vorige of >>volgende. Zoeken kan in de Index of via de zoekbalk.
Een vroegertje vandaag. De Caprice en ik zijn klaar om naar de oldtimerdag in Zoetermeer te vertrekken.
0 Opmerkingen
Nieuwe koplampen, knipperlichten en een hele nette voorbumper die ik ruilde met een vriend voor een kop koffie. Wel zwart gelukkig, anders kost het te duur. Gelijk een beter aangezicht op de Cinquecento van meneer Cantarella. De oude lampen waren licht verroest en hadden een zwart binnenwerk wat duidelijk de verkeerde kleur was, nu zijn ze grijs. En zo gebeurt er iedere keer wel iets aan een auto.
De auto (of truck in dit geval) die het er langst staat van allemaal is deze 11 tons Dodge D500. Deze is om en nabij 55 jaar in ons bezit en staat inmiddels 26 jaar in de romneyloods. Zonder meer de meest bijzondere en indrukwekkende van allemaal.
Verreweg de jongste uit de verzameling is de Peugeot Partner van tante Tonny. Ik heb het al diverse malen meegemaakt dat juist collega garagehouders helemaal weg zijn van deze auto. Het is dan ook heel onwerkelijk om een 19 jaar oude bedrijfsauto in staat van nieuw te zien. We hebben eerder een aantal van ongeveer hetzelfde bouwjaar gehad in een conditie wat in de buurt kwam, maar dat was 15 jaar geleden. Dit kom je niet meer tegen!
De Astra G bestelauto. In driedeurs uitvoering begint deze al zeldzaam te worden, in de 5 deurs uitvoering trouwens ook. Het is al 18 jaar onze serviceauto en sinds 2017, het jaar dat ik de Lexus geschorst heb, mijn dagelijks vervoer. Het ding rijdt best en ik vermaak mij er prima mee. Uiteindelijk zal hij in de verzameling terecht komen waar ik hem al toe reken. In geld heeft deze nog amper waarde, maar ik tel de waarde op een andere manier.
Van 2 goede 1 slechte maken of een nieuw project? Eén ding is zeker, het verhaal past in mijn straatje. 2 juni 1964 kwam 'ome' Steven Pas tijdelijk bij ons werken. Hij had net geleerd voor kuikensekser. Drie maanden was de bedoeling, maar tot 2016 heeft hij nog werk voor ons verricht. Hij liep hier dus al eerder rond op het bedrijf dan ikzelf! Ome Steven rijdt in een knappe Mercedes C diesel automaat waar hij zuinig op is. Voor het praktische heeft er een '89-er Renault 5 1.1 SL 4 deurs naast gehad. Een goede vriend van hem kocht deze Renault in 2002 en reed ermee tot 2004. De auto was bijna op de ijzerbult terecht gekomen omdat hij kapot was. Ome Steven is niet voor een gat gevangen kunnen wij uit ervaring zeggen dus hij nam hem over. Een aandrijfas was voldoende om de Renault weer rijdbaar te maken en dat heeft de auto volgehouden tot 2018. In die tijd heeft de Renault veel bij ons op het terrein gestaan wanneer Steven hier aan het werk was. Sindsdien had Steven de auto in de schorsing omdat de dorpels reden tot afkeur waren. De restauratie van mijn Renault 5 bestel gaat met enige tegenslagen omdat ik de verkeerde mensen heb vertrouwd of gewoon domweg pech.
