automuseumpjeWelkom in mijn automuseumpje! Maak in deze blog kennis met mijn collectie, de mensen en de verhalen achter de auto's. Lees over nieuwe belevenissen, aanwinsten en meer. Peter van Burik 
|
|
|
De reportage van de drie Starlet’s was een mooie stok achter de deur om eindelijk eens wat aan de P8 te gaan doen. De bestuurdersstoel was sleets en daar is niet meer aan te komen, ook de stof niet. Je pakt dan een bijrijdersstoel en sloopt die om de ander op te knappen. In mijn geval had ik mijn eigen bijrijdersstoel al opgeofferd in de wetenschap dat een sloperij een mooie voor mij klaar had staan. Kijk ook eens naar het verschil in kleur na grondige schoonmaak! Bij de blauwe P9 hetzelfde trucje, alleen kon daar het frame van worden overgezet en zijn links en rechts verder identiek. Ook de stalen velgen van de P8 zijn gestraald en gepoedercoat. En dat staat toch even wat netter al zeg ik het zelf.
0 Opmerkingen
Vorig jaar augustus mocht ik de Ford Fiesta op komen halen bij de buurvrouw van mijn familie op Texel. Mijn neef Chris maakte een fimpje toen ik de straat uit reed. Ik heb er een hele fijne auto aan en heb er precies 1.000 kilometer mee gereden tot november. Rond april mag hij van mij weer de weg op. Binnenkort een afspraak maken bij de deukendokter voor het deukje in de motorkap.  De Peugeot Partner van tante Tonny heeft een paar maanden terug een mooi plekje gekregen. Stuivertje gewisseld met de Lexus die ik binnenkort nu echt eens klaar wil hebben.  Toen eind vorig jaar foto’s werden gemaakt van de Astra serviceauto voor een reportage heb ik uiteraard de Opel netjes ervoor gezet. Onze Zuiderburen hebben daar een mooi woord voor: opkuisen.  Ik heb mij er nooit aan gestoord maar de achterbumper heeft bij ons een jaar of 16-17 terug een tikkie gehad en is toen voor het oog redelijk netjes gemaakt. Ik ken mezelf en weet dat ik mij er aan ga storen op het moment dat deze in de verzameling verdwijnt, want dat dat gaat gebeuren heb ik jaren terug al besloten zodra hij uit de vaart is genomen.  Ik kijk eens op de onderdelenlijn en zie bij een Opel specialist nieuwe achterbumpers voor €12,10 te koop en dat is inclusief btw, tientje ex dus! Dus die heb ik toen gelijk besteld. Kwam wel €40,- verzendkosten bij en heb een zwarte bumper dus ook een spuitbus structuur zwart voor €20,- gehaald.  Voor 7 tientjes heb ik het keurig naar mijn zin. Je moet soms geduld hebben of gewoon heel veel geluk.
 September 2018 ging ik met de Polo terug naar de vorige eigenaar in de Achterhoek om het eindresultaat te laten zien na 2,5 jaar restauratie. De plek bij hun op de oprit is dezelfde waar ik hem kocht en op onze oprijtruck lierde. Daar had de Polo 25 jaar lang gestaan wanneer deze niet voor woon-werk verkeer of als boodschappenauto was gebruikt. Deze foto’s kreeg ik een dag later in mijn mail van de zoon van wie ik hem ook kocht.  Mijn Subaru Mini Jumbo 0,8 uit 1990. 27 jaar heeft deze bij de eerste eigenaresse gereden, die, net als de dealer van destijds, hemelsbreed geen 2 kilometer bij ons vandaan woont. Ook een heerlijke auto. De laatste keer dat ik het had uitgezocht stonden er nog maar 34 Mini Jumbo’s geregistreerd en daar zal tussentijds vast niks bij zijn gekomen.
