De auto (of truck in dit geval) die het er langst staat van allemaal is deze 11 tons Dodge D500. Deze is om en nabij 55 jaar in ons bezit en staat inmiddels 26 jaar in de romneyloods. Zonder meer de meest bijzondere en indrukwekkende van allemaal. ​

2 juni 1964 kwam 'ome' Steven Pas tijdelijk bij ons werken. Hij had net geleerd voor kuikensekser. Drie maanden was de bedoeling, maar tot 2016 heeft hij nog werk voor ons verricht. Hij liep hier dus al eerder rond op het bedrijf dan ikzelf!

Ome Steven rijdt in een knappe Mercedes C diesel automaat waar hij zuinig op is. Voor het praktische heeft er een '89-er Renault 5 1.1 SL 4 deurs naast gehad. Een goede vriend van hem kocht deze Renault in 2002 en reed ermee tot 2004. De auto was bijna op de ijzerbult terecht gekomen omdat hij kapot was. Ome Steven is niet voor een gat gevangen kunnen wij uit ervaring zeggen dus hij nam hem over. Een aandrijfas was voldoende om de Renault weer rijdbaar te maken en dat heeft de auto volgehouden tot 2018. In die tijd heeft de Renault veel bij ons op het terrein gestaan wanneer Steven hier aan het werk was. Sindsdien had Steven de auto in de schorsing omdat de dorpels reden tot afkeur waren.

Meneer Cantarella uit den Haag, Sebastiano. Hij kocht 25 jaar geleden met zijn inmiddels overleden vrouw een hagelnieuwe fiat Cinquecento 900 S. Fiat dealer Preuninger in Delft was het adres waar hij voor Fl 16.157,- de auto kocht. In al die jaren reed hij en niemand anders 86.990 kilometer bij elkaar. Volledig compleet en gedocumenteerd met alle sleutels, aankoopfactuur, ingevuld boekje en alle onderhoudsfacturen tot en met de folders en ontvangstbewijs dat hij heeft ondertekend bij aflevering, heeft hij deze auto gekoesterd.  ​Tot het moment dat zijn beide zoons overleg hadden gepleegd en hem de sleutels afnamen, over 2 weken hoopt Sebastiano 89 te worden.

Vorige week dinsdag was Arno Lingerak aanwezig voor wederom een reportage. De 23e in 9 jaar tijd en voor de derde keer in de Autovisie in de rubriek Uw garage. Aantallen die ik mij niet voor kan stellen en had iemand 10 jaar geleden verteld dat ik 3x in een reportage zou komen had ik degene voor gek verklaard, laat staan 23! Al snel waren Arno en ik het eens dat het mooi was om de laatste vier die aan de verzameling waren toegevoegd in het voetlicht te zetten. 

Echt klaar ben je nooit met oude auto’s. Deze twee zijn het, al ben je altijd aan het finetunen wanneer je een zeikerd bent zoals ik als het om hobby gaat.

Ik wil daarom ook niet ten koste van allerlei oldtimers toevoegen aan de verzameling. Ze moeten een verhaal hebben en een mooie historie. Zo is de Subaru 27 jaar lang van dezelfde eigenaresse geweest. Ik kocht deze bij de ex dealer die hem ook nieuw had geleverd. De Starlet p7 kocht ik in Leiden bij een man waarvan zijn oma deze nieuw had gekocht. Beide overigens in 2017 vrij kort na elkaar.
​
En komen zulke exemplaren dan ook nog een keer op mijn pad dan gaat Peter voor de bijl, dan is er geen houden meer aan

Langzaam beginnen de evenementen weer in de agenda te staan voor komend seizoen. Eén ding is zeker: zou ik geen zin hebben in een hoop gesprekken, dan moet ik niet met de Commodore gaan. Dit type heeft duidelijk een diepe indruk gemaakt op velen. Zelf weet ik niet beter, want deze staat hier al zolang als ik mij kan herinneren. Ik ben van ‘67 en de Opel van ‘69. Mijn vader kocht hem nieuw bij Hessing in de Bilt.

De reportage van de drie Starlet’s was een mooie stok achter de deur om eindelijk eens wat aan de P8 te gaan doen. De bestuurdersstoel was sleets en daar is niet meer aan te komen, ook de stof niet. Je pakt dan een bijrijdersstoel en sloopt die om de ander op te knappen. In mijn geval had ik mijn eigen bijrijdersstoel al opgeofferd in de wetenschap dat een sloperij een mooie voor mij klaar had staan. Kijk ook eens naar het verschil in kleur na grondige schoonmaak! 

Vorig jaar augustus mocht ik de Ford Fiesta op komen halen bij de buurvrouw van mijn familie op Texel. Mijn neef Chris maakte een fimpje toen ik de straat uit reed.

Ik heb er een hele fijne auto aan en heb er precies 1.000 kilometer mee gereden tot november. Rond april mag hij van mij weer de weg op. Binnenkort een afspraak maken bij de deukendokter voor het deukje in de motorkap.

Ik heb mij er nooit aan gestoord maar de achterbumper heeft bij ons een jaar of 16-17 terug een tikkie gehad en is toen voor het oog redelijk netjes gemaakt. Ik ken mezelf en weet dat ik mij er aan ga storen op het moment dat deze in de verzameling verdwijnt, want dat dat gaat gebeuren heb ik jaren terug al besloten zodra hij uit de vaart is genomen.