"Je mag de mijne wel hebben. Daar zitten een hoop nieuwe onderdelen aan". En aldus heb ik vanmorgen samen met vriend Evert de Renault opgehaald met zijn oprijtruck. Wordt vervolgd.. Alle auto’s krijgen bij mij de aandacht die ze verdienen. Bij de een wat sneller dan de ander maar ze komen allemaal aan de beurt. Voor de Fiat Cinquecento heb ik het lijstje al compleet. De nieuwe grijze koplampen zijn nagenoeg geregeld. Van een vriend kreeg ik een hele nette voorbumper. Op de sloop een achterbank gekocht die gebruikt gaat worden voor de stof om de chauffeursstoel te restaureren plus er lag een mooi vloermatje in met een net hakstuk, de huidige had zijn beste tijd gehad. De nieuwe set wieldoppen waS nog net niet eerder binnen dan de auto zelf, maar daar mankeerde weinig aan. Ook komt er een nieuwe complete uitlaat die iemand overbodig had in het schap te liggen. Voor de Alto uit Zwijndrecht een originele sticker via de dealer en bij een Suzuki sloperij vond ik een nieuw origineel linker voorscherm. De wieldoppen zijn niet netjes meer en daarvoor heb ik een nieuw set wieldoppen gevonden voorzien van Suzuki logo. Niet origineel maar beter dan de huidige. Tussentijds kan ik altijd nog verder zoeken. En als laatste de Starlet P8 bestel. Deze staat er al bijna 5 jaar en daarvoor had ik een hele waslijst aan benodigde onderdelen. Ik denk dat de lijst voor 98% is afgevinkt. De auto was afgekeurd op de dorpel links vanwege roest, plus er zat een vieze knik in. Een vriend heeft voor mij een dorpel op een sloperij eruit geslepen en die ligt hier nu klaar ter vervanging. Ook heeft hij een complete set kofferbakbeplating meegenomen. Een mooi fris stuur had ik al, net als originele Toyota veerpoten met veren en veerschotels.
Al met al dus druk geweest en een heel verhaal, maar het leuke is dat een aantal vrienden vaak meedenkt en helpt en soms ook onbekenden, waarvoor dank! Aan deze kant van de afscheiding van gaas had opa van Burik destijds zijn privé auto staan en later mijn ouders ook. Vaag kan ik mij herinneren dat de Commodore hier stond. Voor mij dus cultureel erfgoed en deze zal ik nooit verwijderen. Net als het kantoor van opa waar je nog net een stukje van kan zien in de linkerhoek.
Van de eenvoud van een auto kan ik steeds meer genieten. Deze '84-er Polo Steilheck kocht ik van de 2e eigenaar. Hij zat in 1991 bij zijn tandarts in de stoel die vertelde zijn assistente dat hij naar de dealer moest omdat hij een nieuwe auto had gekocht. "Wat doe je met de oude?". "Die heb ik ingeruild". De dag daarna ging de beste man naar dezelfde dealer en kocht de Polo om er vervolgens 25 jaar mee te rijden. Ik heb hem inmiddels dus ook alweer 8 jaar en veel moeite gedaan om hem naar mijn zin te maken. (Foto Albert Mensinga)
Meneer Cantarella uit den Haag, Sebastiano. Hij kocht 25 jaar geleden met zijn inmiddels overleden vrouw een hagelnieuwe fiat Cinquecento 900 S. Fiat dealer Preuninger in Delft was het adres waar hij voor Fl 16.157,- de auto kocht. In al die jaren reed hij en niemand anders 86.990 kilometer bij elkaar. Volledig compleet en gedocumenteerd met alle sleutels, aankoopfactuur, ingevuld boekje en alle onderhoudsfacturen tot en met de folders en ontvangstbewijs dat hij heeft ondertekend bij aflevering, heeft hij deze auto gekoesterd. Tot het moment dat zijn beide zoons overleg hadden gepleegd en hem de sleutels afnamen, over 2 weken hoopt Sebastiano 89 te worden. Ik kijk bijna nooit op Marktplaats, want dat loopt bij mij altijd verkeerd af, of goed, het is maar net hoe je het bekijkt. Hij stond ertussen. "Ik verkoop de auto van mijn vader die gaat stoppen met autorijden. Hij heeft hem nieuw gekocht". Het was vorige week donderdagavond dat ik de advertentie zag. Vrijdagmorgen dwaalde hij nog steeds door mijn hoofd en dan weet ik meer dan voldoende. Een half uur later was de koop rond aan de telefoon. =Afgelopen maandag vroeg in de avond reed ik samen met tante Tonny bij hun de straat in. Sebastiano stond op het balkon. Zijn zoon, schoondochter en kleinzoon ontvingen ons zeer hartelijk en snel reden we naar het postkantoor want het was krap aan tot sluitingstijd. Na nog even gezellig binnen gekletst te hebben ging de rit weer terug naar Apeldoorn. Sebastiano had inmiddels vertederend afscheid genomen van zijn auto. De truckers zullen niet blij met mij zijn geweest want ik heb de teller op 80 proberen te houden. De laatste 10 jaar reed hij nog maar een paar honderd kilometer per jaar, nog geen 300 in het laatste jaar. Overigens vertelde zijn schoondochter later nog dat ze diverse mensen hadden gezegd: "U kunt hem helemaal niet meer kopen!". Ook deze auto gaat weer alle aandacht krijgen die hij verdient. De nieuwe set wieldoppen zijn vanmorgen al geleverd en nieuwe koplampen komen, dan kijkt hij weer lekker helder uit zijn ogen.