 Vandaag is het precies 48 jaar geleden dat wij de Jeep kochten in een partij van 6 bij Mourik. 39 jaar heeft deze onaangeroerd in een hoekje in het magazijn gestaan.   Onze ‘93-er Iveco EuroCargo 75E14 oprijtruck. 7,5 tons en 140pk. Deze maand precies 26 jaar geleden in gebruik genomen. Inmiddels 2 jaar geschorst en mijn groot rijbewijs laten verlopen. Ik kan er gewoon geen afscheid van nemen en reken hem inmiddels tot de collectie. De autoambulance kocht ik nieuw in 1994 bij Witteveen in Raalte die later ook de opbouw van de truck heeft verzorgd. De Nissan Urvan is in 2005 vervangen voor de huidige Opel Astra serviceauto. De autoambulance staat mooi droog onder de romneyloods ondanks dat deze volledig gegalvaniseerd is.   Iedereen kan foto’s maken, maar niet iedereen is fotograaf. Eén van de mooiste foto’s van mijn ’58-er Kever is gemaakt tijdens de Pompdagen Toertocht in Heino. Een auto waar ik ook veel plezier mee beleef en die de oudste is uit de verzameling.
 De spotlights van pa! Een new old stock in vetvrij papier en de gebruikte die hij traditiegetrouw op iedere eigen auto monteerde. Op de eerste foto uit jaren 50 kun je dat zien. De rechter was zijn Opel Kapitän die naast de Plymouth van Opa stond voor de garage alhier. M-2960 was het provinciale nummer van pa, de M stond voor Gelderland. En nu we het toch over bewaren hebben, die kentekenplaat heb ik op kantoor hangen. Net als de M-8550 wat het nummer van opa was. Waarschijnlijk hing die destijds op een andere auto.
 In 8 dagen tijd in 3 reportages verschenen. Ditmaal zeer uitgebreid in de Klassiekerpassie met 16 pagina’s! Dank u, Sinterklaasje!   Een kakelverse reportage over mijn 3 Starlets op de website van Toyota Nederland. Klik hier
 Voor de 5e keer staat de Opel Commodore in een mooie reportage. Dit keer in de Klassiek & Techniek. Binnenkort zitten er nog een paar reportages aan te komen. Erg bijzonder dat ik dit keer op keer mag beleven.   4 jaar geleden was dit mijn nieuwste aanwinst en bleef dit totdat er afgelopen zomer een viertal aan de collectie werden toegevoegd. Het bericht deel ik eerder op mijn privé Facebook en is te mooi om hier niet te delen, inclusief een latere aanvulling op het verhaal. De Scorpio is er nog steeds maar het is niet meer de laatste aanwinst voor de duidelijkheid. Mart is helaas in 2019 overleden.  Mart, een reus van een kerel. 82 jaar oud, ruim 2 meter groot en ik schat zijn gewicht rond de 190 kilo. Niet dik, maar gewoon groot! Een paar jaar geleden kwam ik met hem in gesprek over auto’s. Onze wederzijdse liefhebberij. Hij had een Ford Scorpio V6 uit 1995. 2 jaar geleden kwam hij op mij af en vroeg: "Als ik niet meer mag auto rijden, heb jij dan interesse in mijn Scorpio?" "Eh, ja. Laat het maar weten", antwoordde ik.  Afgelopen maandag belde Mart mij op. De tijd was daar. Hij stopte met autorijden. Woensdagmiddag ben ik naar zijn verzorgingsflat gereden en heb een paar uur met hem zitten kletsen. Een grote vent die heel klein werd. "Ik heb er slapeloze nachten van gehad vertelde hij mij, maar dat zal je wel niet geloven". Ja hoor, kan ik mij heel goed indenken. Zijn dochter sprak later ik buiten nog. "Hij heeft gehuild voordat hij jou had gesproken".  Ik zal zuinig op je auto zijn Mart. Bedankt dat ik jou auto mocht kopen, ook al kon je niet meer ongelegen bellen. Ik ben momenteel met 4 auto’s tegelijk bezig. Ik pik Mart eerdaags op en dan maken wij samen nog een mooie rit. Zijn nummer staat in mijn telefoon. Volgend jaar met mooi weer haal ik hem weer eens uit zijn flatje. Het ga je goed.  Op een zonnige voorjaarsdag in 2019 stond er ineens een oude reus van een kerel bij ma achter op de stoep met een extra large scootmobiel. Ik was met de oprijtruck op tournee. Ma deed de achterdeur open en zei tegen hem: "U bent Mart!" "Hoe weet u dat?", vroeg hij. "Omdat u aan de omschrijving voldoet die Peter gaf". "Peter heeft de Scorpio zeker verkocht?". "Nee hoor, kom maar mee naar de werkplaats. Als Peter zegt dat hij uw Ford niet verkoopt, dan hoeft u zich daar geen zorgen om te maken".  Mart was gerustgesteld en heeft nog gezellig koffie gedronken en gewacht tot ik thuis was. Later dat jaar is Mart overleden en het ritje wat ik nog met hem zou doen is er helaas nooit meer van gekomen. Hij was al te slecht op dat moment, en ik had geen flauw idee hoe ik zo’n brok beton moest verplaatsen.  Ook een reportage waar ik hem heel graag mee had willen verrassen ligt nog altijd op de plank. Ik heb wel af en toe contact met zijn dochter, die onlangs op Instagram ook reageerde "Oh heb je hem nog?" Die moet ook maar eens met ma gaan praten.  Afgelopen maandag heb ik één van de rommelhoeken leeggeruimd en de poetshoek gehalveerd. Het was flink aanpoten, maar het lukte in een middag. Twee bestelauto’s tegelijk aanpakken is toch al jaren niet meer aan de orde. En plek voor 3 à 4 auto’s uit de verzameling. Hierdoor iets meer structuur en daar hou ik wel van.
 Afgelopen vrijdag zijn er foto’s gemaakt voor een reportage over onze Opel Astra serviceauto. Er is genoeg te vertellen en deze hebben wij zelf al ruim 17 jaar in gebruik. Binnenkort meer hierover.  De Sint is mij goedgezind en in de maand december komen er drie verschillende reportages uit over een of meerdere auto’s uit de verzameling. De Astra bestel wordt reportage nummer 20!
9 jaar geleden kreeg ik de '58-er Kever cadeau van onze accountant die ging emigreren naar Frankrijk. Aangezien hij deze ruim 50 jaar in zijn familie had gehad vond hij het belangrijker dat hij wist waar de auto terecht kwam dan het geld wat hij had kunnen krijgen. Uiteraard snap ik dat als geen ander. Het was een beste puzzel want alle losse onderdelen zaten in kratten en dozen. Ondanks dat deze 35 jaar uit elkaar had gelegen, verzekerde hij mij dat alles compleet was en dat klopte aardig! Boekhouders denk ik dan maar. Al met al was het een leuk maar ook best kostbaar project en op het eindresultaat ben ik nog steeds trots. En niet onbelangrijk ik heb er hele dierbare vriendschappen door gesloten.  In 2010 haalden wij onze Besteleend na 22 jaar stilstand en uit het zicht weer naar voren. En dan loop je er eens omheen en dan ga je plannen maken. We maken hem voor het oog netjes en zetten hem bovenop het hok waar de WC en wasbak in zit, een echte WCeend dus.  Het is iets verder gegaan dan dat en inmiddels is het een van de pronkstukken uit onze verzameling geworden en heb ik er 13.000 kilometer mee gereden in 9,5 jaar tijd.
 Vandaag heb ik een APK marathon gehad. Eerste auto wegbrengen en terug naar huis lopen. De rest van de dag omruilen tot de laatste klaar is om vervolgens naar het APK-station terug te lopen. Het Vijfje mag eerdaags op herexamen vanwege te hoog CO gehalte en remverschil achter. Op zichzelf geen wonder, want hij heeft 4,5 jaar stilgestaan of nauwelijks mee gereden. Vanavond een flink stuk gereden en geremd. De andere drie kwamen er zonder problemen doorheen.