In 10 dagen tijd is het filmpje van Autovisie alleen op YouTube al 32.000 keer bekeken en heb ik honderden overwegend mooie reacties mogen lezen, waarvoor dank. Dit had ik nooit verwacht! De jongere auto’s in mijn verzameling zijn iets wat ik uitsluitend naar eigen smaak en gevoel doe en het spreekt veel mensen aan. Het verhaal achter de auto weegt bij mij net zo zwaar en misschien wel zwaarder dan de auto zelf. Daar kan ik echt van genieten.
Vorige week dinsdag was Arno Lingerak aanwezig voor wederom een reportage. De 23e in 9 jaar tijd en voor de derde keer in de Autovisie in de rubriek Uw garage. Aantallen die ik mij niet voor kan stellen en had iemand 10 jaar geleden verteld dat ik 3x in een reportage zou komen had ik degene voor gek verklaard, laat staan 23! Al snel waren Arno en ik het eens dat het mooi was om de laatste vier die aan de verzameling waren toegevoegd in het voetlicht te zetten. De voorpret voor mij zat hem in het feit dat ik de vorige eigenaren hiermee kon verrassen. Tante Tonny bracht ik het blad vanmorgen in cadeaupapier. IK BEN TOCH NIET JARIG? Toen ze het blad uitpakte begon ze hard te lachen en voelde de bui al hangen. Ze vond het prachtig! De schoondochter van mevrouw de Vreede stuurde mij een leuke foto. Mijn nicht op Texel zorgt dat het blad bij haar buurvrouw komt en de oude eigenaren van de Starlet zijn geabonneerd en weten ervan. Ik heb er ditmaal extra van genoten. Samen met het interview in het blad mocht ik mijn verhaal ook vertellen voor de camera.
Ooit vond ik deze lamp op zolder in ons oude magazijn. Ik schat deze eind jaren ‘40 begin ‘50 en nog voorzien van een 6 volt lampje. Of hij nou heeft gediend als achteruitrijlamp of juist aan de voorkant, geen flauw idee. Ben een soortgelijke nooit tegengekomen.
Afgelopen week had ik nog even een bliksembezoek van de vorige Kever eigenaar. Deze was 50 jaar in zijn familie geweest en zijn vroegste herinnering was dat zijn moeder hem als 7-jarig ventje in deze auto naar zwemles bracht. Marc gaat nu richting pensioengerechtigde leeftijd en woont al 10 jaar in Frankrijk, niet geheel toevallig net zolang als ik nu de eigenaar ben van dit pronkstuk.
Geregeld krijg ik van vrienden en bekenden leuke items voor het museumpje, maar soms ook van volslagen onbekenden, denk bijvoorbeeld aan de Suzuki Alto.
Een paar weken geleden had ik op een ochtend een bericht in mijn mailbox. "Wij hebben een huis gekocht in Nijmegen en nu zijn we de garage aan het opruimen. Ik vind daar een emaille naambord en vroeg mij af of dit familie van u is en er wellicht interesse in heeft?" Moeder wist mij te vertellen dat dat ome Gerrit was uit de Ritbroekstraat. De broer van opa Bart van Burik, dus een oudoom van mij. "Als u mij u adres geeft zal ik deze opsturen. Ik zal u de kosten vergoeden van het versturen!" "Nee dat hoeft niet". Er ging een tijdje overheen tot gistermiddag een busje van DHL stopt en iets door de brievenbus gooit. Een prachtig oud bord van 20x30cm, dus ook geen kinderachtig formaat. Vermoedelijk eind jaren ‘40 begin ‘50. Slooperij met dubbel o stamt uit die tijd, wij hadden het destijds ook. Deze gaat een hele mooie plek krijgen in het oude gedeelte, ik ben er ontzettend blij mee! Echt klaar ben je nooit met oude auto’s. Deze twee zijn het, al ben je altijd aan het finetunen wanneer je een zeikerd bent zoals ik als het om hobby gaat.