 'Schuurvondst', ook zo’n mooie term, maar in dit geval is het toch echt een Romneyloodsvondst! (nissenhut reken ik ook goed), Oktober 2005 kochten we deze Volkswagen Transporter 2.4D pick up DC Syncro van een VW dealer die hem had ingeruild. Inderdaad, Syncro betekent 4x4. In februari 2006 verkochten we deze aan een hovenier in Brabant. Deze beste man heeft er 4 maanden mee gereden en een paar keer pech mee gehad wat wij netjes hebben opgelost naar zijn tevredenheid. Tot het huis van de tussenbak kapot ging en wij hem weer inruilden op een aanzienlijk jongere 2.5TDI die net binnen was gekomen.  In die periode hadden we 300 bestelauto’s op voorraad en de handen vol. Schuif hem maar in de opslaghal 2 straten verderop. In 2007 werden in die hal van 28 auto’s de sleutels gejat, oa van deze. Ideaal recept dus om te blijven staan. Een jaar of 6 geleden was dit de enige die nog in die hal stond en samen met een oud monteur hebben we de T4 naar de zaak gesleept en in de loods gedrukt. En dan loop je er eens een keer langs en dan kijk je naar het kentekennummer VB-JD-86. Ook alweer 28 jaar oud en een historie die bij ons bijna 17 jaar terug gaat. We worden oud.  Van de VW Polo heb ik weer een paar puzzelstukjes compleet. Altijd leuk wanneer je iets van de historie in handen krijgt. Meneer Bouwman was vorig jaar op bezoek met zijn zoon en vertelde tussen neus en lippen door dat hij zijn inkoopfactuur uit 1991 nog had liggen, samen met een deel 3 wat vroeger achter de voorruit moest. Gelukkig had ik zelf nog een hoesje liggen dus deel 3 zit op zijn plek. En de factuur berg ik goed op.  De Chevrolet Caprice Classic Landau Coupe. Een hele mond vol, maar we praten dan ook over een auto van 5.39 meter lang.  Mijn vader, Cees van Burik, kocht deze september 1979 13 maanden jong. Op de foto’s is goed te zien hoe we hem in maart 2013 na 22 jaar onaangeroerd uit de kelder reden, ja rijdend op eigen kracht. Lucht in de vierkante banden, startbooster aansluiten en starten maar.  De kachelradiator was lek en verder mankeerde er niet veel aan op het standaard werk na zoals de genoemde banden en de koplampen zijn vervangen. Een wasbeurt deed wonderen. De Caprice was weggezet met 47.000 miles en dat is nu 54.000 geworden. De eerste jaren heb ik er heel weinig mee gereden. Het afgelopen seizoen verwacht ik dit keer het meest met deze te hebben gereden van allemaal. Het is dan ook een hele fijne auto die ik steeds meer waardeer. Vijf jaar geleden dit filmpje gemaakt en gemonteerd. Ik had de Lexus geschorst en ben gemakshalve met de Astra serviceauto gaan rijden, en die rijdt heel best. Toch zien dat de LS volgend jaar het lijstje met punten afgevinkt krijgt. Op zich niet allemaal spectaculair, moet alleen wel gebeuren zoals zoveel dingen.  30 september 1969, vandaag dus precies 53 jaar geleden kocht mijn vader Cees onze Opel Commodore nieuw bij Hessing in de Bilt. Het toeval wil dat er vandaag foto’s zijn gemaakt voor een reportage. Hij zal dus opnieuw in een automagazine verschijnen. #besttrots  "Peter ik heb hier twee grote dozen staan met truckminiaturen, is dat iets voor jouw automuseumpje?"  Zo werd ik vorige week gebeld door een bevriende zakenrelatie waar wij al een jaar of 20 zaken mee doen. Ze waren druk bezig om de zaak te verbouwen en hij kwam deze dozen tegen waarvan het bestaan ervan vergeten was.  In het verleden hadden zij ook pompstations en wanneer ze producten in de winkel verkochten kregen zij een miniatuur cadeau. Deze waren puur ter promotie en niet in de winkel te koop.  Gezien de modellen schat ik een jaar of 25 oud en oerdegelijk. De ene doos was bijna niet te tillen. Het merendeel nog nieuw in de doos.  Erg bijzonder wat ik de laatste tijd allemaal beleef. Miniaturen krijg ik vaker en ik waardeer ze allemaal, maar zo’n grote partij en dat ze weer aan mij denken.
Ik zal er betere foto’s van maken wanneer ze op de plek staan waar ik het bedacht heb. |
Index
Alles
Archief
Januari 2023
|
RSS-feed