Ik wil daarom ook niet ten koste van allerlei oldtimers toevoegen aan de verzameling. Ze moeten een verhaal hebben en een mooie historie. Zo is de Subaru 27 jaar lang van dezelfde eigenaresse geweest. Ik kocht deze bij de ex dealer die hem ook nieuw had geleverd. De Starlet p7 kocht ik in Leiden bij een man waarvan zijn oma deze nieuw had gekocht. Beide overigens in 2017 vrij kort na elkaar. En komen zulke exemplaren dan ook nog een keer op mijn pad dan gaat Peter voor de bijl, dan is er geen houden meer aan Precies 10 jaar geleden hadden we de Besteleend bijna klaar en de Commodore was gereed voor de spuiter. De Caprice trokken we na 21 of 22 jaar van zijn vaste stekje want we zaten toch lekker in de flow. Dit was het begin van de hobby. Nooit een moment spijt van gehad.
Langzaam beginnen de evenementen weer in de agenda te staan voor komend seizoen. Eén ding is zeker: zou ik geen zin hebben in een hoop gesprekken, dan moet ik niet met de Commodore gaan. Dit type heeft duidelijk een diepe indruk gemaakt op velen. Zelf weet ik niet beter, want deze staat hier al zolang als ik mij kan herinneren. Ik ben van ‘67 en de Opel van ‘69. Mijn vader kocht hem nieuw bij Hessing in de Bilt.
De reportage van de drie Starlet’s was een mooie stok achter de deur om eindelijk eens wat aan de P8 te gaan doen. De bestuurdersstoel was sleets en daar is niet meer aan te komen, ook de stof niet. Je pakt dan een bijrijdersstoel en sloopt die om de ander op te knappen. In mijn geval had ik mijn eigen bijrijdersstoel al opgeofferd in de wetenschap dat een sloperij een mooie voor mij klaar had staan. Kijk ook eens naar het verschil in kleur na grondige schoonmaak! Bij de blauwe P9 hetzelfde trucje, alleen kon daar het frame van worden overgezet en zijn links en rechts verder identiek. Ook de stalen velgen van de P8 zijn gestraald en gepoedercoat. En dat staat toch even wat netter al zeg ik het zelf.
Vorig jaar augustus mocht ik de Ford Fiesta op komen halen bij de buurvrouw van mijn familie op Texel. Mijn neef Chris maakte een fimpje toen ik de straat uit reed. Ik heb er een hele fijne auto aan en heb er precies 1.000 kilometer mee gereden tot november. Rond april mag hij van mij weer de weg op. Binnenkort een afspraak maken bij de deukendokter voor het deukje in de motorkap. De Peugeot Partner van tante Tonny heeft een paar maanden terug een mooi plekje gekregen. Stuivertje gewisseld met de Lexus die ik binnenkort nu echt eens klaar wil hebben.
Toen eind vorig jaar foto’s werden gemaakt van de Astra serviceauto voor een reportage heb ik uiteraard de Opel netjes ervoor gezet. Onze Zuiderburen hebben daar een mooi woord voor: opkuisen. Ik heb mij er nooit aan gestoord maar de achterbumper heeft bij ons een jaar of 16-17 terug een tikkie gehad en is toen voor het oog redelijk netjes gemaakt. Ik ken mezelf en weet dat ik mij er aan ga storen op het moment dat deze in de verzameling verdwijnt, want dat dat gaat gebeuren heb ik jaren terug al besloten zodra hij uit de vaart is genomen. Ik kijk eens op de onderdelenlijn en zie bij een Opel specialist nieuwe achterbumpers voor €12,10 te koop en dat is inclusief btw, tientje ex dus! Dus die heb ik toen gelijk besteld. Kwam wel €40,- verzendkosten bij en heb een zwarte bumper dus ook een spuitbus structuur zwart voor €20,- gehaald. Voor 7 tientjes heb ik het keurig naar mijn zin. Je moet soms geduld hebben of gewoon heel veel geluk.
September 2018 ging ik met de Polo terug naar de vorige eigenaar in de Achterhoek om het eindresultaat te laten zien na 2,5 jaar restauratie. De plek bij hun op de oprit is dezelfde waar ik hem kocht en op onze oprijtruck lierde. Daar had de Polo 25 jaar lang gestaan wanneer deze niet voor woon-werk verkeer of als boodschappenauto was gebruikt. Deze foto’s kreeg ik een dag later in mijn mail van de zoon van wie ik hem ook kocht.
|
Index
Alles
Archief
Mei 2023
|